ΝΔ και ΠΑΣΟΚ παρουσιάζουν σαν «αναγκαιότητα» τα αντιασφαλιστικά μέτρα που θα νομοθετήσουν μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα με το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση. Κάνουν λόγο για αναγκαίες «τομές» και «μεταρρυθμίσεις» στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Επικαλούνται τις δεσμεύσεις τους στα όργανα της ΕΕ, επιχειρώντας να μετατοπίσουν την ευθύνη, να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. «Μετράνε» τις λαϊκές αντιδράσεις, ξέροντας ότι και τα νέα μέτρα θα είναι οδυνηρά. Γι' αυτό συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα αξιοποιήσει πιο αποτελεσματικά τα εργαλεία του κοινωνικού εταιρισμού. Για το ποιος θα περάσει με πιο αναίμακτο τρόπο τα αναγκαία για το κεφάλαιο μέτρα.

Η κινδυνολογία και η τρομοκράτηση των εργαζομένων είναι το ένα σκέλος της προπαγάνδας. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κρύβοντας τις δικές τους αποκλειστικές ευθύνες, κάνουν λόγο για ελλείμματα στα ταμεία που δυναμιτίζουν τη βιωσιμότητά τους. Για αύξηση του προσδόκιμου της ζωής, που θέτει ζήτημα δυσανάλογης αύξησης των συνταξιούχων, αν δεν παραταθεί ο εργάσιμος βίος. Μιλούν για δημοσιονομική εξυγίανση και περιορισμό της κρατικής χρηματοδότησης του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης, στο όνομα της βελτίωσης των οικονομικών της χώρας, τον περιορισμό δήθεν της σπατάλης.

Κρύβουν από τους εργαζόμενους ότι αυτοί και η πολιτική τους δημιούργησαν τα τεράστια ελλείμματα στα Ταμεία. Οι κυβερνήσεις τους ήταν και είναι αυτές που χαρίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους εργοδότες από τις οφειλές τους προς το ΙΚΑ. Οτι η ραγδαία ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας ευθύνεται για τις ασύλληπτες δαπάνες των Ταμείων προς τα ιδιωτικά κέντρα. Συμψηφίζουν σε επίπεδο προσωποποιημένων ευθυνών την καταλήστευση των ταμείων, βγάζοντας από κοινού λάδι την πολιτική του τζόγου που ευθύνεται για την αφαίμαξη των αποθεματικών.

Το δεύτερο όμως σκέλος της προπαγάνδας τους είναι ακόμα πιο επικίνδυνο για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να νομιμοποιήσουν σαν «προοδευτικές» τις αλλαγές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Τα μέτρα που θα πάρουν, αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σε μείωση των συντάξεων και των παροχών Υγείας και Πρόνοιας, στην επέκταση της ιδιωτικής ασφάλισης, σε μείωση των εργοδοτικών εισφορών και στην ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση της τσέπης του εργαζόμενου.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από τη μια λένε πως δε θα αυξήσουν τα ηλικιακά όρια της συνταξιοδότησης (ήδη μπορούν να φτάσουν τα 67 χρόνια) και από την άλλη λένε πως είναι στοιχείο προόδου να «απασχολείται» κανείς μέχρι τα 70 και 71 χρόνια, αφού πλέον ο μέσος όρος του προσδόκιμου της ζωής έχει αυξηθεί. Θεωρούν προοδευτικό, στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς, να μπορεί ο εργαζόμενος να επιλέγει ο ίδιος το ύψος της ατομικής του δαπάνης για την Ασφάλιση και τις υπηρεσίες που θέλει να αγοράσει. Σ' αυτή την κατεύθυνση επιχειρούν να καθαγιάσουν την ιδιωτική ασφάλιση.

Βαφτίζουν πρόοδο την «ανταποδοτικότητα» των ασφαλιστικών ταμείων και καλλιεργούν έτσι τη συνείδηση του τζόγου σε εκατομμύρια ασφαλισμένους, με προοπτική τη νομιμοποίηση των επαγγελματικών ταμείων. Προπαγανδίζουν σαν απαίτηση των καιρών την ελάχιστη προστασία από το κράτος και πλειοδοτούν αισχρά και ψηφοθηρικά πάνω στις συντάξεις πείνας που οι ίδιοι δημιούργησαν. Φτάνουν στο σημείο να παρουσιάζουν σαν προοδευτική αλλαγή την υποαπασχόληση, την πολυειδικότητα, τη μερική απασχόληση, ακόμα και την ανασφάλιστη εργασία, όταν πρόκειται για την καταπολέμηση δήθεν της ανεργίας.

Την ίδια ώρα προσπαθούν να συκοφαντήσουν σαν «συντηρητική» και «αναχρονιστική» όποια θέση και πρόταση υπερασπίζεται τον αποκλειστικά δημόσιο και καθολικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Λοιδορούν όποιον βάζει το ζήτημα για δραστική μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες, για μείωση μέχρι και κατάργηση των εισφορών των εργαζομένων, για αναβαθμισμένες, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, για μισθούς και συντάξεις στο ύψος των πραγματικών αναγκών.

Η τακτική τους είναι καλά επεξεργασμένη. Ξέρουν καλά ότι τα αντιδραστικά τους σχέδια δε θα περάσουν εύκολα, αν δεν κερδίσουν τη μάχη και στο επίπεδο της συνείδησης των εργαζομένων. Γι' αυτό προσπαθούν να κάνουν το άσπρο - μαύρο και να απαξιώσουν σαν «αναχρονιστικά» δικαιώματα και κατακτήσεις που η εργατική τάξη κέρδισε με αίμα. Γι' αυτό επιτίθενται με λύσσα στο ΚΚΕ και στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που δε νερώνουν το κρασί τους.

Πρόοδος πράγματι υπάρχει. Τα μέσα παραγωγής έχουν εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο παραγόμενος πλούτος να είναι συγκριτικά πολλαπλάσιος σε σχέση ακόμα και με την προηγούμενη δεκαετία. Η επιστήμη και η τεχνολογία προσφέρουν εργαλεία για την παράταση της ζωής και τη βελτίωση της ποιότητάς της. Δεκάδες σοβαρές ασθένειες, που πριν ήταν μέχρι και θανατηφόρες, σήμερα με απλά μέσα θεραπεύονται.

Παρατηρώντας αυτήν ακριβώς την πρόοδο, θα περίμενε κανείς η ίδια πορεία να καταγράφεται και σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στοιχείο προόδου θα ήταν για παράδειγμα οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερο, σταθερά σε ημερήσια και εβδομαδιαία βάση, αφού σε μικρότερο χρόνο παράγουν πλέον περισσότερο πλούτο. Να βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη, αφού υπάρχει υπερεπάρκεια εργατικού δυναμικού. Να απολαμβάνουν συντάξεις ανάλογες των αναγκών τους, αφού ο παραγόμενος πλούτος μπορεί να τις εξασφαλίσει και με το παραπάνω. Να εξασφαλίζουν από τη νεαρή ακόμα ηλικία καλύτερες προϋποθέσεις ζωής, αφού οι εξελίξεις στην Υγεία μπορούν να εγγυηθούν κάτι τέτοιο.

Αυτή είναι η πραγματική πρόοδος που απαντάει στο σημερινό επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Και όσοι βλέπουν την πρόοδο στην υποσχεσιολογία για παροχές που θα 'πιαναν τόπο στη δεκαετία του '50, ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Οτι είναι μέχρι το μεδούλι δεσμευμένοι στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Οτι γι' αυτούς, η Κοινωνική Ασφάλιση και τα εργασιακά δικαιώματα είναι «κόστος» και βαρίδια από τα οποία πρέπει να απαλλάξουν το κεφάλαιο. Και στις εκλογές πρέπει να πάρουν απάντηση. Μαζί και εκείνοι που τους κάνουν πλάτες, όπως ο ΣΥΝ, που χαρακτηρίζει «εργοστάσιο που έκλεισε» (βλέπε δηλώσεις Παπαδημούλη) την πολιτική πρόταση για δουλιά με δικαιώματα, για σύνταξη και ασφάλιση στο ύψος των πραγματικών αναγκών.