«Τη δική της ιστορία διηγείται η Σλαβένκα Ντράκουλιτς από την τουαλέτα της. "Σήμερα, αυτό που με γεμίζει ευχαρίστηση είναι να έχω μπόλικο καλό χαρτί τουαλέτας", γράφει. "Ατέλειωτα ρολά, τα στοιβάζω σαν να πρόκειται να εξαφανιστούν από τα σούπερ μάρκετ ανά πάσα στιγμή. Δεν ντρέπομαι να το πω. Δεν πάει πολύς καιρός που στην Ανατολική Ευρώπη το χαρτί τουαλέτας ήταν μια πολυτέλεια". Στο κομμουνιστικό παρελθόν τους, η Ντράκουλιτς και άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι ονειρεύονταν να δραπετεύσουν σε μια άλλη ζωή. Μπορεί να την έλεγαν απλώς Ευρώπη, αλλά στη φαντασία τους ισοδυναμούσε με την αφθονία, με τον παράδεισο».

«Γρήγορα όμως διαπίστωσαν πως από αυτή την πρωτόγνωρη ευρωπαϊκή εμπειρία τους δεν έλειπαν η ανασφάλεια και η φτώχεια. Και με τον καιρό, άρχισαν να καταλαβαίνουν πως αυτός ο παράδεισος, η Ευρώπη που τους άνοιγε την πόρτα, είχε κι ένα άλλο πρόσωπο: ένα βαθύ χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, μεγάλη ανεργία, διαφθορά παντού. "Σύντομα κατέρρευσαν όχι μονάχα τα παλιά όνειρά μας, αλλά και οι νέες υποσχέσεις. Το παλιό δίκτυο κοινωνικής προστασίας, με όλα τα ψεγάδια του, χάθηκε μαζί με το παλιό σύστημα. Και δεν υπήρχαν πια συνδικάτα για να προστατέψουν τα δικαιώματά μας, ούτε κοινωνικό κράτος, ούτε καν η επίγνωση πως όλα τούτα είναι απαραίτητα"».

«"Ο παράδεισος, δηλαδή η Ευρώπη, όπως τον είχαμε φανταστεί και επιθυμήσει, μήπως δεν ήταν παρά μια αυταπάτη"; αναρωτιέται σήμερα η Ντράκουλιτς. "Μαθαίνουμε τώρα με τον πιο δυσάρεστο τρόπο", λέει, "πως όποιος λαχταρά μια καλύτερη ζωή δεν πρόκειται να τη βρει ουρανοκατέβατη. Και πως γι' αυτή τη ζωή πρέπει να πληρώσει ακριβό τίμημα"» (η καταγραφή από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).