Στην Ιταλία κυβερνάει ο Μπερλουσκόνι με τους ακροδεξιούς συνεργάτες του και στη δημαρχία της Ρώμης βρίσκεται ένας αρχιφασίστας.

Στις τρεις Βαλτικές χώρες οι κυβερνώντες στήνουν μνημεία υπέρ των ναζί και οργανώνουν τιμητικές παρελάσεις εις μνήμην των συνεργατών των «Ες - Ες».

Στη Γαλλία το έκτρωμα του Λεπενισμού κάθε άλλο παρά εξέλιπε, το αντίθετο, καθώς αναδεικνύεται ακόμα πιο επικίνδυνο μέσω της μέχρι ενός βαθμού ενσωμάτωσής του στο άρμα του Σαρκοζί.

Στη Γερμανία σε αρκετές περιπτώσεις τα νεοναζιστικά μορφώματα εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά.

Και στην Αυστρία, στις προχτεσινές εκλογές, λίγα χρόνια μετά την άνοδο του Χάιντερ στην κυβέρνηση, η ακροδεξιά σημειώνοντας μια εκλογική αύξηση 15 μονάδων (!) αναδεικνύεται σε εν δυνάμει πλειοψηφικό ρεύμα.

*

«Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον», όπως γράφει ο Φώντας Λάδης στο γνωστό τραγούδι. Η ακροδεξιά είναι ένα όλο και πιο τρομακτικό και εκτρωματικό παρόν που θεριεύει στον κόρφο της «δημοκρατικής» Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η ΕΕ διδάσκει στους πολίτες της το μίσος ενάντια στους μετανάστες, τα θύματα δηλαδή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που έχουν να διαλέξουν ή τις βόμβες των «πρόθυμων» του Μπους ή τα στρατόπεδα της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Είναι η ΕΕ που στα διευθυντήρια των Βρυξελλών παράγει την ανασφάλεια και τη φοβία για εκατομμύρια Ευρωπαίους που μαθαίνουν την πολύ βολική για τις πολυεθνικές εκδοχή πως ο «εχθρός» τους είναι ο ξένος και ο διαφορετικός και όχι τα μονοπώλια που καταβροχθίζουν το δικαίωμα στη δουλειά. Είναι, τελικά, το καπιταλιστικό σύστημα, και τα ληστρικά εργαστήρια διαχείρισής του, οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες, που τροφοδοτούν την ακροδεξιά, σπρώχνοντας μεγάλες μάζες περιθωριοποιημένων στρωμάτων στην αγκαλιά του λαϊκισμού, του ρατσισμού και του φασισμού.