Οταν το ΚΚΕ εκτιμούσε πως η αστική τάξη απέσυρε την εμπιστοσύνη από τη ΝΔ και σε μια νύχτα ανακήρυξε το ΠΑΣΟΚ επόμενη κυβέρνηση, γιατί έτσι θα μπορούσε να κάνει καλύτερα τη δουλειά της, ορισμένοι διαμαρτυρήθηκαν γιατί μια τέτοια εκτίμηση άφηνε απ' έξω τον «κυρίαρχο λαό» που θεωρητικά τουλάχιστον είναι αυτός που αποφασίζει στις δημοκρατίες. Παραδόξως έρχονται οι ίδιοι σήμερα να μιλήσουν για μαζική ποδηγέτηση των λαϊκών συνειδήσεων από την αστική τάξη με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΜΕ.

Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Ωμά η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ αξιώνει ό,τι είχε εξαγγείλει ο Καραμανλής, αυτό ακριβώς να κάνει και ο Παπανδρέου. Και μάλιστα εντοπίζει ένα μεγάλο κίνδυνο. Αύριο, λέει, πολιτικά θα είναι πιο δύσκολο να παρθούν αυτά τα μέτρα. Δίκιο έχει. Υπάρχουν ακόμα πολλοί σήμερα που διαβάζουν στις εφημερίδες της «δημοκρατικής παρατάξεως» ότι κάθε μέρα γίνεται και μια επανάσταση (χτες ήταν η εξαγγελία ότι θα πιαστούν στα πράσα οι φοροφυγάδες). Αύριο όμως καθώς έρχονται ο ένας μετά τον άλλο οι λογαριασμοί θα εξαντληθούν οι ανοχές, όπως ήδη είναι τελειωμένες οι αντοχές. Τώρα, λοιπόν, πάνω στη βράση, πρέπει οι γυναίκες που υπολόγιζαν να βγουν στη σύνταξη για να ανασάνουν από την υπερεκμετάλλευση, τώρα θα βγουν στη σύνταξη όταν θα έχουν δισέγγονα, αν προλάβουν να τα δουν. Μήπως δεν προλάβουν ούτε εγγόνια...

Ενας τρόπος να αντιμετωπίσεις αυτό που έρχεται, είναι ο προτεινόμενος αποότο γνωστό τραγουδάκι «σιγά μην κλάψω»...

Ο άλλος είναι να επιμείνεις απευθυνόμενος και σ' αυτούς που δεν πήραν έγκαιρα τα μέτρα τους, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι (που βλέπαν τη σφαγή στον ιδιωτικό τομέα και χειροκροτούσαν τη μια μετά την άλλη τις κυβερνήσεις...) καλώντας σε έστω και τώρα έγκαιρη συνολική αλλαγή ρότας. Μετά τα ψέματα τελειώνουν για τα καλά. Ηδη καίμε τη ρεζέρβα απ' ό,τι κατακτήθηκε τον προηγούμενο αιώνα.

Εκτός κι αν τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα και απλά η χώρα βρήκε επιτέλους αυτό που της έλειπε, μια κυβέρνηση νεωτερική με αγαθές προθέσεις. Οπότε «no problem», τώρα που την έχουμε, ξέρουμε πού βαδίζουμε. Δεν πειράζει που θα καταργηθούν οι συμβάσεις, αρκεί που λέγεται καθαρά. Δεν πειράζει που δε θα 'χει κανείς μόνιμη δουλειά, αρκεί που ανοίγουν δουλειές με φούντες (κυριολεκτικά με φούντες).

Εξάλλου, το βεβαιώνει και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: θα πιαστούνε οι φοροφυγάδες. Τα ΝΕΑ, βέβαια, μιλάνε για κυνήγι στα νοικοκυριά, αλλά μην ανησυχείς, αναφέρονται στο μαύρο χρήμα. Σε κάθε γειτονιά υπάρχουν πιτσιρίκια που για να αγοράσουν ένα ζευγάρι παπούτσια να παίξουν μπάλα, βγαίνουν και μοιράζουν διαφημιστικά φυλλάδια στις πολυκατοικίες. Τσεπώνουν το εικοσάρικο, ούτε φόροι, ούτε τίποτα. Ε, αυτοί είναι κάτοχοι μαύρου χρήματος. Ας ξεχάσουν και τα παπούτσια και την μπάλα. Ετσι κι αλλιώς ούτε γήπεδο έχουν ούτε αλάνα πια.

Ασχετο: Ωραίο το Πάπιγκο και κερδοφόρο. Αλλά όχι για να έχεις παιδιά. Γιατί πολύ απλά δεν έχει πια σχολείο. Για την ακρίβεια δεν έχει δάσκαλο. Είναι κι αυτό μια από κείνες τις μικρές, πολλές «μικρές» διαφορές που κάνουν τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον καπιταλισμό που ζούμε και το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και που σύμφωνα με ορισμένους είχε έλλειμμα στην ελευθερία. Ε, από σήμερα στο Πάπιγκο που τους άφησε γεια ο δάσκαλος, όπως προχτές στη Δονούσα που έφυγε ο γιατρός, είναι ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν, εκτός από εκεί που είχαν αποφασίσει να ζήσουν.

Ασε που το κλείσιμο του σχολείου στο Πάπιγκο δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι στον Παρνασσό. Το 'πε μια τιβί: Οι ματσό βγάζουν στο σφυρί τα σαλέ. Και σε τιμές ξεφτίλα: μόνο ένα εκατομμύριο ευρώ. Να γίνει επειγόντως θέμα, σήμερα κιόλας από τους Καμπουράκη - Οικονόμου, στους Λυριτζήδες κλπ. Αντί να κάθονται και να ουρλιάζουν κάθε πρωί στους συμβασιούχους με κίνδυνο να πάθουν εγκεφαλικό, ας ασχοληθούν μ' ένα θέμα της τάξης τους.