Δύο μέρες πριν, ημέρα Κυριακή, μέρα που ακόμα και οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των αστών, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που πλέον ντύθηκαν αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, το κράτος που υπηρετούσε και υπηρετεί το «Δημοσιογραφικό Συγκρότημα Λαμπράκη», είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.

Το «Βήμα», στο πρώτο κιόλας φύλλο του μετά την εκτέλεση, από το κύριο άρθρο της πρώτης σελίδας υπό τον τίτλο «Εμπρός εις αυτήν την αλήθειαν», έγραφε:

*

«Μετά την εκτέλεσιν της Δικαστικής αποφάσεως διά τους κατασκόπους κομμουνιστάς (...) μικρός σάλος φαίνεται να επικρατή (...). Η εκτέλεσις όμως της αποφάσεως ήτο ένα πολύ σκληρόν και ανεπιθύμητον καθήκον και διά την Κυβέρνησιν (...). Ουδείς εις την Ελλάδα επιθυμεί την χύσιν και νέου αίματος εξ' αιτίας των Κομμουνιστικών επιθέσεων και μηχανορραφιών (...). Αλλά εφόσον αι επιθέσεις και αι μηχανορραφίαι και η κατασκοπεία συνεχίζονται, πώς είναι δυνατόν το Κράτος να παραιτηθή της υποχρεώσεώς του όπως προασπίση και προστατεύση τον Ελληνικόν λαόν;»

*

Με νωπό ακόμα το αίμα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, δύο μέρες μετά την εκτέλεση, ο Μπελογιάννης -κατά το «Βήμα» - ήταν «κατάσκοπος». Η εκτέλεσή του δεν ήταν έγκλημα, αλλά «καθήκον» (!) της κυβέρνησης του Πλαστήρα. Η εκτέλεση του Μπελογιάννη δεν ήταν δολοφονία, αλλά «υποχρέωση» (!) του κράτους...