Στο στόχαστρο έχει μπει μια από τις θεμελιώδεις κατακτήσεις των εργαζομένων και των λαών της Ευρώπης στον 20ό αιώνα. Η Κοινωνική Ασφάλιση. Οι αχόρταγες πολυεθνικές θεωρούν "ασύμφορη" (έτσι ακριβώς αναγράφεται στη "Λευκή Βίβλο") αυτή την κατάκτηση στα σχέδιά τους για ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση υπερκερδών και απαιτούν την εξαφάνισή της. Σαν γνήσιο δημιούργημα του μεγάλου κεφαλαίου, η Ευρωπαϊκή Ενωση ανέλαβε να θέσει τις κατευθυντήριες γραμμές της διάλυσης. Από κοντά κινούνται οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών που έρχονται να μετουσιώσουν τις κατευθύνσεις σε πράξη, με νόμους, ρυθμίσεις, μέτρα. Ο κυκλώνας τροφοδοτείται, δυναμώνει, αγκαλιάζει όλη την Ευρώπη και στο διάβα του τείνει να σαρώσει από τα θεμέλια το κοινωνικό οικοδόμημα, που έχτισαν οι λαοί τον αιώνα, που φεύγει, λιθαράκι το λιθαράκι. Ετσι, που την αυγή του 21ου αιώνα, οι εργαζόμενοι και οι λαοί να επιστρέψουν στη βάρβαρη εκείνη εποχή που οι κεφαλαιούχοι, αφού απορροφούσαν και την τελευταία ικμάδα της εργατικής δύναμης των εργατών, τούς πέταγαν σαν στυμμένες "λεμονόκουπες" στο κοινωνικό περιθώριο.

Τα "μαύρα" σχέδια έχουν αρχίσει να εξυφαίνονται από τη δεκαετία του '80 και νωρίτερα, όμως βρίσκουν την πιο ολοκληρωμένη τους έκφραση στη "Λευκή Βίβλο". Οι κατευθυντήριες γραμμές που θέτει είναι ξεκάθαρες: "Τα κράτη - μέλη θα πρέπει να θέσουν ως στόχο τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους εργασίας". Διευκρινίζοντας παραπέρα τι θέλει να βγάλει από τη μέση, αναφέρει ότι η μείωση "θα μπορούσε να αφορά σε διαφορετικές αναλογίες για κάθε κράτος - μέλος τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης των εργοδοτών ή και τις διάφορες μορφές φορολογίας που βαρύνουν άμεσα τους μισθούς". Στο απόγειο της ωμότητας και της κυνικότητας, θέτει στο άμεσο στόχαστρο τους πιο χαμηλόμισθους, τους πιο ανειδίκευτους εργάτες, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι "η μείωση των επιβαρύνσεων επί της εργασίας θα πρέπει να εφαρμόζεται κατά προτεραιότητα στα λιγότερα υψηλά επίπεδα αμοιβών". Ολα αυτά επιχειρείται να δικαιολογηθούν και να γίνουν αποδεκτά με τον "μπαμπούλα" της ανεργίας.

Στο "παιχνίδι" μπαίνουν οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Οι ετήσιες εκθέσεις τους βρίθουν από έναν καταιγισμό εντολών για διαλυτικά μέτρα που πρέπει να παρθούν και τα οποία θρασύτατα αποκαλούν σαν "αναγκαία" για την... ανάπτυξη της οικονομίας των χωρών - μελών.

Προχωρώντας προς την ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης (ΟΝΕ) που αποτελεί πρώτιστο στόχο για τις πολυεθνικές και τους πολιτικούς υποτελείς τους, επιταχύνονται οι ρυθμοί υλοποίησης και των διαλυτικών σχεδίων για την Κοινωνική Ασφάλιση. Η δραστική περιστολή των κοινωνικών δαπανών, αποτελεί άλλωστε "κριτήριο" για την ένταξη στην ΟΝΕ και μετά από αυτή.

Τις παραπάνω κατευθύνσεις, σαν επιμελείς μαθητές, ανέλαβαν να υλοποιήσουν στη χώρα μας, τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ. Χρειάστηκε πρώτα να επενδύσουν στη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος τρομοκρατίας. Ετσι, άρχισαν να κάνουν λόγο για κρίση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, που έχει ανάγκη δήθεν για να επιβιώσει από "βαθιές τομές".

Επιτροπές και επιτροπάτα ειδικών, καθηγητών και περισπούδαστων μελετητών στήνονται και μπαίνουν στην υπηρεσία της νεοσυντηρητικής πολιτικής, προκειμένου να τρομοκρατηθεί και να εμπεδώσει ο λαός την... αναγκαιότητά της.

Η έκθεση της γνωστής επιτροπής Σπράου, που δημιουργήθηκε κατά εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού, δίνει το στίγμα των ανατριχιαστικών σχεδίων τους για σάρωμα όλων των ασφαλιστικών κατακτήσεων, για χτύπημα του θεσμού στα ίδια τα θεμέλιά του και για προώθηση της ιδιωτικής ασφάλισης. Εκθεση που πήρε εύσημα από τον ΟΟΣΑ, που στην τελευταία έκθεσή του προτείνει τα ίδια.Οι κατευθύνσεις είναι όχι μόνο δεδομένες και αποτυπωμένες στην έκθεση, αλλά και πάμπολλες φορές διακηρυγμένες από τον ίδιο τον Σημίτη και πολλά κυβερνητικά στελέχη. Η ΝΔ, η οποία πρώτη έδωσε τρία επανωτά χτυπήματα στην κοινωνική ασφάλιση με ισάριθμους νόμους που ψήφισε στη διάρκεια της τελευταίας τριετούς θητείας της, έρχεται να πλειοδοτήσει υπέρ της ανατροπής του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, ζητώντας "μέτρα τώρα" και ψέγοντας την κυβέρνηση, γιατί δεν έχει "τόλμη". Ομως, και μικρότερα κόμματα έρχονται να στηρίξουν ουσιαστικά αυτές τις επιλογές, με το να ασπάζονται τη "Λευκή Βίβλο" (ΣΥΝ) και με το να υπερθεματίζουν της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά με "κοινωνικό πρόσωπο".

Τα σχέδια αυτά έχουν ήδη πάρει μορφή και η νέα διαλυτική επίθεση είναι έτοιμη να αρχίσει, αλλά μπροστά στο φόβο της λαϊκής κάλπης, παραπέμφθηκε για μετά τις εκλογές.

Το σάρωμα δεν ξεκινά από το σημείο μηδέν. Εχει γίνει προεργασία και ο κοινωνικός χαρακτήρας της ασφάλισης έχει πλαγιοκοπηθεί ποικιλοτρόπως. Η πολιτική που ακολουθήθηκε από τις κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες έχει οδηγήσει σε μια τεχνητή κρίση το ασφαλιστικό σύστημα που εκδηλώνεται με τα ελλείμματα των Ταμείων και τις χαμηλές παροχές.

Αυτή την... κρίση επικαλούνται "ξεχνώντας" πως είναι αποτέλεσμα της καταλήστευσης των αποθεματικών των Ταμείων, της άρνησης των κυβερνήσεων να συμβάλουν στη χρηματοδότηση της ασφάλισης με πάγια συμμετοχή, της κοινωνικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στις "πλάτες" των Ταμείων, αλλά και του ρουσφετιού και της κακοδιαχείρισης από τις διορισμένες διοικήσεις.

Οι δραστικές περιστολές στις κοινωνικές δαπάνες παίρνουν και νομοθετική μορφή το '88, από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Με το νόμο 1759/'88 καταργήθηκαν οι προσωρινές συντάξεις αναπηρίας και μειώθηκαν τα επιδόματα ασθενείας.

Η πρώτη, όμως, ουσιαστική νομοθετική "αναμόρφωση" στα πρότυπα που έχει καθορίσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, γίνεται από την κυβέρνηση της ΝΔ με τρεις αλλεπάλληλους νόμους, τους 1902/'90, 1976/'91 και 2084/'92. Με αυτούς τους νόμους δέχτηκαν σοβαρά πλήγματα βασικές ρυθμίσεις και αρχές της Κοινωνικής Ασφάλισης, πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το όλο οικοδόμημα, όπως είναι τα κατώτατα όρια συντάξεων, οι αναπηρικές συντάξεις, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των συντάξεων. Δημιουργήθηκαν δυο κατηγορίες ασφαλισμένων, οι πριν την 1η Γενάρη '93 και οι μετά. Για τους τελευταίους επιβλήθηκε ένα καθεστώς ελεεινό και ανάλγητο, ενώ θα πάρουν σύνταξη ίση με το 1/3 της σημερινής.

Οι προεκλογικές "δεσμεύσεις" του ΠΑΣΟΚ τότε για κατάργηση των νόμων, ακολουθήθηκαν από την πιστή εφαρμογή τους όταν έγινε κυβέρνηση και από τη συμπλήρωσή τους. Χαρακτηριστικός είναι ο νόμος για το Ταμείο Ασφάλισης των Αγροτών, που υποχρεώνει τους αγρότες να πληρώνουν περισσότερα, για να πάρουν συντάξεις μικρότερες και από αυτές που έπαιρναν. Ο νόμος για την υγεία, που μεταφέρει τα βάρη από τον κρατικό προϋπολογισμό στα Ταμεία, οδηγώντας τα σε οικονομική ασφυξία.

Σοβαρό πλήγμα για τα Ταμεία αποτελεί και το φαινόμενο των ανασφάλιστων εργαζομένων. Εκτιμάται ότι ο αριθμός των ανασφάλιστων (αλλοδαποί, εργαζόμενοι στο φασόν, ανήλικοι, άνεργοι) φτάνει στους 1.600.000. Ο αντεργατικός νόμος 2639/'98 που προωθεί την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αναμένεται να εκτινάξει στα ύψη τον αριθμό των ανασφάλιστων και τις απώλειες εισφορών σε εκατοντάδες δισ. δραχμές.

Ενα σημαντικό βήμα στην αντιασφαλιστική λαίλαπα αποτέλεσε ο πρόσφατος νόμος 2676/'99, ο οποίος προλείανε το έδαφος για τη γενική ανατροπή που έρχεται, συρρικνώνοντας παραπέρα τις κοινωνικές δαπάνες και δίνοντας σοβαρά χτυπήματα στην "καρδιά" του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Ιδιαίτερη σημασία αποκτά και η τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση στην προώθηση και αυτού του νόμου, επιδιώκοντας να καταστήσει τους εργαζόμενους συναινούντες στη σφαγή τους. Ο διαβόητος "κοινωνικός διάλογος" έγινε το κύριο εργαλείο της κυβερνητικής απάτης, κυρίως γιατί βρήκε πρόθυμους συνένοχους στο συνδικαλιστικό κίνημα, τις ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση) σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Τη "συνταγή" επιδιώκει να εφαρμόσει εκ νέου για το μεγάλο πακέτο, τη λήψη και των νέων αντιασφαλιστικών μέτρων, όμως η απάτη έχει αποκαλυφθεί και είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει εύκολα να προχωρήσει.

Η κοινωνική ασφάλιση είναι πολύ σοβαρό ζήτημα και αφορά όλους τους εργαζόμενους, επαγγελματοβιοτέχνες, αγρότες, επιστήμονες, νέους, άνεργους, συνταξιούχους, την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ολοι αυτοί έχουν κάθε λόγο, αλλά και τη δύναμη να ορθώσουν μέτωπο πάλης για την υπεράσπισή της. Η ψήφος είναι "όπλο" στα χέρια τους και μπορεί να αξιοποιηθεί για την καταδίκη της αντιασφαλιστικής πολιτικής και των στηριγμάτων της και για την ενίσχυση εκείνης της πολιτικής δύναμης που πρωτοστατεί στην πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, του ΚΚΕ.