Του άρεσαν τ' άλογα και γι' αυτό συχνά βλέπαμε δύο ή τρία καουμπόικα έργα στον ίδιο πάντα μακρόστενο κινηματογράφο.

Ενα βράδυ καθώς γυρίζαμε σπίτι, ακούσαμε κάποιον να μας ρωτά "τι κάνεις"; Η προφορά του ήταν ξενική. Ενιωσα να βγαίνουν από τα πλευρά του θείου μου αγκάθινες φτερούγες και ν' απλώνονται πάνω μου για να με προστατεύσει. Ο άνθρωπος που μας είχε μιλήσει ήταν Ινδός.

Μικρός κατέβαινε σε κάποιο λιμάνι της χώρας του κι έβλεπε τα καράβια με την ελληνική σημαία και του είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η Ελλάδα ήταν η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου αφού είχε τόσα πλοία.

Ετσι έγινε ναυτικός και έμαθε κι ελληνικά.

Μέχρι τότε, αφού πριν ζούσα στην πατρίδα μου, αυτή η λέξη μού ήταν σχεδόν άγνωστη. Η σε μη χρήση.

Στην Καλλιθέα που μεγάλωσα υπήρχαν οι προσφυγικοί συνοικισμοί, που είχαν γίνει μετά το 1922, αλλά οι πρόσφυγες ήταν Ελληνες.

Το χειρότερο που είχα ακούσει γι' αυτούς ήταν Τουρκομερίτες.

Αλλά για μένα αυτή η λέξη δεν κουβαλούσε τίποτα.

Με τα χρόνια οι μειονότητες έρχονταν και παρέρχονταν ανάλογα με τις συγκυρίες.

Για μένα, μειονότητα ήταν οι ποιητές, οι ζωγράφοι, οι βαρύτονοι, οι υψίφωνες, οι πρώτες μπαλαρίνες, οι ηθοποιοί και κάποιοι άλλοι σαν αυτούς. Αργά κάποιο πρωινό που πίναμε καφέ στην πλατεία με τον Δημήτρη Ταλαγάνη, μού είπε: Οι χώρες γίνονται γνωστές από διακόσιους μέχρι δύο χιλιάδες ανθρώπους.

Τον ρώτησα τι εννοούσε και ποιοι ήταν αυτοί.

- Οι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, μου είχε διευκρινίσει.

Υστερα μου ζήτησε να του απαριθμήσω όσους νόμιζα ότι έκαναν γνωστή την Ελλάδα.

Προσπάθησα. Το νούμερο δεν ήταν πολύ υψηλό. Εξάλλου, δεν ήμουν προετοιμασμένη.

Αγνοια!

- Μα ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ...

- Ποιος είναι αυτός; με διακόπτουν.

- Πού πετάει από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα...

- Γιατί; με ρωτούν.

- Για να μεταφέρει τις εντολές της Μαντλίν Ολμπράιτ...

- Στους ξένους;

- Μα υπουργός των Εξωτερικών δεν είναι;

- Ποια;

Δεν τόλμησα να πω το όνομα του δικού μας υπουργού των Εξωτερικών. Δε θα σήμαινε τίποτα.

Μέχρι τώρα δεν τους ρώτησα αν ξέρουν ότι ο Χόλμπρουκ, είναι ο πρέσβης των ΗΠΑ στα Ενωμένα Εθνη, επειδή υποψιάζομαι πως μπορεί και να μην ξέρουν γιατί υπάρχουν.

Και βέβαια, ούτε για την Ενωμένη Ευρώπη.

Επιφυλάσσομαι ακόμα και να τους ρωτήσω για τον καγκελάριο Κολ.

Αν κι έχω την υποψία ότι μάλλον θα τον έχουν ακούσει, γιατί κάποτε είχαν συγκρίνει το μέγεθός του, το φυσικό - ύψος και βάρος - με αυτό του Προέδρου τους Μπιλ Κλίντον.

Σκέφτομαι παρά να στενοχωριέμαι να κόψω τα μεσημεριανά και τα δείπνα με τους φίλους.

Μελαγχολώ.

Σε ποια μειονότητα, σκέφτομαι, ανήκουν οι πολιτικοί;

Η πότε κάνουν γνωστή τη χώρα τους;

Και τότε γίνομαι τόσο καχύποπτη που τρέμω.

Αν αυτό το φιλειρηνικό κίνημα είναι αθώο, συντελείται από την αγάπη για τον άνθρωπο, για τη φύση, για τον πλανήτη Γη, πόσο αθώο παραμένει;

Μήπως μπορεί κατά κάποιο - έστω και ελάχιστο ποσοστό - παρακινείται από δυνάμεις που θέλουν να μονοπωλούν ακόμα και τα πυρηνικά;

Τα μονοπώλια έχουν διαστρεβλώσει τη σκέψη μου; αναρωτιέμαι.

Αλλά δεν απαντάω.

Εχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στις πολιτικές μειονότητες που επιχειρούν να επέμβουν ή κυβερνούν χώρες σαν την Ινδία του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων;

Η αδελφή μου ισχυρίζεται πως οι Ελληνες ποτέ δε συναποτελούν μειονότητα οπουδήποτε κι αν βρίσκονται εξ αιτίας της ιστορίας μας.

Αυτό είναι εθνική άποψη;

Προσωπικά, δεν ένιωσα ποτέ ως μέλος μιας εθνικής μειονότητας.

Μειονεκτήματα είχα, αλλά αυτό είναι κάτι άλλο.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ