Πρώτα δημιούργησαν τη «φούσκα» ενός διαφορετικού από τους προηγούμενους πρωθυπουργού, αντιλαϊκιστή, σοβαρού, εργατικού, ευγενή, διαλεκτικού και σύγχρονου. Και η «φούσκα» έσπασε, φανερώνοντας πίσω από το εκσυγχρονιστικό πρόσωπο του Σημίτη, τη φιγούρα του Τσουκάτου, ως εξπέρ της κομματικής ίντριγκας και της πολιτικής απατεωνιάς.

Υστερα έφτιαξαν τη «φούσκα» μιας μοντέρνας και δημοκρατικής κυβέρνησης, που δουλεύει συλλογικά, αρμονικά, χωρίς τα πάθη και τις μεθόδους του παρελθόντος. Γρήγορα κι αυτή η «φούσκα» έσπασε με πάταγο, όταν φάνηκαν το στόμα του Γιαννόπουλου ν' αλυχτά εναντίον των αγωνιζόμενων αγροτών, το χέρι του Αρσένη ν' ανεβοκατεβάζει τη βέργα κατά των μαθητών, τα ρόπαλα των ΜΑΤ να πέφτουν με δύναμη στα κεφάλια των γερόντων συνταξιούχων στο Σύνταγμα.

Η «φούσκα» της ισχυρής Ελλάδας της εθνικής ανεξαρτησίας και της δυνατής παρουσίας στον διεθνή στίβο, δεν πρόλαβε να μεγαλώσει πολύ, καθώς άρχισε να «χάνει αέρα» από τις πρώτες μέρες της εκσυγχρονιστικής κυβέρνησης, εκείνη την αποφράδα νύχτα των Ιμίων κι ακολούθησαν μετά πολλά άλλα «τρυπήματα», όπως η Μαδρίτη, οι S - 300, o Οτσαλάν, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, η επίσκεψη Κλίντον και τελευταία το Ελσίνκι.

Οπως το «φουσκί», το κοπρόχωμα για λύπανση που προσφέρεται άφθονο από τους εκσυγχρονιστές για να λιαίνεται το έδαφος ανάπτυξης ενός αισχρού αντικομμουνισμού στη χώρα μας, που μας γυρίζει δεκαετίες πίσω. Οπως οι «φουσκωτοί», οι συνοδοί και προστάτες της πολιτικής, επιχειρηματικής και αντικοινωνικής ελίτ, που προκαλούν και δέρνουν όποιον τολμήσει ν' ανησυχήσει τ' αφεντικά τους. Οπως τα «φουσκωτά», τα πολυτελή σκάφη αναψυχής γεμάτα αέρα, με τα οποία πλέουν στις θάλασσες του μικροαστισμού, συνοδευόμενοι ενίοτε και από αγορασμένη λευκή σάρκα, οι νεόπλουτοι επιδειξίες του εκσυγχρονισμού. Οπως ο «φούσκος», ο μπάτσος, η σφαλιάρα των «ψευτοτσαμπουκάδων» της εξουσίας και των «μορμολικείων» της υποταγής στους ξένους αφέντες, προς την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια των Ελλήνων.

Ομως οι «φούσκες» σπάζουν και τα συνάγωγά τους δεν μπορούν να σώνουν εσαεί τους «φουσκωμένους διάνους» της Ελλάδας του εκσυγχρονισμού. Και ναι μεν το περιεχόμενό τους από βρωμερά αέρια και κίτρινα πύα μολύνει τη χώρα μας, αλλά, ταυτόχρονα, καθαρίζει και η ατμόσφαιρα, για να φανεί το πραγματικό, το καθαρό πρόσωπό της. Το λυκαυγές της τρίτης χιλιετίας, η Ελλάδα το διέρχεται κουβαλώντας τα μικρόβια του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού. Ομως στον 21ο αιώνα θα βρει την κατάλληλη αντιβίωση για να γιατρευτεί και να προχωρήσει υγιής στο μέλλον της όπως την προστάζει η ιστορία της.