Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Από τη μια εκφράζουν δήθεν τη συμπαράστασή τους στους απεργούς.

Κι από την άλλη δηλώνουν την εμμονή τους να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Μα, ακριβώς, αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι που προκαλούν και τις απεργίες.

Βρίσκουν και κάνουν οι αστοί. Γιατί απέναντί τους δε συναντούν μια εργατική τάξη συσπειρωμένη ως τάξη απέναντι σε τάξη. Και δε συναντούν ένα τέτοιο μέτωπο καθώς έχουν φροντίσει «πριν πεινάσουν» να έχουν μαγειρέψει έτσι τα πράγματα ώστε στην ηγεσία κρίσιμων συνδικάτων να βρίσκονται εκείνοι που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ώστε να μη συναντιέται εργάτης με εργάτη.

Ετσι, με διασπασμένη την εργατική τάξη, χωρίς, δηλαδή, ταξική συνείδηση, μπορούν οι αστοί να κουλαντρίζουν τη συνείδηση του εργάτη ακόμη και ως προς το ποιον μορφονιό έχουν επιλέξει οι αστοί να εκπροσωπεί τους εργάτες.

Φτάνουμε έτσι, εργάτες να χάσκουν με το στόμα ανοιχτό αναζητώντας ανάμεσα στους δυνάστες τους αυτόν που τους προβάλλει ως πιο ανώδυνος, ξεχνώντας πως ό,τι βιώνουν έχει προϊστορία, έχει υπογραφές. Δεν μπορείς να συζητάς για το Ασφαλιστικό ξεχνώντας ποιος υπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ποιος χειροκρότησε τη στρατηγική της Λισαβόνας, ποιος σαν ΟΚΕ έδωσε «κοινωνική» έγκριση σ' ένα προς ένα τα μέτρα που προωθούνται σήμερα. Αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα ονόματα οι υπογραφές που έχουν εγκρίνει την πολιτική που - σήμερα - εφαρμόζει η ΝΔ, συνεχίζοντας κατά γράμμα την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτά τα ονόματα εκτός από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αφορούν προσωποποιημένα την ίδια την ηγεσία του ΣΥΝ. Κανένας εργάτης δεν πρέπει να το ξεχνά αυτό!

«Αριστεροί», τύπου Πρετεντέρη, είναι αυτοί που έχουν τρελάνει τον κόσμο, τους εργάτες, δηλαδή, με μπαρούφες για το δικαίωμα του αναγνώστη - τηλεθεατή, πάλι εργάτη, να λειτουργεί το ασανσέρ.

Ετσι, όμως, το δικαίωμα στην απεργία καταντά χωρίς αντίκρισμα. Είναι σαν την περίφημη αστική αντίληψη για την ελευθερία, που πρέπει, λέει, να σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Κι εμείς που νομίζαμε ότι ελευθερία είναι η γνώση της ανάγκης, που στον ταξικό πόλεμο σημαίνει γνώση της ανάγκης να νικήσει η εργατική τάξη. Γνώση που σημαίνει ότι πρέπει να υποταχτούν - δηλαδή να τους στερηθεί η ελευθερία - οι αστοί.

Είναι ένα απόλυτο δικαίωμα η απεργία. Κατακτήθηκε, δεν παραχωρήθηκε. Είναι η άρνηση του εργάτη να δώσει την εργατική του δύναμη. Απέκτησε ως και πολιτικά χαρακτηριστικά ακριβώς όταν οι εργάτες κατανοούσαν ότι απέναντί τους έχουν μια τάξη και την κυβέρνησή της.

Κανένας δεν έχει δικαίωμα από τη σκοπιά του εργάτη να μπει σε συζήτηση για τα όρια της απεργίας. Η απεργία γίνεται για να έχει επιπτώσεις. Για να θίξει το κέρδος του αφεντικού, να χτυπήσει την κυβέρνηση που υπηρετεί το αφεντικό.

Δουλειά του απεργού είναι να πάρει μαζί του στην απεργία και τους άλλους εργάτες. Δεν είναι δουλειά του να παριστάνει τον πονόψυχο.

Δουλειά του άλλου εργάτη είναι να σταθεί δίπλα στον απεργό, χωρίς παζάρια. Είναι εσωτερικό ζήτημα των εργατών να κουβεντιάσουν τον τρόπο που θα γίνει καλύτερη - για να αντιμετωπίσει τους αστούς - η απεργία, σε καμιά περίπτωση αυτή τη συζήτηση δεν μπορεί να την καθορίσει η κυβέρνηση και η εταιρεία.

Ασχετο: Συνηθίζεται διάφοροι πρώην πράκτορες να μιλάνε δήθεν για το πριν τους. Το τι λένε δεν είναι αθώο. Ετσι στην Ιταλία ο πράκτορας εμφανίζεται να εξώθησε τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στη δολοφονία Μόρο. Μόνο που είναι ήδη γνωστό ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν ήδη διαβρωμένες από τους πράκτορες στα πλαίσια της επιχείρησης «Κόκκινη Προβιά». Κρατάμε από την αφήγηση του πράκτορα τη μεθόδευση που περιγράφει.