«Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, αλλά πρέπει να παραδεχτεί πως δε φοβάται να μπει στη φωτιά (...) έχει κερδίσει τη ρετσέτα του ανθρώπου που τολμά να πει όσα φοβούνται να πουν οι υπόλοιποι πολιτικοί (...) τόλμησε να πει πράγματα που πήγαιναν κόντρα στα οχυρά της "πολιτικής ορθότητος", τα οποία κτίσθηκαν μετά το 1974 (...) ο κ. Πάγκαλος απέδειξε (...) πως έχει τη στόφα ηγέτη (...) λίγοι ήταν εκείνοι που τολμούσαν να ψελλίσουν το επιχείρημα πως "συμφέρει στην Ελλάδα η ένταξη της Τουρκίας" (...) στην υπόθεση Οτσαλάν ανέλαβε μόνος του να "καθαρίσει" μια υπόθεση την οποία ο τότε πρωθυπουργός του πέταξε σαν καυτή πατάτα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα το έκαναν, που θα τολμούσαν να μπουν στη φωτιά για μια σοβαρή υπόθεση του κράτους. Δεν έχουμε πολλούς τέτοιους, πέραν του Μητσοτάκη, του Σουφλιά, του Μάνου, του Χρυσοχοΐδη, του Παπαδόπουλου και κάνα δυο άλλων» (μετά γνώσεως... ο Α. Παπαχελάς στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Το φαινόμενο της τρομοκρατίας διεθνώς έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι έχει κοινωνικές και πολιτικές αιτίες (...) δίχως να υποτιμάται ο ρόλος σκοτεινών παρακρατικών κέντρων και μυστικών υπηρεσιών που συχνά έχουν χειραγωγήσει τέτοιες οργανώσεις, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους στόχους τους» (ο Θ. Αργυράκης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

«Ηθελαν να μιμηθούν τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και πήγαιναν στην εξοχή να ασκηθούν στη χρήση των όπλων. Εκείνο που δεν ήξεραν οι επίδοξοι τρομοκράτες ήταν ότι οι αστυνομικοί τους παρακολουθούσαν (...) είχαν επιλέξει την ονομασία "Πολιτικό Στρατιωτικό Κομμουνιστικό Κόμμα" για να διαχωρίσουν τη θέση τους, από την "αντίπαλη" οργάνωση, τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες Μαχόμενο ΚΚ" (...) ανάμεσα στους συλληφθέντες ένας πρώην κακοποιός που φέρεται να "πολιτικοποιήθηκε" στη φυλακή» (το ρεπορτάζ στο «ΕΘΝΟΣ»).