Οταν οι κυβερνητικοί καρεκλοκένταυροι, με πρώτο τον πρωθυπουργό, αναφωνούν "τέρμα στα κεκτημένα του 1920" (!), ξέρουν πολύ καλά τι σημαδεύουν πρώτα. Το ΟΧΤΑΩΡΟ,το οποίο θεσμοθετήθηκε στη χώρα μας ακριβώς αυτή τη χρονολογία.

Επιθυμούν την επιστροφή στην προ του 1920 εποχή, για την οποία να τι γράφει, ενδεικτικά, έκθεση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας σχετικά με τις ώρες εργασίας: Βιομηχανία - βιοτεχνία μετάλλου: "Επί 11 κατά το κατώτατον όριον έως 14 πολλάκις ώρας εργάζονται οι εργάτες, μολονότι πλείστων εκ τούτων η εργασία είναι καταπονητικότατη". Δέρμα: "Η εργασία εις τα βυρσοδεψία αρχίζει το λυκαυγές και τελειώνει ολίγον μετά την δύσιν του ηλίου". Κλωστήρια - υφαντήρια: "Αι εργάσιμοι ώραι κυμαίνονται από 10 έως 12, αναλόγως της εργασίας και των εποχών".

"Αναλόγως της εργασίας και των εποχών...",ακριβώς αυτή είναι η πεμπτουσία της σχετικής οδηγίας της "Λευκής Βίβλου", η οποία γράφει επί λέξει: "Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για τον υπολογισμό της αγοράς της εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης...". "Η ανάπτυξη και η ευελιξία πρέπει να αντανακλώνται στις κανονιστικές ρυθμίσεις και στα συστήματα συλλογικής διαπραγμάτευσης των κρατών - μελών...". "Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μπορεί να αποβεί σε όφελος της ανταγωνιστικότητας, μόνο στα πλαίσιο της αποκεντρωμένης προσέγγισης σε επίπεδο εκάστης επιχείρησης...".

Με οδηγό το πιο πάνω "Ευρωευαγγέλιο" των πολυεθνικών, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη έτοιμο νομοσχέδιο, το οποίο θα φέρει μέσα στο Μάη για ψήφιση στη Βουλή,το οποίο μεταξύ άλλων διαλύει το 8ωρο διά της "συνολικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας".

Θα το καταφέρει; Η ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και στον κόσμο ολόκληρο λέει ότι ο χρόνος εργασίας ήταν και παραμένει στο επίκεντρο της ταξικής πάλης, έχοντας σημαδέψει τις πιο σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις. Οτι ο αγώνας για τη μείωση των ωρών εργασίας και ανθρώπινο ωράριο ήταν ένα από τα πρώτα ζητούμενα - αν όχι το πρώτο - από την εμφάνιση κιόλας του πρώτου εργατικού πυρήνα. Αυτό μένει να αποδείξει ξανά σήμερα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δίνοντας την πιο αποφασιστική μάχη για να μη γίνει νόμος του κράτους το κυβερνητικό τερατούργημα. Για να βάλει ακόμα πιο δυναμικά και αποτελεσματικά στην ημερήσια διάταξη των διεκδικήσεων το στόχο της μείωσης των ωρών εργασίας στις 7 την ημέρα, στις 35 σε πενθήμερη βδομάδα εργασίας, με αύξηση των αποδοχών και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα.