"Ποια είναι η διασφάλιση για τους εργαζόμενους; Μια συρρικνωμένη κρατική τράπεζα ή μία ανθούσα ιδιωτική;". Το... πονηρό και κάλπικο δίλημμα ανήκει στον Ν. Νικολάου και περιέχεται σε άρθρο του στα προχθεσινά "Νέα". Συνοδεύεται, δε, από επιχειρήματα του τύπου: "Αντίθετα πολύπαθες επιχειρήσεις που πρόσφατα ιδιωτικοποιήθηκαν, όπως, π.χ., τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, διασφάλισαν τις θέσεις εργασίας και μάλιστα με την ανάπτυξη των εργασιών, αφού η ανταγωνιστικότητα της μονάδας βελτιώνεται σταθερά, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας".

Μπορεί, άραγε, ο κ. Νικολάου, να μας απαντήσει στα παρακάτω ερωτήματα: Ποιοι και πώς κατάντησαν αρκετές επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα πολύπαθες, ζημιογόνες, κλπ., κλπ.; Οι εργαζόμενοι σ' αυτές ή οι κυβερνώντες και οι διορισμένες απ' αυτούς διοικήσεις; Ποιοι ωφελήθηκαν από την κατάσταση αυτή; Οι εργαζόμενοι ή το κρατικοδίαιτο μεγάλο κεφάλαιο; Γνωρίζει ή όχι, ότι στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, πριν αυτά μπουν στη διαδικασία ξεπουλήματος, υπήρχαν περισσότερες από 2.600 θέσεις εργασίας και σήμερα δουλεύουν περίπου 700 εργαζόμενοι; Γνωρίζει ή όχι, ότι πλήρωσε ο κρατικός προϋπολογισμός - δηλαδή ο ελληνικός λαός - αποζημιώσεις και εθελούσιες εξόδους χιλιάδων εργατών, ώστε να τα πάρει "καθαρά" ο σημερινός εργοδότης τους; Γνωρίζει ή όχι, ότι το σημερινό αφεντικό πήρε και κρατική επιχορήγηση επειδή... έδωσε δουλιά σε 700 εργάτες;

Ελεος κ. Νικολάου...