Σε μια αίθουσα που το ακροατήριο απαρτιζόταν από 2.000 περίπου στελέχη του ΠΑΣΟΚ και από μια βουλευτή ...της ΝΔ, ο Κ. Σκανδαλίδης προχώρησε χτες, μέσα από την ανάγνωση μιας 25σέλιδης ομιλίας (!), γεμάτης βερμπαλισμούς, λεκτικούς ακροβατισμούς και κουραστικά φορτωμένης με νοηματικές σπαζοκεφαλιές(προβληθέντες, δε, επιδεικτικά, σαν μια προσπάθεια να αποδειχτεί η, δήθεν, βαθύτητα των πολιτικών νοημάτων που εξέπεμπαν), σε μια ανακύκλωση του γνωστού ΠΑΣΟΚικού λόγου. Πίσω, πάντως, από όλο αυτό το ..."γκλάμουρ" της λεξι-λαγνείας, ο νυν γραμματέας του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε παρά το εξής απλό: Πρώτον, να ταχθεί μια ακόμα φορά - και σε μια στιγμή που πολλά λέγονται για τις σχέσεις του με το Μαξίμου - υπέρ της μη αμφισβήτησης της προεδρίας του Κ. Σημίτη στο επόμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, να θέσει το αίτημα για μια "νέα συλλογικότητα" στο ΠΑΣΟΚ ("θεσμικά", μάλιστα, κατοχυρωμένη, όπως είπε), επαναφέροντας έτσι από το παράθυρο τη γνωστή άποψη περί "συλλογικής ηγεσίας" στο ΠΑΣΟΚ. Θέση, που, όσοι την προωθούν, αν και γνωρίζουν την αντίθεση του Κ. Σημίτη, γνωρίζουν επίσης ότι, διά της "ζύμωσης" της παραπάνω αντίληψής τους, διευκολύνεται μια τέτοια προοπτική για το μέλλον (τους).

Φυσικά, ο Κ. Σκανδαλίδης, μετά τις αναφορές περί "αναγέννησης" του ΠΑΣΟΚ και περί ανάγκης για "ριζική αλλαγή του", δεν παρέλειψε να επαναφέρει όλα αυτά τα παχιά λόγια στην πεζή πραγματικότητα: "Το πάνδημο προσκλητήριο για τις ευρωεκλογές" και η "επιστροφή στις νίκες" θα είναι η ...απόδειξη της ΠΑΣΟΚικής αναγέννησης. Προφανώς και το ζητούμενο της χτεσινής ηγετικής εμφάνισης του κ. Σκανδαλίδη.

Αν το εν λόγω σχήμα εμπλουτιστεί με αναφορές ότι "προς θεού, δεν πρέπει να αμφισβητηθεί η επιλογή της βελτίωσης των ελληνο-αμερικανικών σχέσεων" και διανθιστεί με ...ταξικοδιαστρωματικές προσεγγίσεις περί του "νέου κοινωνικού κέντρου" που διαμορφώνεται, τότε προκύπτει η εικόνα των χτεσινών λεγομένων του κ. Σκανδαλίδη. Ευρύτερα, όμως, εκείνο που προκύπτει, είναι το τέλμα μιας σοσιαλδημοκρατίας, που αναζητά σε λογοτεχνίζουσες διατυπώσεις και χρησιμοποιώντας τις αναγκαίες "πομφόλυγες", τα θεωρητικά δεκανίκια της πλήρους ενσωμάτωσής της στο υπηρετικό πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας.