Αυτοκτόνησαν, λέει, τρεις μεγιστάνες που παίζανε στα ζάρια τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Και κλάμα η αστική τάξη που χάνονται τα καλύτερα παιδιά της. Τώρα ποιος θα παίξει στα χρηματιστήρια την τιμή του σταριού;

Είναι, λέει επίσης η αστική τάξη, δικαιολογημένες οι κινητοποιήσεις των αγροτών, αλλά να γίνουν έτσι που να μη θίξουν την ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων. Γενικά τα εμπορεύματα πρέπει να 'ναι ελεύθερα στην κυκλοφορία τους, όπως ελεύθερα πρέπει να 'ναι και τα κεφάλαια στην κυκλοφορία τους. Είναι θεμελιώδης αρχή του Μάαστριχτ αυτή. Και είναι αυτό ακριβώς, το παράγωγο του Μάαστριχτ, η ΚΑΠ, που βγάζει τους αγρότες στο δρόμο. Πώς γίνεται, όμως, να έχει δίκιο ο αγρότης και να 'χει δίκιο και η ΚΑΠ; Αυτό μόνο ο Συνασπισμός μπορεί να το ισχυριστεί.

Μία, όμως, είναι η είδηση που δεν έπαιξε στα κανάλια. Κι ένα το ρεπορτάζ (στο περιθώριο των κεντρικών ρεπορτάζ) που έρχονται και δένουν.

-- Ενας εργάτης που στα 75 πάλευε ακόμα στη σκαλωσιά. Στα 75! -- Πέντε έξι εταιρείες σ' όλο τον κόσμο - οι ίδιες που επιβάλλουν δουλειά έως το θάνατο - μαζεύουν τη γη και τα τρόφιμα.

Δε χρειάζεται να ξέρεις πολλά από οικονομία για να καταλάβεις τα απλά. Και καταλαβαίνεις γιατί έχει γίνει κόκκινο πανί η επιμονή του ΚΚΕ ότι πρέπει επειγόντως να ορθωθεί μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια. Οτι οι αγρότες δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους στον κάμπο γιατί είναι αντιμέτωποι με τον ίδιο εχθρό που έχουν και οι εργάτες: Τα μονοπώλια.

Ο,τι γίνεται στον κάμπο δεν αφορά μόνο ή κύρια στο αν θα δοθούν νέα δάνεια - θηλιά στο λαιμό και μια πρόσκαιρη επιδότηση «να τη βγάλουμε και φέτος». Αυτό λίγο - πολύ μπορεί να λυθεί κάπως. Αυτό που παίζεται στον κάμπο είναι ότι χρόνο με το χρόνο μέσα από την εξαθλίωση του αγρότη η γη αλλάζει χέρια. Ωσπου να 'ρθει η ώρα που μια χώρα, που μπορεί να παράγει όλα τα καλά του κόσμου, να μην μπορεί να ταΐσει ούτε αυτούς που δουλεύουνε τη γη.

Ο λόγος που έσπευσαν διάφοροι «πιτσικουλί» (ροζ και πράσινο και μπλε, όλο μαζί ένα μπλιάχ) να προλάβουν να εμφανιστούν ως δήθεν «νέο κίνημα», που το ενώνει, όμως, η αντίθεση με την Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (Π.Α.ΣΥ.) βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι η ΠΑΣΥ έχει κάνει εξαρχής καθαρό τον αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα του αγώνα των αγροτών. Οτι η ΠΑΣΥ εντοπίζει τον αντίπαλο στην ίδια την ΚΑΠ και ζητά την κατάργησή της κι όχι την αναστολή λειτουργίας κάποιων πλευρών της. Μια τέτοια θέση ενοχλεί τους «φίλους» και των αγροτών - ίδιοι με τους «φίλους» των εργατών - που έχουν συνδέσει την ύπαρξή τους με την ΕΕ και τις πολιτικές της που τους εξυπηρετούν ως τάξη.

Ομως ο μικρομεσαίος αγρότης που νοικιάζει στρέμματα για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί κι ο νεοτσιφλικάς που παζαρεύει τη μετοχή των εμπορευμάτων των χωραφιών του και των ίδιων των χωραφιών του, δεν έχουν καμιά άλλη σχέση παρά αυτή του δυνάστη και του κολίγου. Γι' αυτό δε χρειάζονται πολλές γνώσεις οικονομίας για να καταλάβεις το απλό. Ο αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών είναι αγώνας των εργατών και το αντίστροφο, γιατί η δουλειά του ενός και του άλλου είναι που κάνει τη ζωή να καρπίζει και τις μηχανές να παράγουν του κόσμου τα καλά. Αυτή η κοινωνική εργασία ζητάει να αντιστοιχηθεί με την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στη γη. Σ' αυτήν την απαίτηση των καιρών συναντιούνται οι αγώνες των εργατών με αυτούς των αγροτών. Κι αυτή η συνάντηση παράγει πολιτικό αίτημα παράλληλα με το οικονομικό. Οδηγεί στην ανάγκη του περίφημου κοινωνικοπολιτικού μετώπου που δεν μπορεί να οικοδομηθεί παρά και κύρια εκεί ακριβώς που συναντιούνται κοινωνικές δυνάμεις απέναντι στον κύριο αντίπαλο.