Διαβάζοντας, βέβαια, το προηγούμενο σχόλιο, ίσως, σκεφθείτε, ότι η πορεία αυτή είναι αναπόφευκτη, αφού και το ευρώ, όπως και τα υπόλοιπα νομίσματα της ευρώ-ζώνης, υποτιμούνται σε σχέση με το δολάριο. Πράγματι, η υποτιμητική αυτή πορεία είναι γεγονός. Και οφείλεται, σε τελευταία ανάλυση, στις αντικειμενικές και αναπόφευκτες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς. Ο τρόπος, η μορφή και ο χρόνος έκφρασης, η ένταση του φαινομένου κι ένα σωρό άλλοι παράγοντες, όμως, της πορείας αυτής, δεν καθορίζονται σήμερα από την Ελλάδα και την όποια κυβέρνησή της, αλλά από τις χώρες και τις δυνάμεις, που κάνουν κουμάντο στο ευρώ, στο οποίο είναι «δεμένη» πλέον και η δραχμή. Και ο παράγοντας αυτός, δεν είναι καθόλου αμελητέος. Κι αυτό, γιατί η ανατίμηση του δολαρίου δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η Γερμανία, για παράδειγμα, έχοντας σημαντικό όγκο εξαγωγών, μπορεί να αντισταθμίζει την όποια υποτίμηση του ευρώ, με τα κέρδη, που έχει από την αύξηση των εξαγωγών της, αφού τα εξαγώγιμα προϊόντα της γίνονται φτηνότερα σε δολάρια. 'Η, η Μεγάλη Βρετανία, που είναι χώρα παραγωγός πετρελαίου και χρειάζεται πολύ λιγότερο συνάλλαγμα, για την ικανοποίηση των αναγκών της σε υγρά καύσιμα.

Τι θα γίνει με την Ελλάδα και άλλα κράτη, που δε διαθέτουν τα πλεονεκτήματα αυτά, αλλά παρουσιάζουν αντίθετα ένα δραματικό έλλειμμα στο ισοζύγιό τους; Η απάντηση, που δίνουν στο ερώτημα αυτό, οι αρμόδιοι της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι μόνον ένα σήκωμα των ώμων. 'Η, με άλλα λόγια, κόψτε το κεφάλι σας...