Δεν ανεχθήκαμε καμιά αντιλαϊκή επιλογή και όταν το ρεύμα ήταν συντριπτικά δυνατό σε βάρος μας, στις αρχές της δεκαετίας του '90. Είπαμε όχι σε όλα από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μερική απασχόληση και την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τον «Καποδίστρια», το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και την ελληνική συμμετοχή. Για κάθε επιλογή, για κάθε πρόβλημα αντιτάξαμε επιχειρήματα και προβάλλαμε σύγχρονους και ρεαλιστικούς στόχους πάλης και αιτήματα.

Είπαμε ΟΧΙ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και παλέψαμε χωρίς μισόλογα που έκαναν άλλοι. Είπαμε ΟΧΙ σε κάθε σχέδιο του ιμπεριαλισμού είτε αφορούσε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό, τη δράση εκτός συνόρων, την αλλαγή συνόρων.

Η δράση μας δεν περιορίστηκε σε κεντρικές παρεμβάσεις και γενικές κινητοποιήσεις, κυνηγώντας τις εντυπώσεις και τη δημοσιότητα. Προσπαθήσαμε να συμβάλουμε στην οργάνωση των εργαζομένων στον τόπο δουλιάς, στους κλάδους, στο χωριό και στο χωράφι. Εκεί που εκφράζεται η βασική επίθεση κατά των εργαζομένων, στο σχολείο και τη σχολή.

Χιλιάδες κομμουνιστές έδωσαν τα χρόνια αυτά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, δείγματα αυταπάρνησης και θυσίας, απολύθηκαν, τιμωρήθηκαν με εργασιακή στασιμότητα. Και η σημερινή εποχή απαιτεί μεγάλες θυσίες, υποταγή του προσωπικού στο κοινό συμφέρον, κάτι που τα άλλα κόμματα θεωρούν ξεπερασμένα και αναχρονιστικά.

Δεν κλείνουμε το μάτι σε κανένα από τα δύο κόμματα, δεν μπερδεύουμε το λαό με συζητήσεις τύπου ποιο είναι το μικρότερο ή μεγαλύτερο κακό γιατί τέτοιο δίλημμα ειδικά την τελευταία 20ετία δεν υπάρχει.

Δεν πειθαρχούμε και δεν υπακούμε στις απειλές και τις συνταγές της πλουτοκρατίας, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στα αντιδραστικά συνθήματα της ανταγωνιστικότητας, της ισχυρής Ελλάδας, που αναγνωρίζεται από τον ιμπεριαλισμό ως στρατηγικός εταίρος.

Πιστεύουμε ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια αντίστασης και διεκδίκησης, αρκεί ο λαός να ανακαλύψει τη δύναμή του, να κατανοήσει ότι ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος.

Δε λοιδορήσαμε, όπως έκαναν άλλοι στο όνομα της ανανέωσης, την πάλη των λαών του 20ού αιώνα, δε δυσφημήσαμε και δε συκοφαντήσαμε τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, των κινημάτων εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, έστω και αν έγιναν λάθη σε συνθήκες δύσκολες και πρωτόγνωρες. Η κριτική και αυτοκριτική είναι διορθωτική, αναζωογονητική και ειλικρινής όταν αναφέρεται μόνο στο λαό και για το λαό, όταν δεν αποτελεί απολογία στην πλουτοκρατία και στα κόμματα εξουσίας, στους εξαγορασμένους και συμβιβασμένους, στους βολεμένους.