Οι σημερινοί αγώνες των εκπαιδευτικών δεν είναι ούτε τυχαίοι ούτε συνηθισμένοι αγώνες. Είναι το προανάκρουσμα ενός μεγάλου κινήματος, το οποίο θα θέσει σε αμφισβήτηση τη συνολική πολιτική για την παιδεία. Αργά ή γρήγορα θα αναδυθεί στην επιφάνεια ο βαθύτερος πυρήνας του εκπαιδευτικού προβλήματος.

Τα παραπάνω υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα στην παρέμβασή της χτες κατά την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για τα προβλήματα της Παιδείας και των εκπαιδευτικών, την οποία όπως είναι γνωστό τη ζήτησε το ΚΚΕ.

Παρακάτω δημοσιεύουμε ολόκληρη την ομιλία:

"Εμείς πιστεύουμε, κύριοι της κυβέρνησης, ότι μέσα στις προτεραιότητές σας είναι το θέμα της Παιδείας. Το ζήτημα είναι ότι η δική σας προτεραιότητα βρίσκεται πολύ μακριά και μάλιστα σε πλήρη αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες του λαού για δημόσια, σύγχρονη, δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική θέση των γονιών τους.Βρισκόμαστε στις παραμονές της πιο αντιδραστικής γενικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, με τη σφραγίδα του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού. Θα νοθευτεί 100% ο χαρακτήρας, το περιεχόμενο και ο σκοπός του σχολείου. Ηρθε η ώρα του ολοκληρωμένου Μάαστριχτ και στην ΠΑΙΔΕΙΑ, σύμφωνα με το οποίο θα μπει αυτή ακόμα πιο αποφασιστικά στην υπηρεσία της ζήτησης, δηλαδή των νόμων της αγοράς.

Η αντιμεταρρύθμιση δε θα γίνει μια και έξω, αλλά με αποσπασματικά και εν μέρει ερασιτεχνικά - από κεκτημένη ταχύτητα - μέτρα.

Η κυβέρνηση επιδιώκει να αξιοποιήσει μια πραγματικότητα που διαμορφώθηκε και με συνευθύνη της ΝΔ, της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων του τόπου που δεν πήραν καθαρή θέση στο θέμα της ιδιωτικής παιδείας, σε όλες τις μορφές και εκφράσεις της. Η κυβέρνηση ποντάρει στο γεγονός ότι - κατά κάποιο τρόπο και για λόγους που δεν είναι δυνατόν να εκτεθούν σήμερα - έχει εθιστεί η ελληνική λαϊκή οικογένεια να πληρώνει τεράστια ποσά στην παραπαιδεία, περισσότερα από τα ποσά που δίνονται μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, ιδιαίτερα για το Λύκειο.

Εμείς διατηρούμε βάσιμη αισιοδοξία ότι ο λαός θα αντισταθεί και θα αντιδράσει. Οι σημαντικοί και μεγαλειώδεις αγώνες των εκπαιδευτικών δεν είναι ούτε τυχαίοι ούτε συνηθισμένοι αγώνες. Είναι το προανάκρουσμα ενός μεγάλου κινήματος, το οποίο θα θέσει σε αμφισβήτηση τη συνολική πολιτική για την Παιδεία. Αργά ή γρήγορα θα αναδυθεί στην επιφάνεια ο βαθύτερος πυρήνας του εκπαιδευτικού προβλήματος, ότι η αναγκαία ριζοσπαστική αναδιοργάνωση της Παιδείας είναι αναπόσπαστη με την ανάγκη για μια νέα οργάνωση ολόκληρης της κοινωνίας προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, σε αντίθεση και ρήξη με τη λογική της παντοδυναμίας της οικονομίας της αγοράς και του κέρδους.

Αλλιώς, σωστά αιτήματα και σκέψεις θα είναι ανεδαφικές και ουτοπικές, όσο η Παιδεία υπηρετεί την κοινωνία του κέρδους, των πολυεθνικών.

Η κυβέρνηση και εχθρεύεται και φοβάται το κίνημα των εκπαιδευτικών, όπως και όλους τους δίκαιους αγώνες των εργαζομένων. Αντιτάσσει την τρομοκρατία, τη συκοφαντία, τους εκβιασμούς και την καταστολή.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις δεν έφεραν στην επιφάνεια μόνο τη στυγνή συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντι σε δίκαια αιτήματα, αλλά και την επιλογή να χρησιμοποιηθεί η κρατική καταστολή, η βία, ο εκβιασμός και η συκοφαντία. Διανύουμε τα πρώτα στάδια του αντιδημοκρατικού κατήφορου της κυβέρνησης, με διατεταγμένη υπηρεσία που επιτελούν ορισμένοι υπουργοί. Οπως ο κ. Γιαννόπουλος, που αποτελεί τον καθρέφτη της κυβέρνησης ως υπουργός Δικαιοσύνης, που έφθασε να κάνει αγωγή στο "Ριζοσπάστη" και να ζητά "δήλωση μετανοίας", αλλιώς θα μας στείλει στα Δικαστήρια. Αν νομίζει η κυβέρνηση ότι ο λαός δεν ξέρει να αψηφά την τρομοκρατία, πέφτει τραγικά έξω.

Η κυβέρνηση είναι κυριολεκτικά πανικόβλητη και αμήχανη μπροστά στον αγώνα δασκάλων και καθηγητών. Οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που μπορούν πρώτοι, λόγω της θέσης τους στην εκπαιδευτική διαδικασία, να ανοίξουν τα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας για τα σημερινά χάλια και κυρίως το ζοφερό μέλλον της Παιδείας. Η κυβέρνηση έδειξε σε όλο της το μεγαλείο πόσο φοβάται το σύνθημα των εκπαιδευτικών "Το μάθημα που γίνεται ετούτη τη στιγμή είναι αξιοπρέπεια και όχι υποταγή". Πόσο φοβάται συνθήματα του τύπου "Καθηγητές, εργάτες, αγρότες και σπουδαστές ενάντια στη λιτότητα και τις περικοπές".

Εδειξε πόσο την ανησυχεί αυτός ο αγώνας, που αναδεικνύει τις πνευματικές και ηθικές αξίες,σε αντίθεση με τη λογική της μοιρολατρίας, του ραγιαδισμού, του ατομικισμού. Φοβάται το κίνημα στο χώρο της εκπαίδευσης, γνωρίζοντας ότι έχει ένα πλούσιο ιστορικό παρελθόν. Ανέδειξε μάλιστα σημαντικές και φωτεινές φυσιογνωμίες, που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για γενικότερες αλλαγές, όπως ο Γληνός, η Ρόζα Ιμβριώτη, που βεβαίως ανταμείφθηκαν από τη γνωστή πολιτεία με διώξεις και εξορίες. Η ιστορική μνήμη δεν πρέπει να σβήνει, κυρίως όταν το παρελθόν επανεμφανίζεται με διάφορες μορφές και αναλογίες.

Τώρα πια είναι πεντακάθαρα τα πράγματα: Η κυβέρνηση θέλει να τσακίσει κάθε κίνημα που μπορεί να ασκήσει ευρύτερο ρόλο στον τόπο μας. Γι' αυτό και ο λαός με τη συμπαράσταση και συμπαράταξή του πρέπει να στηρίξει και να βοηθήσει τον αγώνα των εκπαιδευτικών, που τον αφορά άμεσα.

Η παιδεία δεν είναι ανεξάρτητη από την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης και τους ταξικούς της στόχους. Το πόσοι και ποιοι σπουδάζουν, τι και για ποιο σκοπό σπουδάζουν έχει άμεση σχέση με τον ταξικό χαρακτήρα της παιδείας. Είναι πολιτικό και καθόλου υπερκομματικό πρόβλημα, όπως παραπλανητικά παρουσιάζεται.

Το πρόβλημα της Παιδείας είναι πρόβλημα εθνικό - παλλαϊκό και όχι υπερκομματικό και απολιτικό,ανεξάρτητο, δηλαδή, από τη γενική πολιτική κατεύθυνση που έχει μια κυβέρνηση. Είναι ανέφικτη η ανεξαρτησία της Παιδείας από το πολιτικό σύστημα και τους ταξικούς του σκοπούς.Πιθανόν στο παρελθόν να υπήρχαν επιμέρους πλευρές του εκπαιδευτικού συστήματος σχετικά ανεξάρτητες, όπως π. χ. το σχετικά πιο ελαστικό κλίμα στα Πανεπιστήμια τη δεκαετία του '80. Ηδη προ πολλού έχουμε μπει στην αντίστροφη μέτρηση. Εχουν ακυρωθεί και αυτές οι περιορισμένες θετικές μεταρρυθμίσεις του παρελθόντος, στη μεγάλη τους πλειοψηφία.

Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και αναπροσαρμογές, που έγιναν από κυβερνήσεις, χρειάστηκαν πάντα μεγάλους κόπους και θυσίες από το λαό. Πάντα είχαν προσωρινό και μεσοβέζικο χαρακτήρα σε ένα σαθρό και αναχρονιστικό έδαφος. Η κρατική χρηματοδότηση ήταν πάντα τσιγκούνικη, ελλιπής. Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι χρειάστηκαν 90 χρόνια για να αντιμετωπιστεί - μεσοβέζικα - το πρόβλημα της γλώσσας. Χρειάστηκαν 100 χρόνια για να φθάσει ο αναλφαβητισμός από το 81% το 1879 στο 24% το 1981. Στην Ελλάδα π. χ. πολύ καθυστερημένα αντιμετωπίστηκε, και δυστυχώς ερασιτεχνικά και διστακτικά, το θέμα της προγονοπληξίας, της κακής απομίμησης του νεοκλασικισμού, της ρηχής και επιπόλαιης μελέτης της Κλασικής Γραμματείας.

Στα διαχρονικά προβλήματα της Παιδείας προστίθενται τώρα οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές που σχεδιάζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο με αιχμή τη "Λευκή" και την "Πράσινη Βίβλο". Το πρόβλημα δεν είναι μόνο χρηματοδοτικό, οικονομικό, είναι συνολικό. Ενα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα - που ανέδειξε ο εκπαιδευτικός αγώνας σε κάποιες πτυχές του -είναι ότι η εκπαιδευτική διαδικασία έχει ήδη μεταβληθεί σε εμπόρευμα στη χώρα μας. Οδεύουμε ολοταχώς στον ενιαίο τύπο σχολείου επιχειρηματία - σούπερ μάρκετ, βαδίζουμε ολοταχώς προς μια παιδεία των λίγων και των εκλεκτών, με πιο σκληρούς ταξικούς φραγμούς και πιο άνισες διακρίσεις.

Τώρα πια οι εξελίξεις ΘΑ κρίνονται από τη λαϊκή και νεολαιίστικη παρέμβαση.

Με την ευκαιρία όμως θέλουμε να τοποθετηθούμε σε ένα επιχείρημα - σλόγκαν που η κυβέρνηση αντιτάσσει τελικά απέναντι σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η διεκδίκηση μισθολογικών αυξήσεων αποτελεί περίπου αντεθνική και αντικοινωνική πράξη. Περίπου, δηλαδή, τίθενται εκτός νομιμότητας οι μισθολογικές αυξήσεις των εργαζομένων, ενώ είναι απολύτως ανεκτές οι προκλητικές απαιτήσεις της πλουτοκρατίας. Για την κυβέρνηση είναι απόλυτα φυσιολογικό να την πιέζουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και μεγαλοεργολάβοι για νέα προνόμια και φοροαπαλλαγές.Βεβαίως εμάς δε μας κάνει εντύπωση, γιατί έχουμε προειδοποιήσει έγκαιρα τον ελληνικό λαό ότι το πρόγραμμα σύγκλισης έχει καθαρά ταξικό - πολιτικό χαρακτήρα και τα περί διεθνοποίησης και παγκοσμιοποίησης είναι η στάχτη στα μάτια του λαού. Οτι ο μονοψήφιος πληθωρισμός είναι ο πιο χαρακτηριστικός δείκτης της φτώχειας, της λιτότητας, της ανεργίας, της ύφεσης.

Συνιστούμε στην κυβέρνηση να σταματήσει να δίνει στο λαό παραπλανητικούς πίνακες με τις μεικτές αποδοχές.

Αν η κυβέρνηση κάνει τη ρύθμιση που υποσχέθηκε στο επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, τότε στο μεικτό μηνιαίο μισθό θα προστεθούν από 1/1/97 2.000 δρχ, από 1/7/97 ακόμα 4.000 δρχ. και από 1/11/97 ακόμα 6.000, υπογραμμίζουμε ΜΕΙΚΤΑ. Ταυτόχρονα θα γίνει αφαίρεση, λόγω μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας, και των νέων εισφορών που προβλέπει το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο περίπου 6%. Τότε θα έχουμε μειώσεις για όλους. Αυτές είναι οι δήθεν σοβαρές παροχές που εξαγγέλλει η κυβέρνηση και μάλιστα με τίμημα να εγκαταλείψουν οι εκπαιδευτικοί κάθε διεκδίκηση που βοηθάει στην αναβάθμιση της παιδείας.

Οι εκπαιδευτικοί έθεσαν και άλλα σημαντικά αιτήματα, όπως το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό καθεστώς,που το παραπέμψατε στον Προκρούστη του εθνικού κοινωνικού διαλόγου = παγίδα, αφού ξεκινάει με ένα το κρατούμενο να ψαλιδίσει ό,τι κατακτήσεις είχανε αποσπάσει οι εργαζόμενοι και να επιβάλει ένα νεοφιλελεύθερο σύστημα, που ήδη έχει ξεσηκώσει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους της Ευρώπης.

Οι εκπαιδευτικοί έθεσαν το ζήτημα των αδιόριστων και των κενών οργανικών θέσεων, καμία όμως συγκεκριμένη απάντηση δεν πήραν. Το ίδιο συνέβη με το αίτημα για πλήρη εργασιακά, συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των αναπληρωτών.

Εθεσαν το ζήτημα της ετήσιας επιμόρφωσης με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα και ο υπουργός το παρέπεμψε στα προγράμματα του Β Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, με ανοιχτό το ενδεχόμενο άλλων μορφών επιμόρφωσης.Ολοι όμως γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των σεμιναρίων ούτε επιμόρφωση, ούτε ουσιαστική κατάρτιση προσφέρουν. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι διάφοροι ημέτεροι που πληρώνονται αδρά, ενώ οι διδασκόμενοι κυρίως προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, την ανασφάλεια και την ανεργία τους.

Οι εκπαιδευτικοί έθεσαν τη μείωση του αριθμού των μαθητών, την κατάργηση του Διεθνούς Απολυτηρίου και την αναμόρφωση του σχεδίου για την επαγγελματική κατάρτιση. Η κυβέρνηση αρνήθηκε να δεσμευτεί σε όλα αυτά, όχι τυχαία. Θέλει λυμένα τα χέρια της.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει τα αιτήματα δασκάλων και καθηγητών και συγκεκριμένα: - Αμεση κάλυψη όλων των οργανικών κενών με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό, περιορισμό του θεσμού των εκτάκτων στην κάλυψη αυστηρά έκτακτων αναγκών. Γενναία αύξηση των μισθών.

- Παιδαγωγική κατάρτιση όλων των εκπαιδευτικών μέσα από ειδικά προγράμματα επιμόρφωσης.

- Ουσιαστική περιοδική επιμόρφωση του συνόλου των εκπαιδευτικών πάνω στις σύγχρονες εξελίξεις που αφορούν τις παιδαγωγικές μεθόδους και τον επιστημονικό τους τομέα, με διακοπή του εκπαιδευτικού τους έργου.

- Εξασφάλιση υλικών και μορφωτικών προϋποθέσεων, ώστε να μπορεί ο εκπαιδευτικός να επιτελεί απερίσπαστα το σύνθετο ρόλο του.

Δε δεχόμαστε το γνωστό τροπάρι της κυβέρνησης ότι δεν υπάρχουν χρήματα, από πού θα βρεθούν οι πόροι. Κατ' αρχάς η κυβέρνηση οφείλει να βρει πόρους, γιατί η ίδια μοιράζει τα χαρτιά, και την πίτα φροντίζει να τη μοιράζει απλόχερα στην πλουτοκρατία, αδειάζοντας τα ταμεία που αφορούν τους εργαζομένους. Πόροι υπάρχουν, ενδεικτικά αναφέρουμε:

- Τους βεβαιωμένους και ανείσπρακτους φόρους που φθάνουν το τρισεκατομμύριο, φόρους που γνωρίζει καλά το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και πιο αναλυτικά ο κ. Δρυς.

- Τις προκλητικές φοροαπαλλαγές που είναι βεβαιωμένες και φθάνουν τα 600 δισ., θέμα που αφορά τον κ. Παπαντωνίου, ο οποίος το μόνο που σκέπτεται είναι πώς θα βάλει στο χέρι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

- Τα κοινοτικά ποσά που δίνει η ΕΕ, με το αζημίωτο βεβαίως, αφού έχει εισπράξει πολύ περισσότερα από την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στο Μάαστριχτ και τα γνωστά προγράμματα σύγκλισης.

- Την αναδιάταξη και διοχέτευση κονδυλίων που σήμερα διατίθενται για αντιπαραγωγικούς σκοπούς, τη σπατάλη πολυτελείας που γίνεται για έργα άχρηστα για το λαό.

- Τη δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών, που δεν έχουν καμία σχέση με τις αμυντικές δαπάνες τις χώρες, που επιπροσθέτως συνοδεύονται από μια προκλητική διασπάθιση χρημάτων σε μίζες και παροχές κάτω από το τραπέζι.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι ακέραιες, δεν έχει το δικαίωμα να τις ρίχνει στις πλάτες των εκπαιδευτικών, των γονιών και των μαθητών.

Το δίλημμα για τις χαμένες ώρες είναι πλαστό. Γιατί στην παιδεία ζούμε χαμένα χρόνια και γιατί στην πορεία θα βρεθούμε μπροστά σε μια κατάσταση - τραγωδία. Χαμένες ώρες είναι οι ώρες που αφιερώνουν οι μαθητές στα φροντιστήρια και στην παραπαιδεία. Χαμένες ώρες είναι να αναγκάζεται ο γονιός να δουλεύει σε δεύτερη και τρίτη δουλιά για να τα βγάλει πέρα με τα έξοδα των παιδιών του. Χαμένες ώρες είναι οι δύσκολες ώρες των εκπαιδευτικών, που υποχρεώνονται να επιτελούν ένα τόσο σοβαρό και πολύπλοκο έργο μέσα σε άθλιες και αναχρονιστικές συνθήκες.

Η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα πρέπει να πάρουν θέση στο ζήτημα της ιδιωτικής παιδείας και παραπαιδείας, που είναι σήμερα πανίσχυρη. Αναφερόμαστε στα πάσης φύσεως ιδιωτικά ιδρύματα, φροντιστήρια, ιδιωτικά ΙΕΚ, επαγγελματικές σχολές, ξένα πανεπιστήμια και κολέγια, νηπιαγωγεία, όλο δηλαδή το ιδιωτικό κύκλωμα που εκτείνεται από την προσχολική αγωγή ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση.Αν κοιτάξει κανείς ιστορικά το θέμα, μπορεί να δει ότι η ιδιωτική παιδεία - τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια - κατείχε ένα μικρό μέρος σε σύγκριση με τη δημόσια, έτσι που δεν έμοιαζε απειλή. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν η παιδεία ήταν πλήρως παραδομένη στο κλίμα του μετεμφυλιακού πολιτικού συστήματος, στα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, αρκετά από τα ιδιωτικά σχολεία αποτελούσαν φυτώρια, ένα είδος όασης μιας πιο δημοκρατικής παιδείας, με λιγότερο αυταρχισμό και πιο προοδευτικό περιεχόμενο.

Εδώ και αρκετά χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η ιδιωτική παιδεία επεκτάθηκε και εισέδυσε παντού, με σαφή τάση να κυριαρχήσει και να υποκαταστήσει τη δημόσια σε όλες σχεδόν τις λειτουργίες της.Η ιδιωτική παιδεία σήμερα, υποταγμένη στους χυδαίους νόμους του κέρδους, παρά τη φήμη της και τη βιτρίνα της, κουβαλάει όλα τα τρωτά της δημόσιας παιδείας, σε ορισμένα ζητήματα είναι και χειρότερη.

Η ιδιωτική παιδεία γίνεται και αυτή, σε μεγάλο μέρος της, θύμα των νόμων πάνω στις οποίες βασίζεται. Ολο και επεκτείνεται, όλο και συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια, καθώς πια μεγάλα συγκροτήματα ελέγχουν τη διδασκαλία της ξένης γλώσσας και άλλων μαθημάτων.

Αποτελεί ουτοπία η αντίληψη ότι η ιδιωτική παιδεία θα συρρικνωθεί με έμμεσο τρόπο, μέσα από την αναβάθμιση της δημόσιας.

Είναι πλάνη και απάτη το επιχείρημα που προβάλλεται και από άλλα κόμματα, όπως από τη ΝΔ, που τουλάχιστον στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν κρύβει τις θέσεις της, ότι η συνύπαρξη ιδιωτικής και δημόσιας παιδείας δίνει τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής στους γονείς για το πού και πώς θα μορφωθούν τα παιδιά τους. Την πραγματική ελευθερία την απολαμβάνει ένα μέρος του πληθυσμού, μειοψηφικό, αυτοί που έχουν ανώτερα εισοδήματα, την αξιοποιεί η πλουτοκρατία. Η μεγάλη όμως πλειοψηφία του λαού μας θέλει και απαιτεί σωστή και σύγχρονη δημοκρατική παιδεία. Οικογένειες που ανήκουν σε λαϊκά στρώματα υποχρεώνονται να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και σε φροντιστήρια, με απίστευτους κόπους και θυσίες. Π. χ. στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό ή γυμνάσιο λόγω του ασυμβίβαστου των ωραρίων, γιατί δεν μπορούν να αφήνουν τα παιδιά τους μόνα στο σπίτι. Στο φροντιστήριο που έχει καταντήσει ο τυφλοσούρτης για την προετοιμασία στα ΑΕΙ. Η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών στενάζει με τα έξοδα των φροντιστηρίων, των ξένων γλωσσών. Η δίψα για μόρφωση έχει αποδειχθεί το πιο πρόσφορο μέσο χειραγώγησης των εργαζομένων, το πιο ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα.

Τώρα πια η ανοχή στη συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής λειτουργεί καταλυτικά σε βάρος της δημόσιας παιδείας. Λειτουργεί καταλυτικά σε βάρος των εισοδημάτων των εργαζομένων, αντιπαιδαγωγικά, καθώς οι μαθητές και οι μαθήτριες από το πρωί ως το βράδυ δέχονται απανωτή διδασκαλία, συμπληρωματική και ενισχυτική, χάνουν χρόνο, κουράζονται και τελικά δε μαθαίνουν.

Το λαϊκό κίνημα πρέπει - κατά τη γνώμη μας - να εγγράψει δίπλα στους στόχους της αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού της δημόσιας δωρεάν παιδείας και την κατάργηση της ιδιωτικής παιδείας σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης. Ολα τα μαθήματα, η βασική και ενισχυτική διδασκαλία, η εκμάθηση ξένων γλωσσών, η καλλιτεχνική παιδεία και η επαγγελματική κατάρτιση, από το νηπιαγωγείο ως τα μεταπτυχιακά, να γίνουν αναπόσπαστοι τομείς και τμήματα της δημόσιας εκπαίδευσης.

- Οι αδιόριστοι, αλλά και το εκπαιδευτικό και επιστημονικό δυναμικό του ιδιωτικού τομέα μπορούν και πρέπει να εμπλουτίσουν το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Μια πραγματικά δημόσια παιδεία, πλήρης και αυτάρκης, μπορεί να απορροφήσει το άνεργο ή μισοαπασχολημένο διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό. Μπορεί το θέμα αυτό να μη λύνεται σε ένα χρόνο και δύο, όμως μια πραγματικά προοδευτική κυβέρνηση μπορεί να δρομολογήσει τη λύση του προβλήματος σε ένα εύλογο χρονοδιάγραμμα και αναγκαίες μεταβατικές ρυθμίσεις. Η σημερινή κυβέρνηση δε θέλει και γι' αυτό δεν μπορεί.Τιμά την υπογραφή της, όπως και τα άλλα κόμματα που υπέγραψαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, με το λαό ανυποψίαστο τι θα του συμβεί και χωρίς τη δυνατότητα να εκφράσει τη γνώμη του με Δημοψήφισμα".