«

Μόρφωση, δουλιά, ανεξαρτησία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Αυτό το σύνθημα στολίζει εδώ και δυο μέρες τους τοίχους του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δείχνοντας ότι 33 χρόνια μετά, ο ηρωικός παλλαϊκός ξεσηκωμός του 1973 συνεχίζει να συγκινεί και να εμπνέει τους αγώνες του σήμερα. Αυτό το σύνθημα αποτελεί, παράλληλα, ένα πλατύ κάλεσμα αφύπνισης σε όλο το λαό. Ενα κάλεσμα, για να πάρει ο λαός στα δικά του χέρια την τύχη του, συμπορευόμενος στον αγώνα που θα απαιτεί την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και θα ανοίγει το δρόμο για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία.

Αυτό το κάλεσμα ηχεί σήμερα για κάθε εργαζόμενο, για κάθε εκπαιδευτικό, μαθητή, φοιτητή, για κάθε αγωνιστή του «τότε» και του «τώρα», ως ραντεβού συμπόρευσης σήμερα, στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, στις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Γιατί η επέτειος του Πολυτεχνείου συνεχίζει να είναι μια αγωνιστική συνάντηση. Ιδιαίτερα σήμερα, η πορεία του Πολυτεχνείου είναι ένας σταθμός στον αγώνα για Παιδεία προς όφελος του λαού, συνδέεται με τις παρατεταμένες και πολύμορφες κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο νόμο - πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, ενάντια στην προσπάθεια πλήρους παράδοσης της εκπαίδευσης στους ιδιώτες.

Ο παλλαϊκός χαρακτήρας που πήρε ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, έχει να δώσει πολύτιμα διδάγματα σ' αυτούς τους αγώνες σήμερα. Δείχνει ότι η Παιδεία είναι υπόθεση όλου του λαού ότι ο αγώνας των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών μπορεί να έχει αποτελέσματα μόνο όταν συνδέεται με την πάλη της εργατικής τάξης. Αντανακλά όμως, ταυτόχρονα, ότι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και της νεολαίας στην εκπαίδευση, θα έρθει μόνο μέσα από ριζικές ανατροπές συνολικά στην κοινωνία και δεν αρκεί μια οποιαδήποτε αντικατάσταση του πολιτικού σκηνικού μέσα στα σαθρά πλαίσια του καπιταλισμού.

Γι' αυτό και κάθε αγώνας σήμερα, για την Παιδεία, την Υγεία, το εισόδημα, τα εργασιακά δικαιώματα, τις δημοκρατικές ελευθερίες, τον πολιτισμό... έχει προοπτική όταν αποκτά αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα. Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά οι σύγχρονοι αγώνες να συγκεντρώνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις σ' αυτήν την κατεύθυνση. Να είναι αγώνες που θα καταδικάζουν την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την πολιτική που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετεί τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού κόντρα στα δίκια της εργατικής τάξης.

Ομως, οι αγώνες του λαού δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα όταν μένουν στην καταδίκη της πολιτικής που ασκείται σήμερα, όταν δεν έχουν στόχο την ανατροπή. Και το Πολυτεχνείο είναι άλλη μια μεγάλη στιγμή του λαϊκού κινήματος στην πατρίδα μας, που δείχνει ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Οταν ο λαός θέλει μπορεί να δημιουργεί ισχυρές ρωγμές στο σύστημα, μπορεί ακολουθώντας το δρόμο της ρήξης να οδηγήσει στην ανατροπή της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.