Ηρθε ο Μάρτης και σκύβω πάνω στη γη ν' αφουγκραστώ το ξύπνημα της φύσης. Σκύβω κι ακούω μέσα στα σπλάχνα της φωνές μαγικές. Ακούω το δοξαστικό τραγούδι του σπόρου που φύτρωσε στο υγρό χώμα και πολεμάει τώρα να πετάξει το πρώτο κλωναράκι του στον αέρα και τον ήλιο. Ακούω το μουσικό κελάρυσμα των χυμών, που ανεβαίνουν από τις ρίζες των δέντρων προς τα γυμνά κλαδιά, για να τα στολίσουν με νιόφυλλα και άνθη. Ακούω το απαλό τρίξιμο του μερμηγκιού, που εγκαταλείπει τη σκοτεινή υπόγεια φωλιά του για να ανέβει στην επιφάνεια και το φως.

Μπήκε ο Μάρτης και κυκλώνομαι από τις πρώτες εικόνες της φύσης που ξαναγεννιέται. Ενα κόκκινο γεράνι φλογίζει τη λευκή γλάστρα στο μπαλκόνι, δύο σπουργίτια τιτιβίζουν χαρούμενα στα δεντράκια της πλατείας, ένα σκαθάρι περπατάει νωθρά στο παρτέρι του ακάλυπτου, μια γάτα λιάζεται του καλού καιρού στην απέναντι ταράτσα κι ένα ελαφρό αεράκι που έρχεται πέρα από τα βουνά σαλπίζει πως η Ανοιξη φτάνει. Εμείς όμως δεν ακούμε το εορταστικό προανάκρουσμα του αέρα. Το πνίγει ο ορυμαγδός του ψεύδους των υπολόγων, που προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού, για να κρατηθούν στην εξουσία. Το πνίγει η εκκωφαντική φωνή του τελάλη που επιχειρεί να "πουλήσει" την ΟΝΕ ως μέγα επίτευγμά του, το πνίγουν οι ιαχές των "κοκορομάχων" της Βουλής, οι κορόνες των περιφερόμενων πολιτικάντηδων στα τηλεοπτικά κανάλια, οι ύβρεις και οι λοιδορίες των ουτιδανών, που κατέχουν θώκους και οι κραυγές θριάμβου, που αναπέμπουν αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα είναι οι νέοι επιβήτορες της εξουσίας. Αχ αεράκι μου, πώς ν' ακούσουμε το ανοιξιάτικο προανάκρουσμά σου, με τόσους κενούς πίθους γύρω μας και τόσα κύμβαλα αλαλάζοντα;

Ηρθε ο Μάρτης κι η Περσεφόνη ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα, για να ανέβει στο φως. Το μαρτυρεί το απαλό θρόισμα των πεύκων στις βουνοπλαγιές, το ημέρωμα της θάλασσας, το κελάρυσμα των ποταμιών που κατεβάζουν τα λιωμένα χιόνια, ο βόμβος της μέλισσας, ο ήλιος που λαμπυρίζει ακόμη και στους μουντούς τοίχους των μεγαλουπόλεων. Κι η ψυχή αλυσοδεμένη δεν μπορεί να τρέξει προς το θαύμα που προβάλλει. Την εμποδίζουν οι κρίκοι του δύσκολου παρόντος και του αβέβαιου μέλλοντος. Και μέσα στο σκοτεινό κελί της, αντί ν' ακούει το δοξαστικό τραγούδι του σπόρου και τη μουσική ροή των χυμών, ακούει τους στεναγμούς των ξεζουμισμένων ταπεινών, τις πολεμικές ιαχές των σουλτάνων της Αγκυρας, τα μυδράλια που κροταλίζουν στο Κόσσοβο και τους βόμβους των ΝΑΤΟικών αεροπλάνων που ετοιμάζονται να σπείρουν το θάνατο στη Σερβία. Κι εκεί, στο σκοτεινό κελί της η ψυχή αναλογίζεται πως η άνοιξη του κόσμου αργεί ακόμη, αλλά με τους αγώνες και το πέρασμα του καιρού θα έρθει η ευλογημένη.