Οι Θέσεις της ΚΕ με βρίσκουν, σε γενικές γραμμές, σύμφωνο. Εχουνε γίνει πάρα πολλά θετικά βήματα τα τελευταία 10 χρόνια, μετά την αποχώρηση των ρεβιζιονιστών. Η δημιουργία του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι θέσεις που έχουμε επεξεργαστεί σε όλα τα θέματα, έχουν δικαιωθεί από τη ζωή. Το ότι αυτό δεν αποτυπώνεται στις εκλογές, δεν πρέπει να μας δημιουργεί άγχος. Αλλωστε τίποτα δεν πετυχαίνεται μέσα σ' αυτό το βρώμικο παιχνίδι. Ο,τι κέρδισε το προλεταριάτο, κερδήθηκε στα χαρακώματα.

Παρ' όλα τα θετικά, υπάρχουν σημεία που χρειάζονται ξεκαθάρισμα. Ενώ και το προηγούμενο συνέδριο και το πανελλαδικό σώμα έκαναν σοβαρή προσπάθεια επεξεργασίας των αιτιών της ανατροπής, έχουμε αφήσει ζητήματα άπιαστα. Μιλάμε για ανατροπή το 1991, που σημαίνει, παρ' όλη την κριτική που ασκούμε, ότι δεχόμαστε σαν συνεχόμενη την περίοδο 1917-1991. Στη ΣΕ τίποτε πιο τραγικό απ' αυτό, βάζουμε θύτες και θύματα στο ίδιο τσουβάλι. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να κάνουμε τον εξής διαχωρισμό: Να υποκλιθούμε και να μελετήσουμε διεξοδικά για να γίνουμε καλύτεροι, την περίοδο 1917-1953, που το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα Μπολσεβίκων, με επικεφαλής τους αθάνατους συντρόφους μας Β.Ι.ΛΕΝΙΝ και Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ, έφερε το σοσιαλισμό στο υψηλότερο σημείο, παρ' όλες τις αδυναμίες, τα λάθη και τις δυσκολίες. Και έχουμε και την περίοδο 1953-1991, όπου μετά τη δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ από το Ν. Χρουστσόφ, οι ρεβιζιονιστές πήραν την εξουσία στα χέρια τους, άρχισαν να ροκανίζουν σιγά-σιγά το σύστημα από τα μέσα, ώστε να φτάσουμε νομοτελειακά στη διάλυση του κομμουνιστικού συστήματος.

Το συμπέρασμα που εγώ έχω βγάλει σύντροφοι, είναι: Το ΚΚΕ πρέπει σ' αυτό το συνέδριο να καταδικάσει σαν προδοτικό το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), να καταδικάσει όλες τις αντεπαναστατικές ενέργειες της αναθεωρητικής ομάδας: Ουγγαρία 1956, Τσεχοσλοβακία 1968, Αφγανιστάν 1979 και για να μην παρεξηγηθώ, να διευκρινίσω: Στην Ουγγαρία ανέτρεψαν το σ. Ρακόσι και βοήθησαν την αντεπανάσταση με τους Νάγκι, Καντάρ. Στην Πράγα ανέτρεψαν το σ. Γκουτβάλντ και στο Αφγανιστάν το σ. Ταράκι. Να αποκαταστήσουμε το σ. Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ, στο Πάνθεο των Ηρώων μας. Σήμερα που κατακάθεται ο κουρνιαχτός, φαίνεται ξεκάθαρα γιατί πέταξαν τόση λάσπη στο πρόσωπό του. Επίσης πρέπει να καταδικάσουμε και πράγματα στο δικό μας Κόμμα. Την «6η Ολομέλεια» που στήθηκε πραξικοπηματικά από τους χρουστσοφικούς και διέλυσε το Κόμμα. Τα τραγικά γεγονότα της 8ης Σεπτεμβρίου 1955 στο Ουζμπεκιστάν με θύματα τη συντριπτική πλειοψηφία των παρτιζάνων που ζούσε εκεί. Και το πογκρόμ θα ασκήθηκε σε όσους δε θέλησαν να πάνε με τους ρεβιζιονιστές. Επίσης αποκατάσταση του ονόματος και της τιμής του ηγέτη μας Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που κυνηγήθηκε από Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ. Εζησε 17 χρόνια κρατούμενος στο Σοργκούτ και Μποροβίτσι, χωρίς κατηγορία και σπρώχτηκε στην αυτοκτονία.

Επίσης θέλω να ασχοληθώ σύντροφοι με ένα γράμμα που δημοσιεύτηκε στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στις 18/10, από το Διονύση Βούρτση, ΚΟΒ Καλαμάτας, όπου αναφέρει μερικά πράγματα, που ζητούν απάντηση: α) Να καλέσουμε όλους όσοι είναι εκτός Κόμματος, κομμουνιστές και τροτσκιστές, να ενταχθούν στο Κόμμα και να έχουμε και πλατφόρμες επίσημα. Μάλλον κάποιο λάθος κάνει ο άνθρωπος. Τέτοιο κόμμα, πιστεύω, ότι η πλειοψηφία των συντρόφων δεν το θέλει, αν το ήθελε, μπορούσαμε να μείνουμε και στο ΣΥΝ. β) Γράφει ότι οι Γιουγκοσλάβοι σύντροφοι το 1948, οι Τσεχοσλοβάκοι το 1968 και οι Ανατολικογερμανοί το 1989, αντιστάθηκαν στον ηγεμονισμό της ΣΕ. Για την Τσεχοσλοβακία έχω απαντήσει πιο πάνω. Για τη Γιουγκοσλαβία όμως, θα συνιστούσα στον άνθρωπο να είναι πιο προσεκτικός. Τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο. Οταν μπήκανε οι Γερμανοί στη Γιουγκοσλαβία, το Κόμμα είχε 12.000 μέλη, από τα οποία 8.000 σκοτώθηκαν στον πόλεμο, στα μέσα του 1948, χιλιάδες κουλάκοι αστοί είχανε μπει στο Κόμμα, που έφτασε τα 360.000 μέλη. Το Κόμμα δεν είχε κανονική εσωκομματική ζωή, δε γινόταν διάλογος, ούτε αυτοκριτική, τα ηγετικά στελέχη επιλέγονταν. Τον Ιούνη του 1948 το Γραφείο Πληροφοριών Κομμουνιστικών Κομμάτων ΙΝΦΟΡΜΠΙΡΟ που συμμετείχαν 8 κόμματα, εξέδωσε απόφαση που επικρινόταν το γιουγκοσλαβικό κόμμα. Εγραφαν ότι ο Τίτο δεν πρόσεχε την όξυνση των ταξικών διαφορών και τον κατηγορούσαν για εθνικισμό. Μαζικές εκκαθαρίσεις επακολούθησαν στη Γιουγκοσλαβία. Δύο μέλη της ΚΕ, οι Ζούγιοβιτς και Χέμπραγκ είχαν συλληφθεί από τον Απρίλη του 1948. Ο στρατηγός Αρσο Γιοβάνοβιτς, αρχηγός του παρτιζάνικου στρατού, συνελήφθη και δολοφονήθηκε, όπως και ο Σλάβκο Ρόντιτς, όπως και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Ετσι αποπέμφθηκε η Γιουγκοσλαβία από το ΙΝΦΟΡΜΠΙΡΟ, χωρίς κανένα ηγεμονισμό. Επίσης βρώμικο παιχνίδι έπαιξαν και στο ελληνικό αντάρτικο. Εκλεισαν τα σύνορα σε μας, σταματώντας τη βοήθεια και περνώντας με τον αντίπαλο, ο ΔΣΕ δέχτηκε πολλά πισώπλατα χτυπήματα. Ενεργούσαν αντιπερισπασμούς, κυνηγώντας τους αντάρτες και στο τέλος ο μοναρχοφασιστικός στρατός στις τελευταίες μάχες το 1949 πέρασε μέσα από γιουγκοσλαβικό έδαφος για να μας χτυπήσει. Ετσι έχει η ιστορία φίλε από την Καλαμάτα. Πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί όταν δεν ξέρουμε και να ψάχνουμε και να μην γράφουμε για Γιουγκοσλάβους που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό μέχρι το 1990, ούτε να λες ότι πρέπει να έχουμε προνομιακές σχέσεις με την Ενωση Κομμουνιστών που είναι κληρονόμοι του Τίτο και όχι με το ΚΚΓ, επειδή είναι σέχτες. Αλλού βρίσκεται ο Σεχταρισμός.

Με μπολσεβίκικους χαιρετισμούς