«Τούτη η πέτρα που κουβαλάω τρία χρόνια βαριά σαν προγονικός κλήρος βουλιάζει το κορμί σαν χρέος απλήρωτο. Τούτη η πέτρα νιόκοπη στο μπόι μου μια ταφόπλακα βελονιάζει σαν την αγρύπνια δαγκώνει σαν αγρίμι αιχμάλωτο. Τα δάχτυλά μου γυάλισαν στη σκληρή της σάρκα. Τα δάχτυλά μου τις ζεστές της φλέβες χάιδεψαν».

(Κυριάκου Σιμόπουλου: «Η πέτρα της Μακρονήσου»)

ΣΤΗΝ αμμουδιά της απέραντης θάλασσας στην Ανάβυσσο και Λαύριο, χιλιάδες νέοι παρόντες σήμερα στο 16ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ. Εύστοχη η επιλογή, ο ευρύτερος χώρος της Λαυρεωτικής για το φετινό διήμερο, που σύνθημά του είναι: «Διδασκόμαστε, εμπνεόμαστε, συνεχίζουμε με ισχυρό ΚΚΕ».

ΕΙΝΑΙ το κολαστήριο της Μακρονήσου, που οι νέοι θα κάνουν σήμερα τη γνωριμιά μαζί του. Θα περπατήσουν, στον τόπο, εκεί που μαρτύρησε ο ελληνικός πατριωτισμός, οι εθνικές αρετές ντροπιάστηκαν και διαπομπεύτηκαν, ατιμάστηκε η τιμή του ελληνικού λαού. Οι ηρωικοί αγωνιστές κατά του φασισμού και του ξένου εισβολέα βασανίστηκαν σατανικά.

ΕΙΝΑΙ το Λαύριο, που είναι απέναντί μας. Είναι η μικρή πολιτεία, που μας συντρόφευε μέρα και νύχτα. Ηταν το στίγμα μας, που μας έφερνε τα μηνύματα του κόσμου και της ζωής. Η πολιτεία τροφοδότης σ' όλα και πάνω απ' όλα νερό για να ξεδιψάσουν οι χιλιάδες κρατούμενοι στο φοβερό αυτό κάτεργο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ από το Λαύριο οι υδροφόρες («νεροφίδες» τις ονομάτισαν οι στρατιώτες και οι πολίτες εξόριστοι) που ζούσαν χειμώνα καλοκαίρι το μαρτύριο του Ταντάλου. Και πολλές φορές χρειάστηκε να περιμένουν μέρες, να καταλαγιάσει το μελτέμι και να μπορέσει η «νεροφίδα» να περάσει το στενό και να φέρει το νερό, που μ' αγωνία καρτερούσε το νερό για να ξεφρίξει τα χείλη τους.

ΣΤΟ οπλοστάσιο των βασανιστών το νερό και η στέρησή του ήταν πίεση αφόρητη και βασανιστική για όλους, όσοι γεύτηκαν την κτηνώδη βία στο καλοστήρι αυτό, το ελληνικό Αουσβιτς.

ΜΠΟΡΕΙ όμως οι εξόριστοι πολίτες και οι στρατιώτες να μην είχαν ούτε ένα κύπελλο νερό αλλά οι βίλες των διοικητών είχαν τους ανθόκηπους, την πρασινάδα και στις σάλες υποδοχής πάντα λουλούδια. Και τα έδειχναν στους φιλοξενούμενούς τους σαν λουλούδια παραγωγής Μακρονήσου!!!

ΕΧΟΥΝ πολλά να μάθουν και να διδαχθούν οι νεολαίοι, που σήμερα περπατούν στο Μακρονήσι, όπου οργίασε το έγκλημα, χόρτασε αίμα, ο σαδισμός ευφράνθηκε αφού εξάντλησε όλη τη φονική φαντασία. Δολοφόνοι και βασανιστές αδίστακτοι, γύρεψαν να χτυπήσουν και να αφανίσουν το αλύγιστο, το απροσκύνητο φρόνημα. Η όρθια ψυχή, που δε σκύβει το κεφάλι που αψηφά τον πόνο, το μαρτύριο, είναι αυτό που οι βασανιστές μισούσαν θανάσιμα.

ΘΑ ακούσουν από συντρόφους που πέρασαν από το κάτεργο πως ο Γ. Τζανετάτος, ο βασανιστής διοικητής του ΒΕΤΟ, κάθε πρωί καλούσε στο διοικητήριο τον Μπουτσικάρη, ανθυπολοχαγό και έμπιστό του για να τον ενημερώσει για την κατάσταση που επικρατούσε στο σύρμα, στην απομόνωση. Και εκείνος, σε στάση προσοχής έδινε στερεότυπα την απάντηση: «Παρά τας προσπαθείας μου, ουδεμία μεταβολή εις την απομόνωσιν. Οι δώδεκα εμμένουν αποφασιστικώς...».

ΚΑΙ ο βλογιοκομένος βασανιστής ξεσπούσε σε ουρλιαχτά: «Είσαι ανίκανος ανθυπολοχαγέ να δαμάσεις δώδεκα αλιτήριους. Απαιτώ να πολλαπλασιάσεις τα μέσα και να μου φέρεις τις υπογραφές τους...». Και με χαμηλό τόνο έπειτα πρόσθετε: «Μπουτσικάρη, παιδί μου, πρόσεχε μην έχουμε τίποτε νεκρούς».

ΣΙΓΟΥΡΑ οι νέοι επισκέπτες στην επίσκεψη αυτή γνωριμίας με το Μακρονήσι, θ' ακούσουν παλιούς αγωνιστές να διηγούνται ιστορίες, που φαίνονται απίστευτες. Και πράξεις ηρωικές, που δεν έχουν όρια και φαίνονται μυθικές, όπως εκείνη του Μήτσου Τατάκη, του ηρωικού καπετάνιου από την Ανδρο, που τον κρατούν, τριάντα τρία μερόνυχτα όρθιο και φορτωμένο. Ακούνητο με το βλέμμα στο Σούνιο. Και που έπεσε νικητής, αλύγιστος.

ΕΙΝΑΙ συγκλονιστικός ο διάλογος του δεσμώτη Τατάκη με τον μπόγια βασανιστή για να του πάρει τη δήλωση: Ανείπωτο το μαρτύριο. Πλούσια σε πολλά διδαχή η γνωριμία με το Μακρονήσι. Οι νέοι, που δεν τα έζησαν, που δεν τ' άκουσαν, έχουν πολλά να μάθουν και ακόμη περισσότερα να σκεφτούν για όλους εκείνους που στήσανε πάνω στον απαίσιο αυτό βράχο το κολαστήρι της φρίκης και του θανάτου.

ΣΤΗ Μακρόνησο - θα γράψει ο Μάρκος Αυγέρης προλογίζοντας το βιβλίο «Μακρονήσι» του Φ. Γελαδόπουλου: «... Αλλά ποιος Ντάντε θα μπορούσε να περιγράψει και να δώσει ολόκληρο το πραγματικό πρόσωπο αυτής της Κόλασης, που στάθηκε χειρότερη από κάθε κόλαση της φαντασίας;».