«Η οικονομία είναι τραυματισμένη, άστε τη να ψοφήσει», έλεγε ένα παλιό σύνθημα. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η παγκόσμια οικονομία είναι πράγματι βαρύτατα τραυματισμένη, όμως αυτοί που «ψοφούν» είναι δισεκατομμύρια άνθρωποι. Το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό βαμπίρ ζει, βασιλεύει και τρέφεται, με ανθρώπινη σάρκα και αίμα. Στην κυριολεξία!

Οι αρμόδιοι αξιωματούχοι των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών χρησιμοποιούν ορολογία και αριθμούς για να μας πείσουν ότι τα πράγματα «δεν πάνε καθόλου καλά»: Διευρύνεται το «έλλειμμα», ανεβαίνει ο «πληθωρισμός» και ο «τιμάριθμος», «στασιμότητα», μειωμένη «ανταγωνιστικότητα», ύφεση...

Ολες αυτές οι εκτιμήσεις και οι υπολογισμοί διατυπώνονται σε εκθέσεις, ανακοινώνονται με κάθε επισημότητα και πάντα καταλήγουν σε ένα δισύλλαβο «κωδικό»: Μέτρα! Αλλά τι μέτρα; Προς όφελος ποιων και εναντίον ποιων; Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή δυο δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη «ζουν» με λιγότερα από 2 ευρώ τη μέρα. Αυτοί δεν έχουν απολύτως τίποτε να συνεισφέρουν για τη... διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας. Παρά μόνο την ίδια τους τη ζωή. Και δεν πρόκειται για σχήμα λόγου.

*

Οι πραγματικοί κυβερνήτες αυτού του κόσμου έχουν προ πολλού σκεφτεί να ξαλαφρώσουν τον πλανήτη από το βάρος αυτών που δε... συνεισφέρουν.

Toν Οκτώβρη του 1979 μιλώντας στο «κλαμπ της Ρώμης» (η ομάδα των 7 πλούσιων χωρών) ο τότε διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας και πρώην υπουργός άμυνας των ΗΠΑ επί Βιετνάμ, Ρόμπερτ Μακ Ναμάρα (Robert McNamara) διαπίστωνε:

«Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να αποτρέψουμε τη δημιουργία ενός κόσμου 10 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είτε πρέπει να μειωθεί ο ρυθμός των γεννήσεων, είτε να αυξηθεί ο ρυθμός των θανάτων. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Υπάρχουν βέβαια πολλοί τρόποι για την αύξηση του ρυθμού των θανάτων. Στη θερμοπυρηνική εποχή μας ένας πόλεμος μπορεί να επιλύσει άμεσα και αποτελεσματικά το θέμα. Οι αρρώστιες και η πείνα επίσης αποτελούν αρχαίες πρακτικές ελέγχου του μεγέθους του πληθυσμού. Για να το πούμε απλά: Η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού είναι η μεγαλύτερη απειλή για τα οικονομικά και κοινωνικά πλεονεκτήματα του αναπτυγμένου κόσμου».

*

Μήπως έχει ληφθεί, τελικά, η απόφαση για το «ξαλάφρωμα» του πλανήτη από το βάρος αυτών που... περισσεύουν και απειλούν, κατά την «προφητεία» του McNamara, την προσπάθεια του καπιταλισμού να ανακάμψει;

Αντί άλλης απάντησης ας θυμηθούμε: Λίγους μήνες πριν το κραχ στα χρηματιστήρια και στο χρηματοπιστωτικό τομέα παρακολουθήσαμε σε πολλές χώρες διαδηλώσεις πεινασμένων, στην κυριολεξία, ανθρώπων.

Σε περισσότερες από 25 χώρες - ανάμεσα στις οποίες το Μεξικό, η Αϊτή, το Μαρόκο, η Αίγυπτος, η Σενεγάλη, η Ινδία, η Ινδονησία - οι άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους γιατί μέσα σε διάστημα 2 μηνών οι τιμές βασικών ειδών της διατροφής τους διπλασιάστηκαν και τριπλασιάστηκαν. Σύμφωνα με τις επισιτιστικές υπηρεσίες του ΟΗΕ περισσότερα από 100 εκατομμύρια άνθρωποι αδυνατούν απολύτως, να πληρώσουν το κόστος της διατροφής τους και στην κυριολεξία πεθαίνουν από την πείνα. Σύμφωνα με τις ίδιες στατιστικές, γύρω στα 800 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται και βρίσκονται ακριβώς ένα βήμα πριν τις αρρώστιες και το θάνατο. Οχι γιατί δεν υπάρχει τροφή, αλλά γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν για να την αποκτήσουν.

Κι όμως: Με βάση τα επιτεύγματα της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης υπάρχει η δυνατότητα, αυτή τη στιγμή, ο παγκόσμιος πληθυσμός να τραφεί όχι μία, αλλά δύο φορές!

Κι όμως: στις 26 του περασμένου Μάρτη, στη συνάντηση του Μπους με τους Rick Wagoner, Alan Mulally και Tom La Sorda, πρόκειται για τις κεφαλές της καταρρέουσας σήμερα αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας («General Motors», «Ford», «Chrysler») δημοσιοποιήθηκε η απόφαση για κάλυψη των αναγκών κίνησης από βιοκαύσιμα (καύσιμα από γεωργική παραγωγή) κατά ποσοστό 20% μέσα στα επόμενα 10 χρόνια.

Αν μη τι άλλο είναι αξιοσημείωτο: Οταν 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι πεινούν, αυτοί που επιδοτούνται με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια λόγω της κρίσης, όπως οι αμερικάνικες αυτοκινητοβιομηχανίες, διαμορφώνουν μια παγκόσμια πολιτική που λέει ότι η Γη δε θα χρησιμοποιείται για να παράγει προϊόντα που θα τρέφουν τους λιμοκτονούντες, αλλά για να παράγει «βενζίνη» για τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων που παράγουν οι πολυεθνικές...

*

Στο μεταξύ και λίγες μέρες μετά τις αποφάσεις Μπους - αυτοκινητοβιομηχάνων, η τιμή του ρυζιού αυξήθηκε κατά 64% από την αρχή του χρόνου και 127% από πέρυσι, η τιμή του σιταριού κατά 130% σε ένα χρόνο, μόνο σε μια μέρα στο χρηματιστήριο του Σικάγο αυξήθηκαν κατά 31% οι τιμές βασικών διατροφικών ειδών. Φυσικά δε φταίνε για όλα οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Αλλωστε υπάρχουν οι «αδελφές» τους στο χώρο των τροφίμων, οι 5 πολυεθνικές δηλαδή που ελέγχουν το 75% των γεωργικών σπόρων παγκοσμίως και αποφάσισαν να εκτινάξουν τις τιμές των σπόρων κατά 30-70%!

Ετσι λειτουργεί το... «αόρατο» χέρι της αγοράς. Υπό τις οδηγίες, πάντα, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και άλλων συναφών ευαγών ιδρυμάτων. Το αποτέλεσμα: μειώνονται οι ποσότητες προϊόντων που προορίζονται για τη διατροφή και εκτοξεύονται οι τιμές τους σε δυσθεώρητα ύψη, που είναι αδύνατον να αντέξουν οι εργαζόμενοι. Φυσικά είναι αυτοί, οι εργαζόμενοι, που θα κληθούν να πληρώσουν «τα σπασμένα».

Το λένε και οι δικοί μας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: Αφεντικά και εργάτες πρέπει «να συμβάλουν από κοινού» για το ξεπέρασμα της κρίσης... Ας το σκεφτούμε:

Μια εργαζόμενη που δουλεύει σε βιοτεχνία φασόν για μπλουζάκια της «Disney», στην Αϊτή, και αμείβεται με 25 σεντς την ώρα, τι έχει να χωρίσει από το γενικό διευθυντή της «Disney», που μέσα στην ίδια ώρα, κερδίζει γύρω στα 3.000 (!) δολάρια;...

Ομοίως, τι έχουν να χωρίσουν ο εργάτης στα διυλιστήρια, στα ναυπηγεία, στις μεταφορές, στη βιομηχανία, που αμείβεται με 800, 1.000, 1.200 ευρώ μισθό, με το διευθύνοντα σύμβουλο των επιχειρήσεων του Λάτση που παίρνει μηνιάτικο 15.000 ευρώ;...