Εκεί, στην παραλιακή πεδιάδα του Φραγκοκάστελου των Σφακίων Κρήτης, μπροστά στο ανοιχτό πέλαγος, ως τη μικρή και τη μεγάλη Σύρτη της Λιβύης, παρατηρείται σε ορισμένη εποχή του χρόνου και κάτω από κατάλληλες μετεωρολογικές και άλλες συνθήκες, ένα ωραίο οπτικό φαινόμενο: οι ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ.

Στην περίπτωση των ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΩΝ, το φυσικό φαινόμενο δημιουργείται κάτω από ένα συνδυασμό παραγόντων, όπως είναι η θερμοκρασία, η ομίχλη, η αλισάχνη της θάλασσας, οι πλάγιες ακτίνες του ήλιου που διαθλούν το φως, πάνω από τα τρεμίζοντα νερά. Στις συνθήκες αυτές, δημιουργούνται φασματικά οπτικά φαινόμενα, όπως, σε άλλες συνθήκες, το Βόρειο Σέλας, στο μακρινό Βορρά. Φαινόμενα θαυμαστής ομορφιάς, που "ερμηνεύονται" ανάλογα με τη ρεαλιστική αισθητική, ή, αντίθετα, από την αφέλεια ορισμένων που "κατασκευάζουν" πράγματα και θαύματα απ' αυτά τα παιχνιδίσματα του νερού με το φως.

Αυτοί, "οι μακάριοι τω πνεύματι", στην κυριολεξία, βλέπουν υπερβατικές "εικόνες" και μπορεί να ακούνε ακόμη και καμπάνες και "μυστικούς" ήχους, όπως η Παρθένα της Ορλεάνης, η Ζαν ντ' Αρκ, με τις ψυχογενείς παραισθήσεις της. Αυτοί, οι φαντασιόπληκτοι, βλέπουν τις δροσουλίτες με το δικό τους μάτι, βλέπουν στρατιές του Μεγαλέξαντρου να εκστρατεύουν για τη Σαμαρκάνδη, βλέπουν Παναγίες και οσίους, βλέπουν το μαρμαρωμένο βασιλιά και τα τρία κακά της μοίρας τους. Λίγα χρόνια πριν, έβλεπαν χρωματιστές εικόνες "θαυμάτων" στα τζάμια των σπιτιών, που προέρχονταν από μια ελαττωματική παρτίδα παραγωγής.

Είναι οι ίδιοι, που αναζητούν απαντήσεις, για τα σύγχρονα προβλήματα, στα κατακάθια του καφέ, στο λιωμένο μολύβι της λεκανομαντείας, στις χαρτορίχτρες και στα τηλεοπτικά μέντιουμ, στη Σολομωνική, στις ματόχαντρες, στα μάγια και τα ξόρκια, που δεν "ξορκίζονται", ακόμη και από ορισμένους πονηρούς ιερωμένους που τα εμπορεύονται...