«"Εμείς δεν κάναμε τίποτε άλλο παρά να εκφράσουμε την πολιτική μας - η συζήτηση από εκεί και πέρα είναι γιατί το ΠαΣοΚ δε συνεργάζεται μαζί μας στα συγκεκριμένα ζητήματα" τόνιζε χαρακτηριστικά ο κ. Αλαβάνος σε συνομιλητές του. Το ίδιο αναρωτιούνται και στη Χαριλάου Τρικούπη για τον ΣΥΡΙΖΑ. "Γιατί ο κ. Αλαβάνος ασχολείται περισσότερο με τη Σούδα και δε συζητεί όσα έχουμε πει για τους ανασφάλιστους, για τα μπλοκάκια στο Δημόσιο ή για τη χρηματοδότηση της Παιδείας;" αντέτεινε ο κ. Ραγκούσης» (το ρεπορτάζ στο ΒΗΜΑ).

«Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι μια ουδέτερη τεχνική διαδικασία. Οσο και αν λέμε ότι δεν τις παίρνουμε υπόψη μας γιατί είναι αναξιόπιστες (διαφορετικές δημοσκοπήσεις που διεξάγονται την ίδια χρονική περίοδο, στο ίδιο πολιτικό κλίμα συχνά εμφανίζουν μεταξύ τους σημαντικές αποκλίσεις), όσο και αν γνωρίζουμε ότι δεν περιορίζονται στο να μετρούν θέσεις, τάσεις, στάσεις, διαθέσεις, αλλά και ότι ενίοτε χαλκεύουν, χειραγωγούν τη λαϊκή βούληση, αναμειγνύοντας την "αλήθεια" και την πληροφορία με την προπαγάνδα, εντούτοις τροποποιούν σοβαρά τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, διαμορφώνοντας την πολιτική ατζέντα. Μετράει η επίφαση της εγγύησης της επιστήμης, το (όποιο) "φορτίο" πολιτικής πληροφορίας, το "ένδυμα" του μικρού δημοψηφίσματος, η "αλίευση" απευθείας μέσα από το σώμα των πολιτών, ο ευφημισμός "σύγχρονη έκφραση της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας". Οσο για τον πολίτη, μολονότι υφίσταται πλύση εγκεφάλου (οι πεποιθήσεις του δεν προλαβαίνουν να ωριμάσουν ελεύθερα μέσα από ένα δημόσιο διάλογο, από την αντιπαράθεση ιδεών και προγραμμάτων), κολακεύεται. Οι δημοσκοπήσεις διαβεβαιώνουν για την ύπαρξη των πολιτών εν γρηγόρσει, την ύπαρξη της κοινής γνώμης. Ακόμη, η δημοσκόπηση, πειστική ή όχι, λειτουργεί λίγο σαν την εμπορική διαφήμιση. Ο πολίτης - καταναλωτής δεν πληροφορείται, δεν υποκινείται να ενδιαφερθεί, βομβαρδίζεται. Υπό τη συνεχή πίεση των επαναλαμβανόμενων προβλέψεων, νιώθει περιττή κάθε προσωπική του ανάμιξη. Ετσι, όχι μόνο δε συμμετέχει, αλλά και αδιαφορεί» (η Τ. Καραϊσκάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).