Την "ηθική στην πολιτική" και την εμμονή στον "κοινωνικό διάλογο" επικαλείται, κατά κόρον, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Κ. Σημίτης, σαν βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής της κυβέρνησής του, προσπαθώντας να πείσει για τις αγαθές προθέσεις της και σε αντιπαράθεση με τις "μεμονωμένες ομάδες" ή "συντεχνίες", όπως συκοφαντικά παρουσιάζει τους αγωνιζόμενους εργάτες, αγρότες, εκπαιδευτικούς κ.ά. Κι αυτά, επιχειρώντας να δικαιολογήσει την εξόφθαλμα αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική της κυβέρνησής του, αλλά και τον αυταρχικό - αντιδημοκρατικό τρόπο (με συκοφαντίες, κατασταλτικούς - τρομοκρατικούς μηχανισμούς, με διώξεις και εκβιαστικές τακτικές) που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τους δίκαιους αγώνες επιβίωσης, για την αναβάθμιση της παιδείας κλπ.

Ομως, ηθική δεν μπορεί να υπάρχει στην εφαρμογή μια απαράδεκτης ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής που ληστεύει τη χώρα και το λαό για να αυξήσει τα άνομα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου και υπηρετεί, γενικότερα, τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων κέντρων της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Ετσι και ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος δεν έχει άλλο στόχο παρά να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, τους αγρότες, για να περάσει η κυβέρνηση την προαποφασισμένη αντιλαϊκή πολιτική της Σύγκλισης, της ΚΑΠ, της ΓΚΑΤΤ και του Μάαστριχτ. Μιά πολιτική που καταστρέφει την παραγωγική βάση της χώρας και επιχειρεί να πάρει πίσω ό,τι οι εργαζόμενοι, δεκαετίες ολόκληρες, με το αίμα και τον αγώνα τους κατέκτησαν (κοινωνικοασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα κλπ).