Στα δυο χρόνια λειτουργίας ιδιωτικών καζίνο στη χώρα μας, οι καταστροφικές κοινωνικοοικονομικές συνέπειες, αλλά και οι πολιτικές ευθύνες που γεννά τόσο ο συστατικός για τα ιδιωτικά καζίνο νόμος 2206/94, όσο και οι μετέπειτα χειρισμοί της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, είναι πλέον ορατές ακόμα και σε όσους δεν παρακολουθούν συστηματικά τα τεκταινόμενα στους "ναούς της τύχης". Το διάστημα αυτό, αν και σχετικά μικρό, είναι αρκετό για να εξαχθούν αβίαστα κάποια συμπεράσματα που σχετίζονται με τα συν και τα πλην της συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής, αυτής δηλαδή που στόχο έχει τη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη βιομηχανία τυχερών παιχνιδιών. Ο τζόγος μάλιστα της εν λόγω "βιομηχανίας" συνεχώς αυξάνει, καθώς, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία περιορισμών εισόδου, η διαρκής λιτότητα εξωθεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του εγχώριου πληθυσμού στη δημιουργία ελπίδων ή και, ενίοτε, πίστης για εύκολο και γρήγορο κέρδος. Οι ελπίδες όμως, όπως είναι φυσικό, διαψεύδονται οικτρά και η πίστη χάνεται κάπου ανάμεσα στα πράσινα τραπέζια και τον "ιλουστρασιόν" περίγυρο.

Στους χαμένους από τη λειτουργία των ιδιωτικών καζίνο συγκαταλέγονται πρώτα απ' όλα ο ίδιος ο ελληνικός λαός, είτε άμεσα, ρισκάροντας και πολλές φορές χάνοντας το εισόδημά του στα καζίνο, είτε έμμεσα με την αύξηση της εγκληματικότητας, της τοκογλυφίας, των παράνομων κυκλωμάτων κλπ., φαινόμενα που αγκαλιάζουν όλο και περισσότερο τις τοπικές κοινωνίες και όχι μόνο. Χαμένο είναι επίσης το ελληνικό δημόσιο, που υπόκειται σε τεράστια οικονομική ζημιά και πάλι είτε άμεσα με τη μη εφαρμογή των σχετικών συμβάσεων ή τους εξευτελιστικούς όρους εκχώρησης αδειών, είτε έμμεσα με το αυξημένο κόστος που συνεπάγονται οι παραπάνω κοινωνικές επιπλοκές. Χαμένος είναι - να μην ξεχνιόμαστε - και ο τουρισμός, τον οποίο επικαλέστηκε η κυβέρνηση για να εξαπλώσει τους "ναούς της τύχης" σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Παρά τις υποσχέσεις για αύξηση των τουριστών που θα επισκέπτονταν τη χώρα μας, αποδείχτηκε πως ούτε η ποσότητα, αλλά ούτε και - πολύ περισσότερο - η ποιότητα αυτών σχετίζεται με την αύξηση του αριθμού των καζίνο.

Με δυο λόγια, οι επωφελείς επιπτώσεις στην εθνική οικονομία, οι νέες επενδύσεις, η εισαγωγή κεφαλαίων από το εξωτερικό, η γενικότερη ανάπτυξη των περιοχών λειτουργίας των επιχειρήσεων, η συμβολή στην τουριστική ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας αποδείχτηκαν ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από το περιτύλιγμα της απάτης. Από μελέτη του ΚΕΠΕ που δημοσιεύτηκε στις 8/1/1997, αλλά και από τα στοιχεία των ίδιων των καζίνο, το 95% των επισκεπτών είναι Ελληνες και μάλιστα των γύρω περιοχών.

Αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου τρόπου λειτουργίας των καζίνο είναι τα 75 δισ. δρχ. που χάθηκαν σε αυτά το μικρό διάστημα λειτουργίας τους, να προέρχονται όχι από το περίσσευμα κάποιων εύπορων και οικονομικά εύρωστων ανθρώπων, αλλά, κατά το μεγαλύτερο μέρος, από το υστέρημα του φτωχού Ελληνα, τον οποίο οι κυβερνώντες ουσιαστικά υποβάλουν σε πλύση εγκεφάλου και στην ιδέα του εύκολου και αβασάνιστου κέρδους. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι τα χρήματα αυτά προέρχονται από συνάλλαγμα. Για του λόγου το αληθές, από τη μέρα που άνοιξε, για παράδειγμα, το καζίνο του Λουτρακίου, οι αναλήψεις από τις τράπεζες της περιοχής, καθώς επίσης και οι μεταβιβάσεις ακινήτων, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.

Ο μόνος ευνοημένος από τη λειτουργία των ιδιωτικών καζίνο, όπως άλλωστε φαίνεται και από τους ψυχρούς αριθμούς, είναι οι ιδιώτες εκμεταλλευτές τους, που καρπώνονται υπέρογκα κέρδη από τις χαριστικές συμβάσεις και τη μη τήρηση των συμβατικών όρων εκχώρησης αδειών. Εκμεταλλευόμενοι μάλιστα την πλήρη ελευθερία δράσης που τους παρέχει η κυβέρνηση, προβαίνουν και σε διάφορες προσφορές για να προσελκύσουν ακόμα περισσότερους πελάτες και να διογκώσουν τα κέρδη τους σε βάρος των ανύποπτων που πείστηκαν να ρίξουν τα λεφτά τους στη ρουλέτα, στο "μπλακτζάκ" ή στο "πόκερ". Τέτοια παραδείγματα προσφορών αποτελούν οι δωρεάν μάρκες, η δωρεάν μεταφορά από και προς το καζίνο με ιδιωτικά πουλμανάκια ή τα δωρεάν ποτά στα μπαρ του καζίνο, καθώς και άλλα παρόμοιας εφευρετικότητας μέσα που λειτουργούν σαν "παγίδες".