Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη μια σειρά απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, με αιχμή το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν καθοριστική συμβολή στην οργάνωση και την περιφρούρηση αυτών των αγώνων. Εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, στους ΟΤΑ, στις τράπεζες, στους ασφαλιστικούς οργανισμούς και αλλού, αντιδρούν στην ένταξη των Ταμείων τους στα ενιαία μορφώματα που επιχειρεί να στήσει η κυβέρνηση με το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Στα λιμάνια, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τις απεργίες και τις αποχές, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ΣΕΜΠΟ. Μια σειρά κλάδοι και τόποι δουλειάς (π.χ. ΕΛΠΕ, Τράπεζα της Ελλάδας) βρίσκονται σε κινητικότητα για το Ασφαλιστικό, τις Συλλογικές Συμβάσεις και άλλα ζητήματα.

Είναι θετικό το γεγονός ότι από την πλευρά των εργαζομένων εκφράζονται αγωνιστικές διαθέσεις ενάντια στα προωθούμενα μέτρα, για τη διεκδίκηση καλύτερων όρων αμοιβής και εργασίας. Η ανεβασμένη συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις σε μεγάλους χώρους, όπως είναι η ΔΕΗ και τα λιμάνια, δείχνει ότι χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι αντιδρούν στη νέα επέλαση στα δικαιώματα και το εισόδημά τους, είναι αποφασισμένοι να αντιπαλέψουν τις αντιασφαλιστικές και αντεργατικές επιλογές της κυβέρνησης. Είναι όμως αυτό αρκετό για να υψωθούν εμπόδια ικανά να αποτρέψουν τα νέα αντιδραστικά μέτρα, να υποχρεώσουν σε υποχώρηση την κυβέρνηση και πολύ περισσότερο να οδηγήσουν σε ουσιαστική βελτίωση των όρων εργασίας και ασφάλισης των εργαζομένων; Η απάντηση είναι πως όχι.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από τα διεκδικητικά πλαίσια των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών στους κλάδους που τώρα βρίσκονται σε κινητοποίηση, απουσιάζει κάθε αναφορά στις εγκληματικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ για την επιδείνωση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, για τη συμβολή του στην ιδιωτικοποίηση στρατηγικών για τα λαϊκά συμφέροντα επιχειρήσεων, όπως τα λιμάνια και η ΔΕΗ. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, τα αιτήματα αφορούν στην εξαίρεση του Ταμείου κάθε κλάδου ή χώρου από την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, χωρίς να καλλιεργείται η αναγκαία όσο ποτέ κοινή δράση ενάντια στο σύνολο της αντιασφαλιστικής πολιτικής και τους φορείς της. Το παράδειγμα της ΔΕΗ είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικό, αφού ο αγώνας ενάντια στο μνημόνιο συνεργασίας με την RWΕ αφήνει στο απυρόβλητο την πολιτική της ιδιωτικοποίησης της Ενέργειας, την ίδια την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Κανένας δεν αμφισβητεί ότι στον έναν ή τον άλλο βαθμό, η μια ή η άλλη κυβέρνηση ενδεχόμενα και να προχωρήσει σε επιμέρους ελιγμούς και πρόσκαιρες παραχωρήσεις, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει αυτό ακριβώς που την τρομάζει περισσότερο: Την ενιαία ταξική πάλη των εργαζομένων και μέσα από αυτήν την πολιτικοποίηση του αγώνα. Οσο η στάθμη των αγώνων μένει στο επίπεδο του επιμέρους και του αποσπασματικού, και του ξεχωριστού κλάδου ή τμήματος εργατών, χωρίς αυτό να αξιοποιείται σαν κρίκος για τη γενίκευση της πάλης, χωρίς να γίνεται πανεργατική υπόθεση, το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν πρόκειται να ιδρώσουν. Να, γιατί είναι κρίσιμο ζήτημα ο προσανατολισμός της πάλης στη βάση που το ΠΑΜΕ προτείνει. Ο συντονισμός, η ριζοσπαστικοποίηση των κινητοποιήσεων με επιθετικά αιτήματα και πολύ περισσότερο η αποκάλυψη και καταδίκη των πολιτικών υπεύθυνων μπορεί να δώσει πολλαπλάσια δύναμη στους αγώνες.