Γράφει, λοιπόν, ο κ. Ανάποδος: «Πώς κατάφερε η Αλέκα - γιατί ότι τα κατάφερε δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς - να περιορίσει τις απώλειες του Κόμματός της και να αποφύγει το ναυάγιο; Φέρνοντας στην επιφάνεια και ξαναδίνοντας αίγλη σε μια μεγάλη στρατηγική θεμελιώδη παραδοχή, που έγινε το σύγχρονο ευαγγέλιο του ΚΚΕ και που πάνω της στήριξε και στηρίζει την αναποδυνάμωσή του. Τη Μεγάλη Παραδοχή ότι το ΚΚΕ αποτελεί τη μόνη δύναμη που αντιτίθεται στο σύστημα, που διαθέτει πολιτική γραμμή εντελώς ιδιαίτερη και αντίθετη όλων των άλλων κομμάτων... και φυσική συνέπεια αυτής της καινής διαθήκης του κομμουνισμού είναι η εξύμνηση των αρετών των εκλεκτών και η προσπάθεια να διατηρήσουν την καθαρότητά τους, επιμένοντας ότι όλοι οι άλλοι είναι "άπιστοι", πολιτικά επικίνδυνοι και ηθικά ακάθαρτοι». Και καταλήγει, «και το ερώτημα, εντελώς πολιτικό είναι: Για πόσο μπορούν να αντέξουν οι ράγες της δεκαετίας του '20 την "ατμομηχανή της ιστορίας" στις συνθήκες των αρχών του 21ου αιώνα».

Ο κ. Ανάποδος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος με την αξίωση της αθώωσης, της δικαίωσης, της ρεβάνς. Στο όνομα ποιου σκοπού; Δεν τον αποκαλύπτει βεβαίως, αλλά τον περιγράφει με ένα υστερόγραφο «η άλλη όψη»:

«Ο Αλέκος, παιδί της ίδιας μήτρας με την Αλέκα, είναι η άλλη όψη του κομμουνιστικού κινήματος. Η όψη που προσπάθησε να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, για να ξαναεφεύρει μια θεωρία, μια πολιτική και μια ηθική ανατροπής στις καινούριες συνθήκες. Παίρνοντας όλα τα ρίσκα και αντιμετωπίζοντας το ανάθεμα των οπαδών της Μεγάλης Παραδοχής, δείχνει τώρα να κερδίζει το στοίχημα της Μεγάλης Αριστεράς».

Αποφεύγουν, όμως, να ομολογήσουν σαν ο «διάολος το λιβάνι» ποια είναι η θεωρία που εφεύραν. Και το αποφεύγουν, γιατί θα αποκαλυφθεί ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός», γιατί η θεωρία τους είναι τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός. Είναι η θεωρία της συνεργασίας των τάξεων, η άρνηση της ταξικής πάλης, το ξαναζέσταμα του ιστορικού συμβιβασμού ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, ο ευρωκομμουνισμός και η Κεντροαριστερά.

Είναι ο αναθεωρητισμός στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και ο οπορτουνισμός στην πολιτική.

Με άλλα λόγια, επαναφέρουν ακριβώς ως νέο, ως καινούριο, θεωρία, αντιλήψεις και πρακτικές που ηττήθηκαν κατά κράτος το 1990 - 1991 και στα επόμενα χρόνια - για να μείνουμε στα τελευταία χρόνια.

Ξαναγράφεται, μάλιστα, το ίδιο σκηνικό που ζήσαμε το 1990 - 1991. Τότε σε συμμαχία με όλα τα αστικά επιτελεία, αστικά κόμματα, μηχανισμούς, αστικό Τύπο επιχειρούσαν, στο όνομα της ανανέωσης, να διαλύσουν το ΚΚΕ και να κηρύξουν το τέλος της ιστορικής του πορείας και τώρα, πάλι σε συμμαχία, με τις ίδιες δυνάμεις επιχειρούν να αναχαιτίσουν την ανοδική πορεία του ΚΚΕ.

Η διαφορά που υπάρχει είναι ότι τότε το εργατικό κίνημα περνούσε μια βαριά ήττα και τώρα βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση ρεύμα διαλυτικό, ύπουλο, άπιαστο σε μεταμορφώσεις μα πάντα σύμμαχος της αστικής τάξης.

Επιβεβαιώνονται, για πολλοστή φορά, διαχρονικά, οι γενικευμένες επισημάνσεις του Λένιν σχετικά την ιστορική εξέλιξη των «πεπρωμένων της διδασκαλίας του Καρλ Μαρξ» («Απαντα», τόμος 23 σελ. 1 - 4).

«Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, που η θεωρητική νίκη του μαρξισμού αναγκάζει τους εχθρούς του να μεταμφιεστούν σε μαρξιστές. Ο σαπισμένος εσωτερικός φιλελευθερισμός δοκιμάζει να ξαναζωντανέψει με τη μορφή του σοσιαλιστικού οπορτουνισμού».

Ο κ. Ανάποδος και η παρέα του δε θέλουν να θυμούνται, και, αν μπορούσαν, θα έσβηναν από τη μνήμη τους, τους όρους που οδήγησαν τη θεωρία τους στη χρεοκοπία και το ΚΚΕ στην ανάκαμψη και στην ανοδική του πορεία σήμερα. Και δε θέλουν, γιατί πιστεύουν ότι μπορούν να ξεφύγουν από μια νέα χρεοκοπία.

Πρώτο: Το 1990 - 1991 ηττήθηκε ακριβώς η θεωρία της διάχυσης του ΚΚΕ στον ενιαίο τότε Συνασπισμό και κατ' επέκταση στη Μεγάλη Αριστερά. Ηττήθηκε η άποψη που θεωρούσε ιστορικό απολίθωμα το ΚΚΕ και ως νέο τη δυνατότητα η Ευρωπαϊκή Ενωση να αναδειχτεί σε Ευρώπη των λαών και ιστορική ανάγκη η συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτές τις χρεοκοπημένες θεωρίες επιχειρούν να επαναφέρουν ως νέο και ανατρεπτικό σήμερα.

Δεύτερο: Νίκησαν θεωρητικά, πολιτικά και ηθικά οι δυνάμεις που δεν τo 'βαλαν στα πόδια μπροστά στην ήττα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, δεν εγκατέλειψαν ιδανικά και αρχές. Αντιστάθηκαν και δεν προχώρησαν μαζικά στο δρόμο των «δηλώσεων μετανοίας στο σύστημα» και στη «νέα κοσμογονία», που έφερνε η ανατροπή του σοσιαλισμού.

Σήμερα, επιχειρούν οι δυνάμεις αυτές να αποδείξουν ως τόλμη και καινοτομία και να κάνουν μόδα, στάση ζωής «τη δήλωση μετανοίας» στο σύστημα. Ολοι μαζί - και όχι σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις - με κάθε συμβιβασμένη και βουτηγμένη ως το λαιμό της ταξικής συνεργασίας ηγεσία, για να κάνουμε το σύστημα πιο ανθρώπινο.

Τρίτο: Το ΚΚΕ ανασυγκροτήθηκε και πέρασε σε φάση ανάκαμψης όχι με παραμύθια και θρησκευτικές δοξασίες, αλλά μέσα από διαρκή προσπάθεια ουσιαστικού εκσυγχρονισμού και αναζήτησης απαντήσεων στα σύγχρονα προβλήματα που έθεσαν οι εξελίξεις.

Με συνέπεια και σταθερότητα στη δύναμη της διαλεκτικής και της επιστήμης της ταξικής πάλης, ανοίγοντας μέτωπα πάλης για κάθε κρίσιμο λαϊκό πρόβλημα.

Σήμερα, το ΚΚΕ έχει θέσεις και προτάσεις, πρόγραμμα που απαντάει με επιστημονική επάρκεια στις ανάγκες των εργαζομένων, δίνει προοπτική και διέξοδο. Χαράσσει μια πολύ συγκεκριμένη και συνεκτική πολιτική με πρωτοπόρες θέσεις και πρωτοπόρα δράση σε όλα τα μέτωπα. Μαζί με άλλες δυνάμεις, πρωτοστάτησε σε μεγάλες μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις.

Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική και πρακτική που ξεσκεπάζει την απάτη, ότι μπορεί να υπάρξει τρίτος δρόμος, ότι μπορεί να συνυπάρχει η κερδοφορία του κεφαλαίου και η ευημερία των εργαζομένων.

Είναι η πολιτική που αποδείχνει ότι υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση, η προοπτική και επιβεβαιώνεται καθημερινά από τις εξελίξεις και στην Ελλάδα και διεθνώς. Και εδώ ηττήθηκαν, γιατί δεν έχουν να παρουσιάσουν ούτε μια ιδέα που να οδηγεί το κίνημα στη χειραφέτηση από την αστική και ρεφορμιστική πολιτική.

Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική που προκαλεί την οργή των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού απέναντι στο ΚΚΕ και ταυτόχρονα το μίσος του ΣΥΝ, γιατί τους δυσκολεύει στο μεγάλο συμβιβασμό.

Κάνουν σήμερα φασαρία, για να κρύψουν τη γύμνια τους σε ιδέες και το φόβο τους μπροστά στο ανερχόμενο εργατικό κίνημα.

Στις κρίσιμες στιγμές, στα κρίσιμα προβλήματα αποδειχτήκατε οι καλύτεροι ντελάληδες της αστικής πολιτικής και χωρίς ντροπή βαφτίζετε σύγχρονες, ανανεωτικές και ως την τελευταία λέξη της διαλεκτικής σκέψης, τους συμβιβασμούς σας και την υποταγή σας.

• Στηρίξατε τα συλλαλητήρια για τα Σκόπια.
• Ψηφίσατε το Μάαστριχτ που καθόριζε και οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη σημερινή ιμπεριαλιστική ΕΕ.
• Χαιρετίσατε ως τη νέα εποχή τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις Γαλλίας, Ιταλίας, κλπ.
• Στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας υποστηρίξατε όλα τα προσχήματα του ιμπεριαλισμού περί εθνοκάθαρσης.
• Βάλατε πλάτη σε όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις.
• Στηρίξατε το «σχέδιο Ανάν».
• Τρέξατε από τους πρώτους στην αμερικάνικη πρεσβεία για να δώσετε τη συμπάθειά σας στην αμερικάνικη κυβέρνηση για το χτύπημα στους δίδυμους πύργους και δεν είδατε τους σχεδιασμούς αξιοποίησής του.

Ο κ. Τσίπρας δε θα ήθελε να τα θυμάται, γιατί αποκαλύπτουν την αναξιοπιστία του ΣΥΝ και το ρόλο του και διακηρύσσει σήμερα ότι τη νέα γενιά δεν την αφορά το παρελθόν.

Πέμπτο: Το ΚΚΕ ό,τι κέρδισε το κέρδισε με το σπαθί του, με τις θέσεις και τις ιδέες του, καταβάλλοντας ακούραστες προσπάθειες και αγώνες για την ανασυγκρότηση και αναγέννηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του κινήματος της νεολαίας.

Οταν το ΚΚΕ έδινε μάχες σε όλα τα μέτωπα, οι δυνάμεις του ΣΥΝ έδιναν μάχες για να εξασφαλίσουν θεσούλες, μέσα από τη συμφωνία με το ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα και προγράμματα, χωρίς να κουνάν μάλιστα το δαχτυλάκι τους, με αντάλλαγμα το ρόλο του κατηγόρου κατά του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος. Πότε ότι κάνει επαναστατική γυμναστική και πότε ότι διασπά το μέτωπο των αγώνων, γιατί δεν μπαίνει στο βούρκο μαζί με τους εργατοπατέρες και τους νεκροθάφτες των συμφερόντων του εργατικού κινήματος.

Οταν το ΚΚΕ άνοιγε σφοδρό μέτωπο ενάντια στο δικομματισμό και αποκάλυπτε ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν διαφορές σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας, οι δυνάμεις του ΣΥΝ ήταν οι πρωταγωνιστές της επίθεσης ότι στηρίζουμε τη ΝΔ και ως σεχταριστές υιοθετούμε Ζαχαριαδικής έμπνευσης συνθήματα: «Τι Παπάγος τι Πλαστήρας». Τώρα γλείφουν εκεί που έφτυναν, αλλά και πάλι είναι υποκριτές.

Εκτο: Το ΚΚΕ ανέκτησε κύρος και στο εσωτερικό και σε διεθνές επίπεδο, γιατί δε συμβιβάστηκε με τον ιμπεριαλισμό και ειδικά της ΕΕ και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Το μόνο επίτευγμά σας είναι η συμβολή σας στη δημιουργία του ΚΕΑ που απολαμβάνει των προνομίων της ΕΕ, γιατί αναγνωρίζει τους κανόνες που έχει αποφασίσει και είναι η μήτρα που γεννάει κεντροαριστερές κυβερνήσεις και τις θεωρίες ότι μπορεί η ΕΕ να αποκτήσει κοινωνικό πρόσωπο.

Εβδομο: Το ΚΚΕ βγήκε από την κρίση του γιατί δεν πρόδωσε ηθικές αρχές και αγωνιστικές παραδόσεις. Δεν καπιλευόμαστε τους αγώνες και τις θυσίες ολόκληρων γενεών. Αλλά τους τιμούμε και συνεχίζουμε με την ίδια συνέπεια τον ίδιο δρόμο, στο όνομα των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της σοσιαλιστικής επανάστασης που εσείς, κύριοι της ανανέωσης, προδίδετε και λοιδορείτε καθημερινά.

Ογδοο: Το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε δεν τον πυροβολήσαμε. Δε χαρήκαμε μαζί με τους ιμπεριαλιστές. Μελετήσαμε και μελετάμε προσεκτικά τα πρωτόγνωρα επιτεύγματα της εργατικής τάξης και των λαών στον 20ό αιώνα, εξετάζουμε κριτικά και αυτοκριτικά αυτήν την ηρωική πορεία, βγάζουμε συμπεράσματα, αναδείχνοντας με τόλμη στρεβλώσεις, παραμορφώσεις και λάθη και για να ξανααποκτήσει η πάλη για το σοσιαλισμό νέα δυναμική και ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό μας και μαζί με άλλες δυνάμεις για όλους τους λαούς.

Ενατο: Το ΚΚΕ ισχυροποιήθηκε, γιατί διαπαιδαγωγεί αγωνιστές με αρχές, στηρίζεται στη συλλογική σκέψη και στην κοπιαστική θεωρητική πρακτική δράση και όχι στη δημοκρατία της φράξιας, του παραγοντισμού, της ετοιματζίδικης δουλειάς, των κλεμμένων ιδεών και συνθημάτων και στην αναζήτηση στηριγμάτων στους μηχανισμούς του συστήματος.

Να, τα αγαθά της ανανέωσής σας.

Στο άρθρο του, μάλιστα, ο Ανάποδος μνημονεύει και τον Χαρίλαο Φλωράκη, επικαλούμενος τα επικοινωνιακά του χαρίσματα και την πολιτική του ευελιξία. Ξεχνάει, βέβαια, τα μαθήματα επαναστατικής συνέπειας του Χαρίλαου και την αποφασιστική του στάση στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούσαν το χαρακτήρα και τις αρχές του ΚΚΕ. Ξεχνάτε τα «χαστούκια» που φάγατε από τον Χαρίλαο πριν και κατά τη διάρκεια του κρίσιμου 13ου Συνεδρίου.

Μπορεί το ΚΚΕ σε ορισμένες φάσεις του κινήματος το 1974, το 1988 να έδειξε μεγαλύτερη μεγαθυμία από όσο έπρεπε και έκανε τα βήματα της «ενότητας» με τα σχήματα της «ενωμένης αριστεράς» και το «Συνασπισμό», βήματα που παραλίγο να του στοιχίσουν πολύ ακριβά, αλλά έβγαλε τα συμπεράσματά του.

Ο αγώνας, αυτή τη φορά, θα τραβήξει ως το τέλος και πάντα στο έδαφος της πραγματικότητας και του ρεαλισμού. Με τα μονοπώλια ή με το λαό. Σήμερα και όχι στη δεύτερη παρουσία. Και όπως λέει ο λαός μας, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. `Η γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Ο τελικός λόγος ανήκει στην εργατική τάξη και σε όσους παραμείνουν πιστοί και αμετακίνητοι στην ιστορική της αποστολή.

Το τρένο της Ιστορίας, δυστυχώς για σας κύριε Ανάποδε, έχει και σταθερή αφετηρία και σταθερή τροχιά και κατάληξη. Είναι αγώνας για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Εκτροχιάζεται αυτός που αλλάζει τρένο ή γραμμές.