Οι επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του αρμόδιου υπουργού ΠΕΧΩΔΕ περί "κολοσσιαίων έργων" για την προστασία του περιβάλλοντος και οι γνωστές κορόνες του περί "βιώσιμης και αειφόρου ανάπτυξης", μόνο ως φάρσα μπορούν να χαρακτηριστούν.

Δυστυχώς, η γραμμή της υποκρισίας διαπερνά το "δείγμα γραφής" και στον τομέα αυτό της κυβερνητικής πολιτικής. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Αυτό του νόμου που ψηφίστηκε πρόσφατα και αφορά τις χωροθετήσεις των Ολυμπιακών Εργων. Ουσιαστικά, ο νόμος αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από τον ιμάντα για να δοθούν χάρισμα στην ασύδοτη εκμετάλλευση της ιδιωτικής κερδοσκοπίας όλοι οι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι, οι παραλίες, τα δάση, οι αιγιαλοί και βιότοποι της Αττικής. Και μάλιστα, με όλες τις διευκολύνσεις (ακόμη και με αναγκαστικές και κατεπείγουσες απαλλοτριώσεις, που θα κάνει το κράτος υπέρ των ιδιωτών), που θεσπίζονται και καταργούν ή ναρκοθετούν μια σειρά άλλους νόμους που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος, όπως το Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας.

Ενα άλλο παράδειγμα περιβαλλοντικής αναισθησίας της κυβέρνησης αποτελεί η κατασκευή των μεγάλων έργων, έτσι όπως γίνεται, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν να μεγάλα ντόπια και ξένα εργολαβικά, τραπεζικά και άλλα διαπλεκόμενα μεγάλα συμφέροντα, θέτοντας την προστασία του περιβάλλοντος στο πυρ το εξώτερον. Να θυμηθούμε τα Σπάτα, όπου τσιμεντοποιείται ο τελευταίος πνεύμονας της Αττικής; Να θυμηθούμε την επιφανειακή χάραξη της Λεωφόρου Υμηττού, που θα καταστρέψει χιλιάδες πολύτιμα πεύκα, που έχουν απομείνει αλώβητα από τους εμπρησμούς και τις πυρκαγιές; Να θυμηθούμε την Εγνατία, που διερχόταν από τη ζώνη υψηλής προστασίας της καφέ αρκούδας στην Πίνδο και ευτυχώς υποχρεώθηκε το ΥΠΕΧΩΔΕ να αλλάξει χάραξη, μετά από απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ενώ ακόμη δεν ξέρουμε τι θα κάνει με την περίπτωση του Δέλτα του Νέστου;

Να θυμηθούμε την ανερμάτιστη πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια στο θέμα των δασικών πυρκαγιών, με αποκορύφωμα το περσινό της πρόχειρης μετάβασης των αρμοδιοτήτων στην Πυροσβεστική, που έδωσε το δικαίωμα στους εμπρηστές οικοπεδοφάγους να κάνουν "πάρτι"; Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν πέρσι το καλοκαίρι, πάνω από 1,5 εκατομμύριο στρέμματα δασικών εκτάσεων έγιναν στάχτη σε επίπεδο χώρας, ενώ στην Αττική κάηκαν πάνω από 158.000 στρέμματα, δηλαδή τριπλάσια έκταση από τον ετήσιο μέσο όρο. Και το σημαντικότερο; Πάνω από το 30% των εκτάσεων αυτών εξαιρέθηκαν με απόφαση της κυβέρνησης από την αναδάσωση. Παραδίδονται, δηλαδή, στην απροκάλυπτη τσιμεντοποίηση. Χωρίς να διακινδυνεύει κανείς πολύ, μπορεί άνετα να προβλέψει ότι τα ίδια και χειρότερα θα δούμε και φέτος το καλοκαίρι. Φρόντισε γι' αυτό και πάλι η κυβερνητική συμπεριφορά, που κατά τα άλλα"προστατεύει το περιβάλλον", ενθαρρύνοντας τις νόμιμες ή αυθαίρετες καταπατήσεις.

Παρ' όλες επίσης τις υποκριτικές κορόνες, το πρόβλημα των χιλιάδων ανεξέλεγκτων χωματερών παραμένει ακόμη ανοιχτό, αφού η κυβέρνηση αρνείται επίμονα να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Φτάσαμε έτσι ένα βήμα μόλις πριν την οριστική καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τη ρύπανση του Κουρουπητού των Χανίων. Αναμένεται ένα πρόστιμο 8 εκατ. δρχ. την ημέρα, που θα επιβληθεί μάλιστα αναδρομικά από το 1994 που ήταν η τελική ημερομηνία για τη συμμόρφωση της χώρας στην εφαρμογή προγράμματος διαχείρισης απορριμμάτων και τοξικών αποβλήτων που ακόμη εκκρεμεί...

Είναι γεγονός ότι οι τεχνολογίες περιβαλλοντικής προστασίας διεθνώς βελτιώνονται. Αλλο τόσο, όμως, γεγονός είναι ότι το περιβάλλον στον τόπο μας συνεχώς υποβαθμίζεται. Κι αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι η λύση των σοβαρών περιβαλλοντικών προβλημάτων της χώρας δεν είναι τεχνικό ζήτημα, αλλά κατ' εξοχήν πολιτικό. Και η πολιτική αυτή βούληση δεν υπάρχει. Η, μάλλον, υπάρχει, αλλά αφορά την καταστροφή του περιβάλλοντος, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα μεγάλα συμφέροντα. Πριν από λίγες μέρες, ακόμη και ο ίδιος ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης, μιλώντας στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης που διοργανώνει το ΤΕΕ στη Θεσσαλονίκη HELECO '99, παραδέχτηκε επιτέλους ότι η αρχή που ακολουθήθηκε τόσα χρόνια και στη χώρα μας και συμπυκνώνεται στο σύνθημα "ο ρυπαίνων πληρώνει", είναι διάτρητη και ατελέσφορη. Στην ίδια εκδήλωση αναφέρθηκε ότι, με βάση τα τελευταία επίσημα στοιχεία του 1994, η Ελλάδα από πλευράς απασχόλησης στον τομέα του περιβάλλοντος είναι ο "πάτος" της Ευρώπης κι ας λέγονται διάφορα περί της απορροφητικότητας των πρώτων, δεύτερων και τρίτων "πακέτων" κοινοτικών κονδυλίων. Τη χρονιά εκείνη στη Γερμανία 186.000 άτομα εργάζονταν σε οικολογικές επιχειρήσεις και άλλα 129.000 σε επιχειρήσεις που είχαν πραγματοποιήσει περιβαλλοντικές επενδύσεις. Οι αντίστοιχοι αριθμοί στη Γαλλία ήταν 153.600 και 47.200, ενώ στη Δανία, μια χώρα με αντίστοιχο πληθυσμό με το δικό μας, ήταν 11.000 και 5.700, αντίστοιχα. Στην Ελλάδα, οι αντίστοιχοι αριθμοί ήταν 3.800 και 1.300. Ας σταματήσουν, λοιπόν, ορισμένοι κυβερνητικοί υπεύθυνοι - επετειακά ή όχι - τις βερμπαλιστικές αναφορές στη δήθεν "αειφορία" και "βιώσιμη ανάπτυξη", όταν τα έργα τους προωθούν την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ας μη μιλούν τουλάχιστον για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου...

Κείμενα: Νίκος ΠΕΡΠΕΡΑΣ