Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίζεται από τις αντιδραστικές και αντιλαϊκές θέσεις που προβάλλονται από διάφορα συνέδρια και εκδηλώσεις - που οργανώνουν κατά διαστήματα οι αστικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με διάφορα «ευαγή ιδρύματα» - οι οποίες προσπαθούν να αποδείξουν πως ο καπιταλισμός είναι ...μονόδρομος. Μια παρόμοια εκδήλωση έγινε πρόσφατα στην Αθήνα, από το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Στην εκδήλωση αυτή εκπρόσωποι της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλοι υπέρμαχοι της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης διατύπωσαν τη θέση τους σχετικά με το μοντέλο οικονομικής πολιτικής που θεωρούν ως το «καταλληλότερο» για την αντιμετώπιση της ανεργίας.

Μιλώντας ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης, επανέλαβε πως η κυβέρνηση της ΝΔ και ο ίδιος προσωπικά προκρίνουν το «ιρλανδικό μοντέλο», σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία του οποίου έχει ταχθεί υπέρ του «σουηδικού μοντέλου». Το πρώτο μοντέλο στηρίζει την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών που επιδιώκουν «λιγότερο κράτος» (δηλαδή, πλήρης εμπορευματοποίηση των τομέων Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας) με «χαμηλότερη φορολογία» (για τις μεγάλες επιχειρήσεις και εν γένει τους μεγαλοεισοδηματίες). Το δεύτερο μοντέλο στηρίζεται στην προβολή μέτρων μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής, μέσω της «αλληλεγγύης», δηλαδή ανάθεσής της σε δήθεν «κοινωνικές οργανώσεις», το κόστος της οποίας προέρχεται από την αναδιανομή πόρων ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, είτε ασκείται με εθελοντές από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και υπερφορολόγηση των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές, τα δύο μοντέλα ξεχωρίζουν για το εξής: Εχουν ένα βασικό κοινό στοιχείο. Το κοινό στοιχείο είναι ότι υπηρετούν - εξίσου καλά - τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, με την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών (χαμηλότερη ή υψηλότερη φορολογία, μικρότερο ή μεγαλύτερο κράτος, κλπ.) που δικαιολογούν (επίσημα ή καμουφλαρισμένα) το καθεστώς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Για να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στη λογική του καπιταλιστικού «μονόδρομου» οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - με τους κάθε είδους συνοδοιπόρους τους - προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πολιτική του ενός κόμματος είναι λιγότερο «κακή» από την πολιτική του άλλου και το αντίστροφο. Στα πλαίσια αυτά και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θεωρούν ότι το καλύτερο μοντέλο για την αντιμετώπιση της ανεργίας περνάει μέσα από τη μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις (πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, μείωση των μισθών, των παροχών κοινωνικού χαρακτήρα και, κυρίως, επιδότηση επιχειρηματιών). Οι όποιες διαφορές ανάμεσά τους έχουν να κάνουν με τους ρυθμούς ή με τις μεθόδους που περνούν την πολιτική τους, ενώ και οι δυο χρησιμοποιούν τον «κοινωνικό διάλογο», ή τη «συναίνεση» για να αποφεύγεται, κατά το δυνατόν, η αντίδραση των εργαζομένων απέναντι στις πολιτικές λιτότητας. Διαφέρουν στον τρόπο που θα εξασφαλίσουν την υποταγή των εργαζομένων στον αστερισμό της λογικής «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω».

Οι εργαζόμενοι, που υφίστανται τις συνέπειες των αντιλαϊκών - «γαλαζοπράσινων» - πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, έχουν κάθε λόγο να απορρίψουν τα δύο αυτά μοντέλα, τα οποία έχουν κοινό παρονομαστή. Η προοπτική γι' αυτούς βρίσκεται στον άλλο δρόμο και στο μοντέλο που απαγορεύει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και αυτή την προοπτική, το σοσιαλισμό, υπηρέτησε και υπηρετεί πάνω από 8 δεκαετίες με συνέπεια, αγώνες, αίμα και θυσίες, το ΚΚΕ. Να γιατί είναι αναγκαία η ενίσχυση του ΚΚΕ και σε ψήφους.