Ξαφνικά (!) θυμήθηκαν οι "σημιτητζήδες" την παρανομία του ιδιαίτερου (που υπάρχει ανενόχλητο εδώ και μια 25ετία, τουλάχιστον) και το οποίο ενίσχυσαν όλες οι κυβερνήσεις, γιατί ήταν μέρος της φιλοσοφίας τους. (Πιάστε 100 γκρουπάδες και κωλοκαθίστε τους σε ένα γήπεδο και φωνάξτε τα θεσμικά ιδιωτικά κανάλια και πείτε στον ελληνικό λαό: "αυτοί φταίνε για την αποτυχία των παιδιών σας, ΦΑΤΕ ΤΟΥΣ").

Ετσι, θα ματαιωθεί η μηδέποτε γενομένη πορεία μαμάδων αποτυχόντων Α Λυκείου, που πνίγηκε λόγω κατευθυνόμενης ντροπής για τα άχρηστα γονίδια που έφεραν στον κόσμο και τη δυσμένεια του κισμέτ, που δεν τους ήθελε πλούσιους, αλλά ούτε και από χρηματιστήριο ήξεραν για να αλλάξουν εκ του ασφαλούς την ειμαρμένη με Σιδήρου και Μυτιληναίου σε άνοδο. Στα βαθμολογικά κέντρα (και τώρα πλέον προνομιούχες σάουνες) τα αγράμματα τέρατα (καραγκιόζηδες κατά τον παγκάλειο Θεσμοφύλακα) λιποθυμούν ή σέρνονται επί κλίμασι, κρυφίως καταρώμενοι τον γερμανόφρονα "μογγόλο" που συστηματικά ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ τον φορέα της γνώσης, ώστε να παραδώσει σε τιμή ευκαιρίας το ελαχιστότατο φυτώριο ιδεών σε κάποιον αλλότριο εξυγιαντή - παιδαγωγό "κασσωτακίου" εμπνεύσεως και παραλυσίας ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΞΑΛΕΙΦΘΕΙ Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ και αυτή δεν είναι άλλη από τη μήτρα της αμφισβήτησης και όχι η οργή της αγίας Θέκλας, άθλιο υποκείμενο που σταυροκοπιέσαι πάνω στη Γιαμάχα, φοβισμένο αρνί.

Κανένα ηθικοπλαστικό μέσον, όπως TV channels π. χ., δεν εμφανίζεται εκεί να υπερασπιστεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την οποία αρσένειο διάταγμα έχει εξαλείψει ως κουρδική σε ένα αμιγώς τουρκικό καθεστώς. Σημίτης, Αρσένης και λοιποί θεωρητικοί ασιατικού ηγεμονισμού χαίρονται με τη δύναμη να εκδικούνται γι' αυτό που ποτέ δεν έγιναν και το οποίο υποσχέθηκαν κάποιο πρωινό στον εαυτό τους - ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ. Ετσι ο πολιτισμός στην καθημερινή μας ζωή είναι φράσεις γιαννοπούλειες επί τω παγκάλω συζυγούμενες, είναι η συνέπεια του σοσιαλιστικού οράματος εν ονόματι του οποίου ηρέμως υπέγραψε πολλάκις η σημίτειος κεφαλή, άνους κατά το συγκεφαλαιούσθαι μόνον εις δραχμάς και κατάρας, ψευδορθολογίζων δούλος του αυστηρού δραχμικού δογματισμού, ερωμένου του ύφους και του στιλ που όλοι κάποτε εμίσησαν, ενός ήρεμου δημίου δημοκόπου και ωμού στην ειλικρινή του απόφαση να σε οδηγήσει εκεί που ξέρει εκείνος ο σοφός εσένα τον αδαή λαό.