«...Φοβούνται τα γεννήματα / της γης/ το γάργαρο νερό φοβούνται της πηγής/ φοβούνται/ να θυμούνται/ και τις χαρές τους/ το χέρι ενός φίλου δεν έσφιξε ποτέ τους / το χέρι τους/ ζεστό σαν το πουλί/ χωρίς να θέλει σκόντα/ προμήθειες/ ή κάποια αναβολή στην πλερωμή...»

Δε μας αφήνουν να τραγουδάμε, Ναζίμ Χικμέτ.

Μια γιορτή αφιερωμένη στην ελληνοτουρκική φιλία πραγματοποιήθηκε, προχτές, στη Χίο. Μια ανάσα «χωρίζει» το νησί απ' το Τσεσμέ, μια ανάσα χωρίζει τους δύο λαούς. Από ένα Φεστιβάλ της ΚΝΕ με τέτοιο χαρακτήρα, δε θα μπορούσε να λείπει το αφιέρωμα στον μεγάλο Τούρκο ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ. Με τους στίχους του Τούρκοι και Ελληνες, ακόμα γεμίζουν την καρδιά τους, τα όνειρά τους και τις προσδοκίες τους για τις «πιο όμορφες μέρες μας». Το βράδυ της Κυριακής ήταν ξεχωριστό για τη Χίο.

Οι Ελληνες κομμουνιστές φιλοξενούσαν στον τόπο τους τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας, Κεμάλ Οκουγιάν και γιόρταζαν τη φιλία των δύο λαών. Η μουσική από επαγγελματικά και ερασιτεχνικά συγκροτήματα, η τούρκικη κομπανία, οι αφίσες που αναθεμάτιζαν το βάρβαρο παρόν και ζωγράφιζαν το μέλλον, τα συνθήματα φιλίας συνέθεταν μια πανέμορφη ατμόσφαιρα.

Λίγο μετά τις 8.30, το Φεστιβάλ «άνοιξε» με συναυλίες ντόπιων μαθητικών συγκροτημάτων. Λίγο πιο πέρα, μια μικρή εκδήλωση. Νέοι αλλά και μεγαλύτεροι συζητούσαν για τη μάστιγα των ναρκωτικών. Ο χώρος του Φεστιβάλ ήταν «στολισμένος» με φωτογραφίες και αφίσες απ' την Ιστορία και τις θέσεις του ΚΚΕ και απ' τους αγώνες των λαών, την πάλη της εργαζόμενης νεολαίας.

Οι νέοι σε παρέες συζητούσαν και άκουγαν μουσική. Δεν πέρασε λίγη ώρα και οι στίχοι του Ν. Χικμέτ πλημμύρισαν τον δημοτικό κήπο. Την απαγγελία έκανε ο Χιώτης δάσκαλος, Μάρκος Σκούφαλος με την κόρη του. Ηρθε η ώρα να χαιρετίσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας. Ο Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΚΚΕ στη Χίο, Γιώργος Αμπατζής, του παρέδωσε μια τιμητική πλακέτα, με στίχους του Χιώτη ποιητή Φώτη Αγγουλέ.

Ο Τούρκος Γραμματέας ανέβηκε στο βήμα: «Είμαστε περήφανοι γιατί είμαστε γείτονες με ανθρώπους που αντιστέκονται, που είναι διεθνιστές και πατριώτες. Εκτιμάμε πολύ τον τρόπο που η εργατική τάξη στην Ελλάδα, οι αγρότες, οι φτωχοί ακτήμονες, αντιστέκονται στο νεοφιλελευθερισμό και στον ιμπεριαλισμό.

Να είστε βέβαιοι - αν και φαίνεται για τους απ' έξω πολύ δύσκολο - ότι δε θ' αφήσουμε την Τουρκία να πέσει στα χέρια των Αμερικάνων. Θα αποφύγουμε την ΕΕ και θα διώξουμε τους εκμεταλλευτές. Θα υπερασπίσουμε την ελευθερία των γυναικών μας, των παιδιών μας και όλων των ανθρώπων, ενάντια στο φονταμενταλισμό. Ζήτω η αλληλεγγύη ανάμεσα στον τουρκικό και τον ελληνικό λαό».

Στη συνέχεια, ακολούθησε η κεντρική πολιτική ομιλία του Φεστιβάλ απ' τον Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε σε μια σειρά ζητήματα διεθνούς και εγχώριας επικαιρότητας. Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι «τον τούρκικο και τον ελληνικό λαό τους συνδέει το κοινό τους συμφέρον να αντιπαλέψουνε τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, τα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και των ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ, που άλλοτε υποδαυλίζουν τον ιμπεριαλιστικό διχασμό και ανταγωνισμό και άλλοτε δουλεύουν για την ιμπεριαλιστική ειρήνη, πάντα με γνώμονα τα οικονομικά και ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα».

Ο Ελ. Βαγενάς τόνισε ότι «η ειρήνη και η φιλία των λαών δε διασφαλίζεται με τις κουμπαριές και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των διαφόρων παραγόντων, που μπορεί να γίνουν "στάχτη στα μάτια" των λαών, αλλά με τον συνεπή αγώνα για να απεμπλακούν οι χώρες από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, από το ΝΑΤΟ, από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, δηλαδή από τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα που προκαλούν πολέμους».

Μετά τις ομιλίες, το μουσικό πρόγραμμα συνεχίστηκε με το τουρκικό συγκρότημα «Gund garken» (Η γέννηση της μέρας) και ολοκληρώθηκε με τους Χιώτες τραγουδοποιούς Μαρκέλλο και Σταμάτη Πούπαλο, Μανόλη Στάθη και Φιλιώ Γιαννούλη.

Τα στιγμιότυπα του Φεστιβάλ ήταν πολλά. Ενα, σίγουρα, είναι άξιο ιδιαίτερης αναφοράς. Ο νεαρός Νίκος Ροδίτης ήρθε στο Φεστιβάλ με το αναπηρικό καροτσάκι του. «Μέσα» απ' τον πίνακα με το αλφαβητάρι, που 'χει πάντα μαζί του, ζήτησε μια φωτογραφία με τον Κεμάλ Οκουγιάν κι αυτός, φυσικά, δεν του χάλασε χατίρι. Τα χαμόγελο του Νίκου ήταν μάθημα ζωής...