Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Οταν οι αστοί επικαλούνται την κρίση, το κάνουν για να ζητήσουν υποταγή. Οταν οι επαναστάτες δείχνουν την κρίση, το κάνουν για να εντοπίσουν τον αδύνατο κρίκο που θα κάνει δυνατή την επανάσταση.

Το υποκείμενο της επαναστατικής διαδικασίας δεν αρκεί να μιλά για κρίση. Πολλοί παριστάνουν τους αριστερούς αυτόν τον καιρό κι αναλύουν δήθεν το φαινόμενο της κρίσης. Λίγοι δείχνουν εκείνα τα δυο τρία στοιχεία, που είναι αναγκαία στους εργάτες για να τους τσαντίσουν πράγματι τόσο ώστε να μετατρέψουν την οργή τους σε συνειδητή επιλογή για την ανατροπή.

Εκεί είμαστε. Ο εργάτης δε χρειάζεται κανέναν να του πει ότι δεν περνάει καλά. Αναζητεί αυτόν που θα οργανώσει την οργή, θα δείξει το άλλο σχέδιο και το πλάνο, για να γίνει το σχέδιο πράξη κι αποτέλεσμα. Οταν αυτός ο εργάτης έρχεται σ' επαφή με τη λύση που ψάχνει, δημιουργείται εκρηκτικό μείγμα.

Γιατί, παρά τα φαινόμενα, είναι αυτός ο ίδιος εργάτης που σήμερα υπηρετεί τον καπιταλιστή, αυτός που θα υλοποιήσει και το σοσιαλιστικό σχέδιο. Στην πρώτη περίπτωση δουλεύει υποταγμένος στην αγορά, όπου πουλάει το μόνο προϊόν που διαθέτει, την εργατική του δύναμη. Στη δεύτερη, κύριος του εαυτού του, οπλισμένος με την επαναστατική θεωρία κι εργαλείο το Κόμμα του, είναι και ικανός να γίνει Σταχάνοφ για να κάνει τη ζωή του, τη ζωή της τάξης του, καλύτερη.

Δεν αρκεί να σαπίζει ο καπιταλισμός. Πρέπει και οι εργάτες να πάρουν την εξουσία. Δε συμφωνούν σ' αυτό διάφορα στρώματα. Θέλει δουλειά, για να τους αποδείξουμε ότι είναι η προοπτική της λαϊκής εξουσίας αυτό που ξεκλειδώνει τις εξελίξεις και για τη δική τους καλύτερη ζωή. Οσο θα ελπίζουν πως στον καπιταλισμό θα βρουν τρύπα διαφυγής, θα είναι στο μέρος του αντιπάλου.

Οι διάφορες οπορτουνιστικές ομάδες, όπως ο ΣΥΝ, αυτό ακριβώς κάνουν. Χαϊδεύουν τ' αυτιά στρωμάτων με μικροαστική συνείδηση, λέγοντάς τους πως υπάρχει λύση εντός του καπιταλισμού. Αφαιρούν έτσι συμμάχους από την εργατική τάξη και τους προσθέτουν στους συμμάχους της αστικής. Που σ' αυτήν τη φάση δε θέλει άλλο, παρά αυτό: Να ελπίζουν οι από κάτω πως εδώ, εντός των τειχών, υπάρχει και το καλύτερο αύριο.

Η μάχη για να πειστεί η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι αλλού είναι το δικό της αύριο, προϋποθέτει μάχη με τον οπορτουνισμό, ώστε να μη βρίσκει τόπο να σταθεί, να μην μπορεί να χαλάσει το μυαλό των εργατών. Οι οπορτουνιστές είναι στρατολόγοι εργατών για λογαριασμό της αστικής τάξης και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Οτι μιλούν εσχάτως και για ανατροπή δε σημαίνει τίποτα, όταν το περιεχόμενο που δίνουν είναι ένας «δημοκρατικός καπιταλισμός».

Ασχετο: Στα ψιλά των δημοσκοπικών αναλύσεων αυτών των ημερών περνάει ένα στοιχείο: Τα ποσοστά του ΚΚΕ αυξάνουν κατά 4% σε σχέση με το σύνολο του εκλογικού σώματος, την ώρα που η γενική τάση είναι η μείωση της εμπιστοσύνης προς τα αστικά κόμματα. Κι αναφέρεται αυτή η αύξηση σε εκείνο το στρώμα του πληθυσμού, που του έχουν γανώσει το κεφάλι ότι είναι η μεσαία τάξη, ενώ η ίδια η εμπειρία του το οδηγεί στο συμπέρασμα πως ανήκει σε προλεταριοποιήσιμα στρώματα του ευρέως για τα ελληνικά δεδομένα μεσαίου οικονομικού χώρου. Με συνείδηση αυτής της εμπειρίας αναζητούν λύση...