Με κάθε μέσο, από τη δικαστική απαγόρευση των απεργιών και τη χρήση αστυνομικής βίας μέχρι τη δημιουργία απεργοσπαστικών μηχανισμών, επιχειρεί η κυβέρνηση να πλήξει τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, δίχως όμως να πετυχαίνει το στόχο της.

Βασικός στόχος της κυβερνητικής τακτικής είναι να αποτρέψει την ταξική ενότητα και αντεπίθεση των εργαζομένων, καθώς διαπιστώνει ότι σχεδόν στο σύνολό τους βρίσκονται απέναντι από το αντιασφαλιστικό έκτρωμα και αγωνίζονται «μέχρι τέλους» για την απόσυρσή του.

Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση επιμένει στην επίδειξη της αδιάλλακτης στάσης προκειμένου να ενισχύσει τις δυνάμεις της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, αλλά την ίδια στιγμή φροντίζει να μην «πυροδοτεί» το κλίμα με φραστικές επιθέσεις κατά των απεργών που θα υποβοηθούσαν τη συσπείρωση των εργαζομένων. Αντίθετα, υποκρίνεται ότι σέβεται το «ιερό δικαίωμα» της απεργίας, αλλά την ίδια στιγμή στην πράξη και με κάθε πρόσφορο μέσο προσπαθεί να το υπονομεύσει. Παράλληλα, και αφού άφησε επί μέρες να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια των απεργών, «αποσύρει», μάλλον εκ του ασφαλούς, την απειλή της επιστράτευσης, ενώ την ίδια στιγμή διαδίδει εντέχνως ότι υπάρχει περίπτωση να κάνει δεκτές κάποιες τροποποιήσεις της τελευταίας στιγμής, εφόσον βέβαια «είναι εποικοδομητικές» στις αντιασφαλιστικές διατάξεις του νομοσχεδίου, συνεχίζοντας να φορά τη μάσκα του «διαλόγου». Αποφεύγει ακόμα να μιλά για «προνομιούχους» και «συντεχνίες» και επιλέγει τη συστηματική κινδυνολογία, την επανάληψη δηλαδή του γνωστού ανυπόστατου ισχυρισμού ότι αν δε ληφθούν μέτρα θα καταρρεύσουν τα Ταμεία και το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Στη δημιουργία σύγχυσης πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που υποστήριξε ότι η προσπάθεια που γίνεται είναι «να μη βουλιάξει το ασφαλιστικό σύστημα» και «οι γενιές που μπαίνουν σήμερα στη δουλειά ή αυτές που μπήκαν τα τελευταία χρόνια, να είναι σίγουρες ότι θα έχουν τις ίδιες ασφαλιστικές καλύψεις που είχαν και οι προηγούμενες γενιές».

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε το εξοργιστικό «επιχείρημα» που επικαλέστηκε ο Θ. Ρουσόπουλος για να δικαιολογήσει την κατάργηση του δικαιώματος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε εκατοντάδες χιλιάδες μερικώς απασχολούμενους εργαζόμενους μέσω του διπλασιασμού (από 50 σε 100) των ελάχιστων ενσήμων. «Είναι λογικό ένας που δουλεύει ενάμιση μήνα το χρόνο να έχει την ίδια ασφάλιση με κάποιον που δουλεύει 12 μήνες το χρόνο;», αναρωτήθηκε δήθεν αφελώς ο εκπρόσωπος, παριστάνοντας τον ανήξερο για το σύγχρονο δουλεμπόριο. Και συνέχισε απτόητος: «Ο αριθμός των 50 ενσήμων ήταν ιδιαίτερα χαμηλός και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ουσιαστικά, να ωφελούνται ή να επωφελούνται αυτής της ρυθμίσεως πρόσωπα τα οποία δεν έχουν συνεισφέρει έτσι όπως έχουν συνεισφέρει στην πλειονότητά τους οι Ελληνες πολίτες. Ηταν λοιπόν ένα άδικο μέτρο αυτό»...

Ο εκπρόσωπος άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση δε σκέφτεται την επιστράτευση των απεργών στην καθαριότητα, καθώς όπως είπε «το πρόβλημα που δημιουργήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα έχει λυθεί σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό». Τώρα, «η προσπάθεια που γίνεται είναι για να λυθεί οριστικά» (σ.σ. το πρόβλημα), συνέχισε. Επέμεινε επίσης στον αναπόδεικτο ισχυρισμό του ότι για τις διακοπές του ρεύματος ευθύνονται οι απεργοί στη ΔΕΗ.

Την άποψη ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο «πρέπει να προχωρήσει ως έχει» εξέφρασε ο Β. Μεϊμαράκης, μετά από συνεργασία που είχε χτες με τον πρωθυπουργό, χαρακτηρίζοντας το νομοσχέδιο «πάρα πολύ θετικό»...