Σε σύσκεψη των ΕΛΜΕ που κάλεσε η Νομαρχία Αθήνας στα τέλη Μαρτίου συζητήθηκε ανάμεσα σε διάφορα και το ζήτημα της σύμπτυξης σχολείων. Πρόκειται για τη συνένωση περισσότερων σχολικών μονάδων σε μία, με αύξηση των μαθητών ανά τμήμα κύρια. Η αντινομάρχης Παιδείας χαρακτήρισε το πλήθος των προτάσεων για συγχωνεύσεις, που υποβάλλουν τα Γραφεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης χιονοστιβάδα, ιδιαίτερα στην Πρωτοβάθμια. Διαστάσεις χιονοστιβάδας αναμένεται να πάρει και στη Δευτεροβάθμια τα προσεχή χρόνια.

Το φαινόμενο δεν εκφράζει τη διοικητική άποψη κάποιων προϊσταμένων που επιλέγουν αυτοί να αντιμετωπίσουν έτσι ζητήματα του Γραφείου τους. Πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή, που αξιοποιεί κατ' αυτό τον τρόπο το γεγονός της μειωτικής τάσης του μαθητικού πληθυσμού.

Ο χαρακτήρας της κεντρικής πολιτικής επιλογής φαίνεται καθαρά, αν με τις προτάσεις σύμπτυξης συνδυάσουμε και κάποια άλλα ζητήματα:

1. Την κατά καιρούς επαναλαμβανόμενη υπόσχεση από το ΥΠΕΠΘ της μείωσης των μαθητών ανά τμήμα, που όμως δε νομοθετείται, αντίθετα αναιρέθηκε και όταν άρχισε να εφαρμόζεται κλιμακωτά πέρσι στην Α τάξη Γυμνασίου και Λυκείου.

2. Την επιμονή των προϊσταμένων για σύμπτυξη τμημάτων στις αρχές κάθε χρονιάς και αύξηση των μαθητών κάθε τμήματος στο ανώτατο όριο.

3. Το άρθρο 155 του Ν. 2683/99 (Νέος Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας), που προβλέπει υποχρεωτικές μετατάξεις και απολύσεις των υπαλλήλων που η οργανική θέση τους καταργείται από οποιοδήποτε λόγο και από συγχώνευση υπηρεσιών.

Στα παραπάνω μπορεί να προστεθεί και η άποψη που τελευταία εκφράζει το ΥΠΕΠΘ ότι δήθεν η σύγχρονη παιδαγωγική απαιτεί τμήματα 35 μαθητών, για να εξασφαλίζεται η κοινωνικοποίησή τους. Μ' αυτή την "παιδαγωγική" άποψη: Μήπως τα τμήματα των 50 και πάνω μαθητών, πριν κάποιες δεκαετίες, ήταν ιδανικά; Μήπως κακώς τα κατάργησε το εκπαιδευτικό κίνημα;

Να δούμε, όμως, τι πραγματικά επιδιώκεται με τα προηγούμενα:

1. Λιγότερα σχολεία και λιγότερα τμήματα σημαίνει λιγότερες κρατικές δαπάνες για την παιδεία. Ο στόχος για περιστολή των κοινωνικών δαπανών χάριν της ΟΝΕ εξυπηρετείται θαυμάσια, στοιβάζοντας τους μαθητές στα τμήματα. Για τις συγχωνεύσεις εξασφαλίζεται η πρωινή βάρδια σε πολλά σχολεία χωρίς να απαιτηθεί ούτε δραχμή για επιπλέον υποδομή.

2. Εξυπηρετείται, πάλι χάριν της ΟΝΕ, ο στόχος της μείωσης του αριθμού των Δημόσιων Υπαλλήλων, αφού, σύμφωνα με το Ν. 2683/99, οι πλεονάζοντες εκπαιδευτικοί θα μετατάσσονται (αργότερα και θα απολύονται αν δεν υπάρχουν θέσεις για να μεταταγούν) σε κενές θέσεις άλλων υπουργείων και δε θα προσλαμβάνονται νέοι υπάλληλοι (ούτε βέβαια εκπαιδευτικοί).

3. Σε λιγότερα, αλλά διογκωμένα σχολεία, με λιγότερους διευθυντές, λιγότερους διδάσκοντες, λιγότερους συλλόγους Γονέων, αλλά με υπερβολική συσσώρευση μαθητών, η ιδεολογική χειραγώγηση διδασκόντων και διδασκόμενων φαίνεται ευκολότερη (στα μάτια τους).

Τι πρέπει και μπορεί να γίνει με το ζήτημα; Αποτελεί δεδομένο αναμφισβήτητα ότι το πρόβλημα των συμπτύξεων ούτε επαγγελματικό των εκπαιδευτικών είναι μόνο, ούτε μόνο των μαθητών είναι. Είναι κοινό πρόβλημα πολλών τμημάτων της κοινωνίας και μόνο με κοινό αγώνα όλων μπορεί να αντιστραφεί η κατάσταση.

Ολο το εκπαιδευτικό κίνημα (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, Δήμοι) πρέπει να διεκδικήσουν:

• 20 μαθητές ανά τμήμα
• Αξιοποίηση όλου του εκπαιδευτικού προσωπικού σε διδακτικές και παιδευτικές - πολιτιστικές δραστηριότητες μέσα στο σχολείο.
• Ενταξη στο πρόγραμμα όλων των σχολείων όλων των προβλεπόμενων μαθημάτων χωρίς όριο μαθητών που παρακολουθούν και χωρίς περικοπές.

Δημοτικές και Νομαρχιακές Επιτροπές Παιδείας και εκπαιδευτικοί φορείς με κοινή στάση να αντιτίθεται στις συγχωνεύσεις και να απαιτούν λειτουργία των σχολείων με τις παραπάνω προϋποθέσεις.

Α. Κ.