Το ζήτημα δεν είναι ότι η ιεραρχία της Εκκλησίας εκφέρει πολιτικό λόγο, κάτι που είναι δικαίωμά της και ποιος θα μπορούσε να της το απαγορεύσει, άλλωστε.

Το θέμα δεν είναι καν ότι προχτές στη Θεσσαλονίκη, την ώρα που ο μητροπολίτης κ. Ανθιμος εκφωνούσε από άμβωνος πολιτικό κήρυγμα, οι παρευρισκόμενοι υπουργοί, βουλευτές και οι τοπικοί άρχοντες τον άκουγαν σε στάση «κλαρίνο».

Το πρόβλημα (το μέγα πρόβλημα) είναι ότι η ελληνική πολιτεία, μέσα από τη σκοταδιστική σύμφυση Κράτους - Εκκλησίας και μέσα από πρακτικές παρασκηνίου (σ.σ.: ποιος δε θυμάται τον Βαβύλη και τον «εθνικό ρόλο» που διαδραμάτισε στην εκλογή Πατριάρχη στα Ιεροσόλυμα) έχει ντε φάκτο εκχωρήσει πολιτικές «αρμοδιότητες» στο ιερατείο.

Και καλά, όταν τέτοιες «αρμοδιότητες» περιορίζονται στην εντός των συνόρων αναπαραγωγή της σκουριάς, των προλήψεων, της αντιεπιστημονικότητας και στη λειτουργία της Εκκλησίας ως μηχανισμού αναπαραγωγής (έτσι κι αλλιώς) της κυριαρχίας του κατεστημένου. Αλλά όταν αυτές οι «αρμοδιότητες» εξοκέλλουν στα χωράφια της εξωτερικής πολιτικής, τα πράγματα περιπλέκονται.

*

Στο βαθμό, λοιπόν, που ο κ. Ανθιμος δε θέλει να τον κρίνουμε σαν δεσπότη, αλλά σαν ...ιστοριοδίφη και πολιτικό ινστρούκτορα της «Σκοπιανοφαγίας», από τη στιγμή που προέβη σε «κατάχρηση εξουσίας» και με φόντο την Αγία Τράπεζα, αντί να κρατά το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, άρχισε να κραδαίνει ...χάρτες για να πλαισιώσει τον παραληρηματικό του - κατά των Στάλιν και Τίτο - λόγο, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

α) Οποιος μιλά για Ιστορία, πρέπει να τη γνωρίζει κιόλας. Οταν, δέσποτα, το 1913 η συνθήκη του Βουκουρεστίου έβαλε τέλος στους Βαλκανικούς Πολέμους, και το 51% του γεωγραφικού χώρου (επαναλαμβάνουμε: του γεωγραφικού χώρου) που οριζόταν ως Μακεδονία πέρασε στην Ελλάδα, το 39% στη Σερβία και περίπου το 10% στη Βουλγαρία, ούτε Στάλιν υπήρχε, ούτε Τίτο. Ανεξεταστέος, επομένως, στην Ιστορία ο Αγιος Θεσσαλονίκης...

β) Αν σε κάποιους πέφτει βαριά η ανάγνωση της Ιστορίας, ας διαβάσουν - έστω - λογοτεχνία. Για αρχή θα προτείναμε στον κ. Ανθιμο το «Η ζωή εν τάφω» του Μυριβήλη, έργο κλασικό και γλαφυρό. Ισως αντιληφθεί πέντε πράγματα καλύτερα για ένα θέμα τόσο σοβαρό όπως το «Μακεδονικό», που με τόση έξαρση (και έπαρση) πραγματεύεται.

*

Το βασικό, βέβαια, στην υπόθεση του ονόματος της γειτονικής χώρας είναι τούτο: Η ιστορία των Βαλκανίων είναι η ιστορία των συνόρων τους. Αρα το βασικό - για όποιον θέλει την ειρήνη - είναι η απομόνωση όσων επιθυμούν να κρατούν το θέμα των συνόρων «ανοιχτό».

Τα σύνορα, δε, τίθενται σε καθεστώς αμφισβήτησης πάντα με δυο τρόπους, οι οποίοι μόνο κατ' επίφαση λειτουργούν αντιπαραθετικά, αφού, επί της ουσίας, δρουν συμπληρωματικά:

Ο ένας τρόπος είναι η υποταγή και υπόκλιση, στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, σε κείνους που «παίζουν» με τα σύνορα για δικούς τους γεωστρατηγικούς λόγους, όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Ο άλλος είναι η υποταγή και η υπόκλιση, στο εσωτερικό πεδίο, στην εγχώρια πατριδοκαπηλία και στον εθνικισμό...