Οι εκλογές στα πανεπιστήμια ήταν το τροχιοδεικτικό. Πανηγύρι και εκδρομές με πρωτοβουλία πότε των γαλάζιων πότε των πράσινων, αντικατέστησαν το διάλογο σε πολιτική βάση και τη συλλογική δράση σε διεκδικητικό πλαίσιο. Ανδρώθηκε γενιά που δεν κατανοεί άλλο τρόπο να διατυπώσει αντίλογο σ' αυτήν την πρακτική πλην των συναυλιών με ναρκωτικά και κουκούλες, βέβαιη πως το... θέαμα θα καλυφθεί επαρκώς από τα ΜΜΕ.

Βοηθούσης και της κυρίαρχης αισθητικής στα μίντια, ο δημόσιος βίος κινείται πλέον μόνο στο επικοινωνιακό πεδίο, με σταρ τους δικαστές απ' τη μια και τα λεγόμενα party animals (τα ζώα των πάρτι) απ' την άλλη. Ολα τα ζητήματα έγιναν μενού. Το μεγαλύτερο πάρτι-φαγοπότι παραμένει ως σήμερα η προσφυγή στις κάλπες σε εθνικό επίπεδο.

Μέρες που είναι και ο «πολιτισμός» παίρνει την άγουσα της καρπουζόφλουδας, υπάρχουν «προοδευτικοί της χορηγίας» που ακολουθούν τις προσταγές του Γκορ και... τραγουδούν για τον πλανήτη γη σε αναρίθμητες συναυλίες που καταναλώνουν χιλιάδες κιλοβατώρες ηλεκτρικού ρεύματος, απύθμενη κατανάλωση ποτών και... σνακς μαζί με αξιοποίηση σταρ που φοράνε φωτοστέφανο σωτήρων με το αζημίωτο.

Στ' αγγλικά party σημαίνει και κόμμα! Ουσιαστική ταύτιση λοιπόν του ελληνοποιημένου «πάρτι» με το «party-κόμμα», έχουμε πλέον για την... πάρτη τους που μουγκρίζει και ο λαός.

Αυτή η γκλαμουράτη χειραγώγηση είναι και φαινομενικά ανεκτή καθώς πλασάρεται ως εκσυγχρονισμός της εικόνας των κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών, παραμένει όμως εξαιρετικά επικίνδυνη ναρκωτική ουσία που ψεκάζεται επί της νοημοσύνης των πολιτών προξενώντας παραισθήσεις και όχι ύπνωση.

Μαζί με τον κατευθυνόμενο ακτιβισμό που δέχεται να υλοποιεί τα σενάρια των χορηγών-δυναστών, τις ΜΗΚΥΟ που χρηματοδοτούνται για να προωθούν τις πιο σκοτεινές πολιτικές των μασκαρεμένων ως δημοκρατικών κυβερνήσεων, το πάρτι-party-πάρτη έγινε ορόσημο της εποχής.

Σαν χορός πάνω σε τάφους μιας παγκόσμιας εργατικής τάξης μοιάζει η συζήτηση για το πόσα λέιζερ φώτισαν τους αρχηγούς και ακόμα πόσα κουτιά μπίρας καταναλώθηκαν για τη σωτηρία του πλανήτη.

Η δημοσιογραφική στατιστική σαρκάζει δολοφονώντας τη δεοντολογία.

Αυτός ο πόλεμος, αυτό το οπλοστάσιο, αυτός ο ίδιος σάπιος και παμπάλαιος εχθρός θέλει την ίδια αντίσταση, την ίδια πάλη αλλά με τα μέσα του σήμερα. Για να μην επιτραπεί άλλο πάρτι σε party εξόδοις υπηκόων μπροστά σε κάλπη στημένη για την πάρτη τους...