Περπατούσαμε αμέριμνα ένα Αυγουστιάτικο βραδάκι στην προκυμαία της Μυτιλήνης, όπου είχαμε βρεθεί για λίγες μέρες με αφορμή τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της ΚΝΕ φέτος το Καλοκαίρι. Εκεί, σε ένα δρόμο πλάι στη θάλασσα, γεμάτο ψαροταβέρνες και φασαρία, κι ενώ συζητούσαμε έτσι όπως παρέα βαδίζαμε, μας τράβηξε την περιέργεια η ονομασία αυτού του δρόμου που πρόβαλε μπροστά μας: «Οδός Χριστουγέννων 1944» έγραφε η ταμπέλα που ήταν τοποθετημένη στον τοίχο του πρώτου γωνιακού κτιρίου.

«- Ξέρεις τίποτα γι' αυτό, Βασίλη»; ρώτησα με περιέργεια απευθυνόμενος στο σύντροφο που περπατούσαμε μαζί, σκεπτόμενος ότι ίσως είχε ακούσει κάτι, αφού είχε βρεθεί κι άλλη φορά στη Μυτιλήνη, ενώ για μένα ήταν η πρώτη φορά στο πανέμορφο αυτό αιγαιοπελαγίτικο κόκκινο νησί. «Τι να έγινε τα Χριστούγεννα του 1944 εδώ;» ξανααναρωτήθηκα. Ούτε εκείνος ήξερε, ούτε κανένας άλλος εκείνο το βράδυ.

Μια και δυο λοιπόν, το άλλο πρωί κατευθυνθήκαμε στα γραφεία της ΝΕ Λέσβου του ΚΚΕ, όπου συναντήσαμε τον γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής. Εκεί λοιπόν ο σύντροφος Παρασκευάς, γραμματέας της ΝΕ, μας ενημέρωσε για τη μεγάλη αυτή στιγμή του αντιστασιακού κινήματος στη Μυτιλήνη τα Χριστούγεννα του 1944, όπου ο λαός της Λέσβου ξεσηκώθηκε και με τη μυριόστομη και αυθεντική λαϊκή κραυγή «GO BACK», δεν άφησε τα τσιράκια του αγγλικού ιμπεριαλισμού, να πατήσουν το νησί. Μας προμήθευσε επίσης με σχετική με το θέμα βιβλιογραφία.

Σήμερα, μέσα από συγκεκριμένες μαρτυρίες, δίνουμε στους αναγνώστες μας αυτή την πτυχή του αγώνα του λαού μας, η οποία δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο πανελλήνιο, μέσα από το χριστουγεννιάτικο αυτό μικρό αφιέρωμα.