ΤΟ 1999 υπήρξε μια χρονιά - σταθμός για τα κοινοβουλευτικά μας ήθη. Διότι είναι ίσως η πρώτη φορά που το αστικό κράτος έφτασε τόσες πολλές φορές στην ανάγκη να βγάλει από πάνω του το μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατικοφάνειας και να μείνει με το πραγματικό του πρόσωπο. Το στυγνό, ταξικό πρόσωπο μιας εξουσίας που για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα που εκπροσωπεί δε σταματά πουθενά. Και όταν λέμε «πουθενά» εννοούμε «πουθενά». Ως προς το τελευταίο, τα έργα και οι ημέρες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μέσα στο 1999, αποτελούν την πειστικότερη απόδειξη (σελίδες 6 - 7)

ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ για μια ακόμη φορά μπήκαν στο μάτι του κυκλώνα. Το 1999 αποτέλεσε για τη Βαλκανική Χερσόνησο μια χρονιά, στην οποία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχώρησαν σε μια φασιστική επίθεση που μας γύρισε πολλές δεκαετίες πίσω. Στην επέμβαση του ναζισμού στην ίδια περιοχή. Ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας ήταν το αποκορύφωμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στα Βαλκάνια. Λίγους μήνες πριν είχε προηγηθεί το ανθρωποκυνηγητό του Οτσαλάν και η παράδοσή του στους διώκτες του. Ο ελληνικός λαός αντιδρά με μοναδικό τρόπο και τεράστια συλλαλητήρια διοργανώνονται σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, από κοινού και μαζί τους σύσσωμος ο καλλιτεχνικός και πνευματικός κόσμος της χώρας καταδικάζουν και αντιστέκονται (σελίδες 8 - 11)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ σήμερα το τελευταίο μέρος των υλικών της συζήτησης στο Διήμερο, που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ στις 25 και 26 Νοέμβρη στο Βιοτεχνικό Επιμελητήριο της πόλης, με θέμα «Ο Μαρξισμός στη σύγχρονη πραγματικότητα». Στον προβληματισμό της συζήτησης συνέβαλε και ο Γιώργος Ρούσης, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, την ομιλία του οποίου και δημοσιεύουμε. Θέμα της: «Η αντίσταση στον πόλεμο ως ελάχιστη προϋπόθεση μιας σύγχρονης αριστερής ιδεολογίας» (σελίδες 12 - 13)

«ΠΛΟΥΣΙΟΣ» σε αγώνες αναδείχτηκε ο χρόνος που μας πέρασε. Σημαντικός σταθμός για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αποτελεί η συγκρότηση τον Απρίλη του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Η δημιουργία του σηματοδοτεί την επίθεση των αγωνιστικών δυνάμεων ενάντια στη γραμμή υποταγής που ακολουθούν οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αλλά και ενάντια στην πολιτική που αναγορεύει σε «εθνικό στόχο» την ΟΝΕ και επιχειρεί να επιβάλει εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Στο μεταξύ η κυβέρνηση εξαπολύει και νέα επίθεση σε βάρος των εργαζομένων, βάζοντας στο στόχαστρο κυρίως ασφαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις (σελίδες 14 - 15)

ΕΤΟΣ ιδιωτικοποιήσεων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το 1999 για την Ελλάδα. Παράλληλα με τη συνέχιση της αντιλαϊκής (εισοδηματικής, νομισματοπιστωτικής, φορολογικής κλπ.) πολιτικής, η κυβέρνηση Σημίτη επέβαλε το 1999 επιτυχία - «διά πυγμής και ροπάλου» - την «πολιτική του λιγότερου κράτους», με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, διεκδικώντας έτσι τον τίτλο της κυβέρνησης των ιδιωτικοποιήσεων (σελίδες 16, 33, 34)

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ να κάνεις απολογισμό για όσα συνέβησαν στο χώρο του πολιτισμού και ειδικότερα όσα συνέβησαν με αφετηρία το υπουργείο Πολιτισμού, συχνά γίνεται δυσεπίλυτη σπαζοκεφαλιά καθώς αυτά που δεν έγιναν είναι τελικά πολλαπλάσια αυτών που έγιναν. Χρονιά αγώνων και κινητοποιήσεων ήταν το 1999 για τους εικαστικούς δημιουργούς. Μελωδικές «διαδρομές», αλλά και φτηνά «μουσικά» υποπροϊόντα, δημιουργικό μεράκι αλλά και ασφυξία δοκιμασμένων καλλιτεχνικών οργανισμών, απώλειες, παραιτήσεις αλλά και «χαμόγελα» είναι τα μουσικά στοιχεία του 1999. Παρά τα οικονομικά προβλήματα, οι θίασοι παρήγαγαν και το 1999 πολλές και αρκετές πολύ καλές παραστάσεις. Κάποιες μάλιστα βραβεύτηκαν από την Ενωση Κριτικών Θεάτρου (σελίδες 18 - 19)