Χαμηλώνει τους τόνους, αλλά όχι τους ρυθμούς, της αντιλαϊκής επίθεσης, ενόψει της μεθαυριανής πανελλαδικής απεργίας αλλά και των ευρωεκλογών, παραμένοντας βέβαια σε διαρκή ετοιμότητα για να μετακυλίσει νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων.

Συνειδητά το κυβερνητικό επιτελείο επιλέγει την τακτική της «αθόρυβης» υλοποίησης της πολιτικής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και ανατροπών, που επιταχύνεται, όπως προκύπτει σαφώς από τα μέτρα που ανακοίνωσε το προηγούμενο διάστημα: Επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στο όνομα των έκτακτων συνθηκών της κρίσης, «πάγωμα» (μείωση) μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα κ.ά.

Αφού έδωσε ξεκάθαρο μήνυμα και στίγμα για τις προθέσεις και την πολιτική της, η κυβέρνηση ενθαρρύνει την εργοδοσία να «καθαρίσει» στην πράξη, επιφυλάσσοντας για την ίδια το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Προκειμένου να αποφύγει μια ταξική συσπείρωση και αντεπίθεση από την πλευρά των εργαζομένων συνεχίζει να πουλάει το παραμύθι της συναίνεσης και της αυτοσυγκράτησης, όπως έκανε ο Κ. Καραμανλής το περασμένο Σάββατο από τη Ζάκυνθο. Αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός παρουσίασε την κυρίαρχη πολιτική που ευθύνεται για την κρίση ως μονόδρομο για την έξοδο από αυτή. «Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι η πολιτική μας λειτούργησε και λειτουργεί ως ασπίδα, τόσο για την οικονομία, όσο και για την κοινωνική συνοχή», υποστήριξε. Επικαλούμενος τις εφιαλτικές διαστάσεις που προσλαμβάνει διεθνώς η ανεργία, αλλά και το εγχώριο δημόσιο χρέος, προσπάθησε να πείσει για την «αναγκαιότητα» των αντιδραστικών πολιτικών. «Την ώρα που μαίνεται η διεθνής κρίση, κανένας δεν μπορεί να επιδιώκει ακινησία. Κανένας δεν μπορεί να αρνείται αναγκαίες δράσεις απέναντι στις συνέπειες που προκαλεί», είπε χαρακτηριστικά. Φρόντισε, βέβαια, να εκφράσει την ετοιμότητα της κυβέρνησης για νέα αντιλαϊκά μέτρα ανάλογα με τις εξελίξεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ζητώντας μάλιστα από πολιτικούς και κοινωνικούς εταίρους να βάλουν πλάτες. «Απαιτείται προσαρμογή ανάλογα με τις παγκόσμιες εξελίξεις και τις αναπόφευκτες συνέπειές τους», αποφάνθηκε, επαναλαμβάνοντας το γνωστό ιδεολόγημα ότι «οι προκλήσεις είναι εθνικές» και άρα «υπαγορεύουν ενότητα και ομοψυχία, συνεννόηση και συστράτευση». Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό: «Ολοι έχουμε ευθύνες: κυβέρνηση και αντιπολίτευση, επιχειρήσεις και συνδικαλιστικοί φορείς, κοινωνικοί εταίροι και Μέσα Ενημέρωσης». Από τη σκοπιά αυτή εξέφρασε την απογοήτευσή του γιατί «ενώ σε ολόκληρο τον κόσμο επικρατεί κλίμα συνεννόησης και συνένωσης προσπαθειών, στην πατρίδα μας δυστυχώς κάποιοι διαπρέπουν στην κατασκευή προσχημάτων για την αποστασιοποίηση από κάθε δύσκολη απόφαση», επικρίνοντας την αντιπολίτευση για «στείρα άρνηση, ανευθυνότητα και αντιδραστικότητα».

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση συνεχίζει να χρησιμοποιεί το ύψος του ελλείμματος και του χρέους για να δικαιολογεί τη διαρκή επίθεση κατά του εργαζόμενου λαού, αποσιωπώντας βέβαια ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για τη δημιουργία των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δε διέψευσε χτεσινό δημοσίευμα της «Ναυτεμπορικής», σύμφωνα με το οποίο το έλλειμμα για το 2008 «κλείνει» στο 4,2% του ΑΕΠ και όχι στο 3,7% του ΑΕΠ που προβλέπει το επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας που κατέθεσε στις Βρυξέλλες. Ο Ευ. Αντώναρος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο λήψης νέων αντιλαϊκών μέτρων, επικαλούμενος ότι «η διεθνής κρίση είναι συνεχώς εξελισσόμενη». Παράλληλα, κληθείς να σχολιάσει τη μεθαυριανή απεργία, «έκλεισε πονηρά το μάτι» στις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι «τα συνδικάτα θα κινηθούν μέσα στο πλαίσιο του θεσμικού τους ρόλου», συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «τα συνδικάτα είναι θεσμοί της Δημοκρατίας και της κοινωνίας».

Παράλληλα, συνεχίζει να ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων μη διστάζοντας μάλιστα να εμφανίζεται και προστάτης των εργασιακών δικαιωμάτων. Ειδικό ρόλο στην κατεύθυνση αυτή φαίνεται ότι έχει αναλάβει η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη - Πετραλιά, που χτες επανήλθε ισχυριζόμενη ότι η κυβέρνηση «δε θέλει περισσότερη ευελιξία», ενώ την ίδια στιγμή με τις πλάτες της κυβέρνησης η εργοδοσία έχει εξαπολύσει μια σαρωτική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα.