Περίσσευαν, στις χτεσινές εφημερίδες, οι προτροπές προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και το ΔΣ της ΟΛΜΕ, προκειμένου να προχωρήσουν σε εκατέρωθεν υποχωρήσεις και να δοθεί - όπως υπογράμμιζαν οι αρθρογράφοι - "διέξοδος στην κρίση".

Μπορεί, όμως, να δοθεί διέξοδος με οποιονδήποτε συμβιβασμό; Μπορεί να δοθεί διέξοδος, χωρίς να γίνουν ορισμένα - τουλάχιστον - βήματα στην κατεύθυνση της ουσιαστικής ενίσχυσης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης; Και μπορεί να γίνει αυτό το τελευταίο, με τα όποια "ψευτομπαλώματα" και "φτιασιδώματα" της κυβερνητικής μεταρρύθμισης; Μα, αφού αυτή κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Και, τέλος πάντων, ποια είναι η κρίση και ποιο είναι το περιεχόμενό της; Οι εξεγερμένοι μαθητές και οι κινητοποιήσεις τους ή η σχεδόν πλήρης υποβάθμιση και απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης, όπως την έχουν καταντήσει όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, μαζί και η σημερινή, με την προωθούμενη μεταρρύθμιση; Και πέρα απ' όλ' αυτά, η γνώμη των μαθητών και των γονιών, η γνώμη των συνδικάτων, δεν παίζουν κανένα ρόλο;

Τα ερωτήματα αυτά και πολλά άλλα παρόμοια δεν απασχολούσαν όσους χτες καλούσαν το υπουργείο Παιδείας και το ΔΣ της ΟΛΜΕ να τα βρουν. Προφανώς, ένα και μόνο πράγμα τους ένοιαζε. Να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις των μαθητών και να ξαναγίνουν όλα όπως ήταν πριν απ' αυτές.

Πόσο γελασμένοι είναι...