Ενα αποπνικτικό κλίμα απλώνεται, συστηματικά και σχεδιασμένα, τα τελευταία 24ωρα πάνω από την πολιτική ζωή του τόπου. Κανείς δεν πρέπει να μιλάει, κανείς δεν πρέπει να αμφισβητεί τις κυβερνητικές επιλογές και κυρίως τις εγκληματικές ευθύνες της στην υπόθεση Οτσαλάν, γιατί "η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο". Η Τουρκία κλιμακώνει τις πιέσεις, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών επιδεινώνονται ραγδαία και, άρα, αυτό που προέχει, είναι η "εθνική ομοψυχία" και η συσπείρωση πάνω στους "εθνικούς στόχους", δηλαδή στην ένταξη στην ΟΝΕ.

Την ενορχηστρωμένη αυτή προπαγανδιστική επιχείρηση, που ξεκίνησε πρώτη η κυβέρνηση Σημίτη, στηρίζουν με κάθε τρόπο τα ΜΜΕ και διάφοροι σύμμαχοι και εφεδρείες του συστήματος, που επιστρατεύονται για την περίσταση (Μητσοτάκης, Αβραμόπουλος, Σουφλιάς κ.ά.), αλλά και ορισμένοι - ευτυχώς λίγοι - διανοούμενοι, που ξιφουλκούν κατά της πατριδοκαπηλίας και του εθνικισμού, αλλά, την ίδια ώρα, δείχνουν το δρόμο της υποταγής στις κυβερνητικές επιλογές, συμμετέχοντας στην κυβερνητική πατριδοκαπηλία. Είναι καιρός, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουν ορισμένες έννοιες και να υπογραμμιστούν ξανά ορισμένες παλιές αλήθειες.

Κατ' αρχήν, γύρω από την έννοια του πατριωτισμού. Μιλάνε και ζητάνε από το λαό να δείξει τα πατριωτικά του αισθήματα, επικαλούμενοι την τουρκική απειλή, εκείνοι, που συνεργάζονται με το καθεστώς της Αγκυρας, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, συμφωνούν με τους στρατοκράτες για το νέο δόγμα της "συμμαχίας", για την επιβολή του "δικαίου" της "νέας τάξης" σε όλο το κόσμο, συμμετέχουν από κοινού σε γκανγκστερικές επιδρομές του ΝΑΤΟ εναντίον των λαών που σηκώνουν κεφάλι κ.ο.κ. Μιλάνε για πατριωτισμό εκείνοι, που δηλώνουν ότι θέλουν την Τουρκία στη "δημοκρατική", ενοποιημένη Ευρώπη, κάνοντας τα στραβά μάτια στις θηριωδίες των στρατοκρατών της Αγκυρας κατά του τουρκικού λαού, στις εκκαθαρίσεις κατά του κουρδικού λαού και γενικότερα την ωμή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μιλάνε για πατριωτισμό εκείνοι, που πασχίζουν με κάθε μέσο να προωθήσουν την "επιχειρηματική συνεργασία", προσβλέποντας στη "μεγάλη αγορά" των γειτονικών χωρών, μεταφέροντας εκεί τις επιχειρήσεις τους και κλείνοντας όσες έχουν εδώ και, γενικότερα, κάνοντας τα πάντα για την αύξηση των κερδών τους και αγνοώντας επιδεικτικά τα συμφέροντα αυτού του λαού.

Αν όλα τα παραπάνω είναι πατριωτισμός, τότε δεν είμαστε όλοι "πατριώτες", έτσι, βέβαια, όπως ορίζουν τον πατριωτισμό οι άρχουσες τάξεις των δύο χωρών, οι οποίες επιδιώκουν να κρατούν τους λαούς κάτω από τον απάνθρωπο ζυγό τους και να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Και προκειμένου να το πετύχουν, επιχειρούν να στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου και να εμφανίσουν τα συμφέροντά τους ως συμφέροντα όλης της κοινωνίας, ως "εθνικά" συμφέροντα. Φυσικά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρέπει να κτυπηθεί ο εθνικισμός και η πατριδοκαπηλία, αλλά αυτά είναι "φρούτα", που ευδοκιμούν στο θερμοκήπιο της κυρίαρχης ιδεολογίας, και υποθάλπονται και αξιοποιούνται ακριβώς για να διαιρούν και διχάζουν τους λαούς.

Η καλύτερη απάντηση στην πλύση εγκεφάλου που γίνεται και στον ψευτοπατριωτισμό της άρχουσας τάξης δεν είναι παρά η ένταση των λαϊκών αγώνων για την ανατροπή της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης και την εγκαθίδρυση ενός συστήματος, που θα βάζει πάνω απ' όλα τα πραγματικά συμφέροντα των λαών και την ειρηνική συμβίωση μεταξύ τους. Αυτή είναι και η πραγματική πατριωτική στάση και το κριτήριο που καθορίζει, πρώτα απ' όλα, ποιος είναι πραγματικός πατριώτης. Με βάση αυτό το κριτήριο, οι κομμουνιστές έχουν αποδείξει επανειλημμένα την πατριωτική τους στάση και, βέβαια, δε δέχονται μαθήματα πατριωτισμού από υποτακτικούς της "νέας τάξης".