Στην αρχή έστρεψαν εναντίον των απεργών τα πρόθυμα «τηλεπαπαγαλάκιά» τους με αποστολή να κατασυκοφαντήσουν τους εργαζόμενους.

Μόλις το έργο των «μονάδων εκκόλαψης του "κοινωνικού αυτοματισμού"» ολοκληρώθηκε, η σκυτάλη πέρασε στους δικαστές. Η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη στάθηκε κι αυτή στο ύψος της (και κάτι παραπάνω), αφού με την απόφασή της κηρύσσει παράνομες ακόμα και τις ...μελλοντικές απεργίες (αυτό προφανώς εντάσσεται στο ποινικό σύστημα της ...προληπτικής δικαιοσύνης).

Κατόπιν ήρθαν οι κλασικές μορφές «κοινωνικού διαλόγου», δηλαδή τα ΜΑΤ και τα ελικόπτερα της Αστυνομίας να υπερίπτανται των κεφαλών των «απεργών - τρομοκρατών» στον τομέα της καθαριότητας.

*

Η «επανίδρυση» του κράτους είναι αναμφισβήτητη. Η «σεμνότητα και η ταπεινότητα» επίσης.

Τι πιο «σεμνό» και «ταπεινό» να βάζεις τους αμφιτρύωνες του Κακλαμάνη και του Σκανδαλίδη στο ΕΒΕΑ (όταν ενώπιον του «επιχειρηματικού κόσμου» οι δυο υποψήφιοι δήμαρχοι συμφώνησαν σε «μνημόνιο» κατά των κινητοποιήσεων στην Αθήνα) να καταθέτουν μηνύσεις κατά των απεργών;

Τι πιο «σεμνό» και «ταπεινό» από τους «μειλίχιους» δημάρχους που επιδίδονται σε απεργοσπαστικά κηρύγματα και που καμώνονται τους «προσηνείς» υπερασπιστές της δημόσιας υγείας, την ίδια ώρα που σπέρνουν παράνομες χωματερές στο κέντρο του Ελαιώνα;

*

Είναι τέτοια η ευρύτητα της συμμαχίας του αντεργατικού και απεργοσπαστικού μετώπου, είναι τέτοιο το «ταξικό ποιόν» των συμμετεχόντων σ' αυτό το «μαύρο» μέτωπο (μόλις χτες οι εκδότες - καναλάρχες μέσα από τα «αντικειμενικά» κανάλια των οποίων καθυβρίζονται οι εργάτες κατέθεσαν προσφυγή για να κηρυχτεί παράνομη η απεργία και στα ΜΜΕ) που δε χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη για το χαρακτήρα του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση.

Το κριτήριο είναι ασφαλές: Δείτε τους φίλους της κυβέρνησης, για να αντιληφθείτε τι ετοιμάζει.