Ο Γ. Μαυρίκος,μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, μιλάει στο "Ρ" για τους άνεργους και την κυβερνητική πολιτική.

- Ποιες είναι οι θέσεις και προτάσεις του ΠΑΜΕ για την προστασία των ανέργων;

- Με δεδομένο ότι η ανεργία είναι ταυτισμένη με το εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αναδεικνύει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη της επιβίωσης των ανέργων. Το επίδομα των 3.000 δραχμών τη μέρα για ένα περίπου δωδεκάμηνο είναι πρόκληση και κοροϊδία. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο προβάλλει και απαιτεί το επίδομα στους άνεργους να είναι στο 80% του ημερομίσθιου του ανειδίκευτου εργάτη. Εχοντας υπόψη ότι πάνω από το 1/3 των ανέργων είναι νέοι ηλικιακά, μέχρι 29 ετών, διεκδικούμε επιδότηση των νέων ανέργων μέχρι να βρούνε δουλιά. Ταυτόχρονα, με παραστάσεις, υπομνήματα και αγωνιστικές κινητοποιήσεις, έχουμε απαιτήσει την ιατροφαρμακευτική κάλυψη των μακροχρόνια ανέργων.

Παράλληλα, υποστηρίζουμε μια εντελώς διαφορετική πορεία της χώρας με παραγωγική ανασυγκρότησή της, με ενιαίες, δημόσιες κλαδικές πολιτικές, σε κλάδους νευραλγικούς, όπως στη ναυπηγική βιομηχανία, στην κλωστοϋφαντουργία, στην ενέργεια και τον ορυκτό πλούτο, στις συγκοινωνίες, στην αμυντική βιομηχανία και αλλού. Βέβαια, μια τέτοια ανάπτυξη θα την επιβάλουν άλλες κυβερνήσεις, που θα είναι σε αντίθεση με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Ολοι αυτοί οι στόχοι πάλης μπορούν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά να διεκδικηθούν, όταν και οι ίδιοι οι άνεργοι, στο σύνολό τους, μέσα από τα συνδικάτα, μέσα από το ΠΑΜΕ, μέσα από τις συντονιστικές επιτροπές, μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα.

- Πώς κρίνετε την κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση της ανεργίας;

- Πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, πότε η ΝΔ και πότε το ΠΑΣΟΚ, υπόσχονται χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αυτές τις μέρες στην Κολωνία, με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής, καινούριες προεκλογικές υποσχέσεις για την απασχόληση θα σκεπάσουν την Ευρώπη ολόκληρη. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Πρώτα απ' όλα ο πόλεμος στα Βαλκάνια θα γεννήσει καινούριους ανέργους, π.χ. στην αγροτική παραγωγή, στον τουρισμό, στις συγκοινωνίες και αλλού. Το "Σύμφωνο Σταθερότητας για την Απασχόληση" και η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που είναι ευθυγραμμισμένη με αυτό, εστιάζουν την προπαγάνδα τους στις λεγόμενες "ενεργητικές πολιτικές" για την απασχόληση. Πρόκειται για μεγάλη απάτη. Μέσα από αυτή, αρκετά τρισεκατομμύρια θα πάνε στα συρτάρια των μονοπωλίων, ως επιδότηση για θέσεις εργασίας, που δε θα ξεπερνούν το τετράμηνο σε διάρκεια, και για διάφορα προγράμματα κατάρτισης, που τα περισσότερα από αυτά είναι προγράμματα - "μαϊμού".

Σε τελευταία ανάλυση και αν υποθέσουμε ότι όλοι οι άνεργοι εκπαιδεύονται, καταρτίζονται και επανακαταρτίζονται, το αμείλικτο ερώτημα είναι πού θα βρούνε δουλιά. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται προεκλογικά ότι εξασφαλίζει σταθερότητα και βάζει πρώτα την Ελλάδα. Η εργατική τάξη υποφέρει από αυτή τη σταθερότητα και αυτή την Ελλάδα του κ. πρωθυπουργού. Είναι η Ελλάδα των πολυεθνικών συμφερόντων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, η Ελλάδα της ανεργίας, της φτώχειας, των ναρκωτικών. Αυτή την Ελλάδα υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια η κυβέρνηση. Εμείς, αυτή την Ελλάδα την αντιπαλεύουμε και αγωνιζόμαστε για την Ελλάδα της δουλιάς και της ευημερίας για την εργατική τάξη, τη νεολαία, τους επαγγελματοβιοτέχνες και τη φτωχή αγροτιά.

- Η μείωση του χρόνου εργασίας θεωρείτε ότι συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ανεργίας;

- Από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες εργατικές ενώσεις, μέχρι σήμερα, η εργατική τάξη παλεύει για να μειώσει τον εργάσιμο χρόνο και το κεφάλαιο αγωνίζεται για την επιμήκυνσή του. Στη διαρκή αυτή πάλη, η εργατική τάξη συγκρούστηκε και μάτωσε. Η πάλη αυτή, για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, σχετίζεται με τη μείωση του βαθμού εκμετάλλευσης, από τους εργοδότες, σε βάρος της εργατικής τάξης.

Αν δεχτούμε ότι ο βιομηχανικός εργάτης, σε δυο - τρεις ώρες δουλιάς, "παράγει" το μεροκάματό του, οι υπόλοιπες ώρες όσο πιο πολλές και αν είναι, πάνε στην τσέπη του αφεντικού με τη μορφή της υπεραξίας. Παλεύοντας, λοιπόν, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για τη μείωση των ωρών εργασίας θέλει να μειώσει τον κλεμμένο ιδρώτα του. Οσα προβάλλονται από την πλευρά του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, ότι με το 35ωρο θα λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Το παράδειγμα των τραπεζών είναι χαρακτηριστικό. Αφού μέσα από το δήθεν 35ωρο, συνυπέγραψαν την αποδιάρθρωση του εργάσιμου χρόνου. Να γιατί, όταν το ΠΑΜΕ λέει 35ωρο, υπογραμμίζει απαραίτητα ότι αυτό πρέπει να είναι μέσα στη βδομάδα και με πενθήμερη και επτάωρη ημερήσια απασχόληση.