Τα 90χρονα της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης τίμησε χτες το βράδυ η ΚΟ Θήβας του ΚΚΕ με εκδήλωση που διοργάνωσε στο παλιό δημαρχείο της πόλης.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Βαγγέλης Ξένος, μέλος του Γραφείου Περιοχής Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΚΟ Θήβας, ενώ έγινε και προβολή βίντεο για την Οχτωβριανή Επανάσταση. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος, ανάμεσα στ' άλλα, σημείωσε και τα παρακάτω:

«Οι αντεπαναστατικές ανατροπές δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας μιας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων», τόνισε ο Δ. Κουτσούμπας στην ομιλία του, και συνέχισε:

«Οι καθημερινοί αγώνες για επιμέρους και γενικότερες κατακτήσεις είναι αναμφισβήτητα αναγκαίοι, δεν μπορούν όμως να δώσουν ουσιαστικές, μακροπρόθεσμες και μόνιμες λύσεις. Μοναδική διέξοδος παραμένει μόνο ο σοσιαλισμός.

Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού προβάλλει από την ίδια την όξυνση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Οι υλικές προϋποθέσεις του καπιταλισμού είναι ώριμες για το σοσιαλισμό. Ο καπιταλισμός έχει κοινωνικοποιήσει την εργασία, την παραγωγή, σε πρωτοφανή κλίμακα. Η εργατική τάξη, η κύρια παραγωγική δύναμη, αποτελεί την πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Ομως, τα μέσα παραγωγής, τα προϊόντα της κοινωνικά οργανωμένης εργασίας, αποτελούν ιδιωτική, καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Δηλαδή, πρόκειται για αντίφαση τέτοια, που είναι μήτρα όλων των φαινομένων κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, όπως είναι οι οικονομικές κρίσεις, η καταστροφή του περιβάλλοντος, το πρόβλημα των ναρκωτικών, ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος παρά τη μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, και ο οποίος φυσικά συνυπάρχει με την ανεργία, την υποαπασχόληση και ημιαπασχόληση, την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και τόσα άλλα.

Ταυτόχρονα, όμως, αυτό το ίδιο γεγονός σηματοδοτεί την αναγκαιότητα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την κοινωνικοποίησή τους και τη σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγή, το σχεδιασμό της οικονομίας από την εργατική εξουσία, έτσι ώστε να αντιστοιχηθούν οι σχέσεις παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Η νίκη της αντεπανάστασης το '89 - '91 δεν αποδεικνύει έλλειψη ωριμότητας των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας στις χώρες που επιχείρησαν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό, ξεκινώντας από τη Ρωσία, όπως ισχυρίζονται διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Ο πυρήνας της οικονομίας της προεπαναστατικής Ρωσίας ήταν καπιταλιστικός. Υπήρχαν οι ελάχιστες υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Βέβαια, το γεγονός ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν έχει να κάνει με κάποια καθορισμένα χρονικά πλαίσια και όρια, αλλά με τη μαρξιστική- λενινιστική ανάλυση της σύγχρονης εποχής, σαν εποχής περάσματος στο σοσιαλισμό.

Αλλωστε, ο σοσιαλισμός, σαν κοινωνικό σύστημα, δεν μπορεί να γεννηθεί, όπως τα προηγούμενα εκμεταλλευτικά συστήματα, μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό που γεννιέται μέσα στον καπιταλισμό είναι μόνο οι υλικές προϋποθέσεις της ανατροπής του».

Συνεχίζοντας υπογράμμισε: «Ενα είναι σίγουρο: Η προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης δεν ακυρώνει τη νομοτέλεια του σοσιαλισμού. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν εδραιώθηκε μια κι έξω στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ούτε ο καπιταλισμός επικράτησε με την εμφάνισή του έναντι της φεουδαρχίας.

Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ως ιστορικά νέος τύπος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με τη σχέση μισθωτής εργασίας - κεφαλαίου, πρωτοεμφανίστηκαν στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα στη Βόρεια Ιταλία, όπου δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν. Αναπτύχθηκαν μετά από χρόνια στην Αγγλία, στην Ολλανδία και αλλού, και τελικά μπορούμε να μιλάμε για κεφαλαιοκρατική εποχή από το 16ο αιώνα.

Ακριβώς εδώ πρέπει να επισημάνουμε μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού-κομμουνισμού, όσον αφορά στον τρόπο εγκαθίδρυσης των σχέσεων παραγωγής.

Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής γεννήθηκαν μέσα στα σπλάχνα της φεουδαρχίας και μάλιστα στηρίχτηκαν από τα φεουδαρχικά απολυταρχικά κράτη σε μια σειρά από περιπτώσεις. Αυτό ήταν δυνατό να γίνει γιατί και οι δύο τρόποι παραγωγής είναι εκμεταλλευτικοί. Τους διαφοροποιεί μόνο η μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οι αστικές επαναστάσεις, όπως η γαλλική, η αγγλική κλπ., με τις οποίες οι αστικές τάξεις έπαιρναν την εξουσία, "επικύρωναν" στο πολιτικό επίπεδο αυτό που ήδη σε σημαντικό βαθμό είχε συντελεστεί στις οικονομικές σχέσεις και άνοιγαν το δρόμο για την ολοκληρωτική επικράτηση και ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Από την άλλη μεριά, οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής δε γεννιούνται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, επειδή η ανατροπή αφορά στην πιο αναπτυγμένη μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της καπιταλιστικής.

Ετσι, η επαναστατική εργατική εξουσία δε βρίσκει έτοιμες τις νέες σχέσεις παραγωγής. Δεν οργανώνονται οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής αυθόρμητα, όπως η αγορά οργανώνει αυθόρμητα τις καπιταλιστικές.

Η σοσιαλιστική εξουσία πρέπει να ανατρέψει, να αλλάξει ριζικά, να μετασχηματίσει επαναστατικά αυτό που κληρονόμησε από τον καπιταλισμό. Κι από αυτή την άποψη συναντά δυσκολίες κατά πολύ μεγαλύτερες.

Ταυτόχρονα, καθόλου δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες, που έχουν τη βάση τους στο γεγονός ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση τον προηγούμενο αιώνα ξεκίνησε από χώρες όπου η ανάπτυξη του καπιταλισμού είχε καθυστερήσει ιστορικά, επομένως ξεκινούσε από ένα χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων απ' ό,τι στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Ο σοσιαλισμός άρχισε να οικοδομείται μετά από την τεράστια πολεμική καταστροφή του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και μέσα στις καταστροφικές συνθήκες του εμφυλίου. Στην πορεία αντιμετώπισε τις καταστροφές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, την ίδια στιγμή κατά την οποία οι ΗΠΑ δε γνώρισαν πόλεμο στο έδαφός τους. Αντίθετα, ξεπέρασαν τη μεγάλη κρίση της δεκαετίας του '30 μέσω του πολέμου.

Η μεγάλη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη που επιτεύχθηκε σε αυτές τις συνθήκες στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είναι ακριβώς η απόδειξη της ανωτερότητας των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. Αυτό εκφράστηκε σε σημαντικές και μεγάλες κατακτήσεις για το βιοτικό επίπεδο των λαών, στην εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, που πρόσφερε ο σοσιαλισμός στους λαούς κατά τον 20ό αιώνα».