Δηλώνουν πως ψάχνουν γιατρικό για τη γάγγραινα. Μάταιος ο κόπος, κάλπικη η προσπάθειά τους. Το σάπιο σύστημα που υπερασπίζουν απειλεί να σαπίσει τα πάντα γύρω του για να επεκταθεί αυτό. Είναι όρος για την επιβίωση των καπιταλιστών η εξαθλίωση - καταστροφή μεγάλων μαζών εργατικής δύναμης.

Αυτή η πληγή έχει κακοφορμίσει τόσο που μόνη λύση είναι η εξαφάνισή της από το χάρτη της ιστορικής εξέλιξης. Μόνο που δεν εξαφανίζεται χωρίς την εξαφάνιση του πληγιασμένου σώματος.

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως είναι αναγκαστική για το σύστημά τους η οικονομική κρίση και πως μέσα απ' αυτήν το σύστημα βγαίνει πάντα αφήνοντας πίσω του συντρίμμια. Ακόμα και μεταξύ των καπιταλιστών.

Γνωρίζουν, όμως, επίσης, πως εκεί στην προσπάθεια να γίνει η τούμπα, να ξαναπάρει δηλαδή μπροστά η μηχανή της υψηλής κερδοφορίας, δεν εξελίσσονται πάντα όλα ομαλά. Κι αυτήν την ιστορική - κατ' αυτούς - ανωμαλία που απειλεί να μην τους επιτρέψει να βγουν ξανά στον αφρό προσπαθούν να αποφύγουν. Με μελέτες και αναλύσεις για διάφορες μορφές διαχείρισης έτσι που και η πίτα των κερδών να αυξάνει και τα σκυλιά να νομίζουν πως χορταίνουν.

Αυτό που ανησυχεί τους καπιταλιστές όπου Γης, δεν είναι διαφορετικό απ' αυτό που ανησυχεί και τους ντόπιους υπερασπιστές του συστήματος. Εδώ, για έναν επιπλέον λόγο: Εδώ υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα, εδώ δεν μπόρεσαν - παρά τις τόσες και τόσες προσπάθειες - να επιφέρουν συντριπτικό χτύπημα στο εργατικό κίνημα. Εδώ, σ' ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, ειδικά μέσα στην εργατική τάξη και τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα, όχι μόνο παραμένει ζωντανή η συνείδηση για τη βασική αντίθεση «κεφάλαιο - εργασία» (σαν ανειρήνευτη πάλη που δεν μπορεί να λήξει παρά μόνο με την επικράτηση του κόσμου της δουλειάς μέσα από την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής), αλλά και υπάρχουν ισχυρά δείγματα πως αναπτύσσεται παραπέρα - ισχυροποιείται η ταξική συνείδηση που οδηγεί σε όλο και πιο αποφασιστικούς - στοχοπροσηλωμένους αγώνες.

Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα, εκτός από το μαστίγιο της οικονομικής εξαθλίωσης που γονατίζει συνειδήσεις, επανεμφανίζεται με κάθε ευκαιρία και το καρότο της δήθεν αμφισβήτησης, που όχι τυχαία αφήνει πάντα στο απυρόβλητο το σύστημα. Οταν το 1985 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέβαλε το πάγωμα μισθών, διάφοροι του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκαν «διαφοροποιημένοι», σαν π.χ. τον Ροβέρτο Σπυρόπουλο. Οταν μάντρωσαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ξαναέγιναν «όλον ΠΑΣΟΚ». Το έργο έχει παιχτεί από τότε αρκετές φορές και με επιτυχία. Ετσι επιχειρείται και σήμερα. Τώρα, δήθεν ενάντια στο μνημόνιο. Αφήνοντας στο απυρόβλητο την ίδια την κυβερνητική πολιτική που πριν να υπάρξει το μνημόνιο περιείχε όσα προβλέπει το μνημόνιο και άλλα τόσα. Την ώρα που ο ίδιος ο Παπανδρέου δηλώνει πως δεν περίμενε το μνημόνιο, αλλά είχε εξαγγείλει προεκλογικά όσα σήμερα εφαρμόζει, οι «διαμαρτυρόμενοι» από το κόμμα του κάνουν πως δεν κατάλαβαν. Γιατί μετέχουν με πλήρη συνείδηση σε ένα αστικό κόμμα κι έχουν πλήρη επίγνωση της αποστολής τους να ευνουχίσουν όποιες αντιστάσεις υπάρχουν στο λαϊκό κίνημα.

Το αίτημα για μαζικό απεγκλωβισμό από τα αστικά κόμματα είχε την αξία του χτες. Σήμερα αναδεικνύεται και σε αυταξία καθώς κάθε εμπαιγμός έχει και τα όριά του. Αυτοί που σε κάθε στιγμή έχουν στηρίξει και στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική εμφανίζονται τώρα σαν η συνείδηση του ΠΑΣΟΚ που προσπαθούν να το επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο. Πιστεύουν πως απευθύνονται σε χάνους ή έχουν πράγματι μετρήσει τέτοιες ποσότητες ανάμεσα στον πληθυσμό; Κοντός ψαλμός η κάλπη. Ας μην περιμένουμε όμως. Είναι πολύ συγκεκριμένα αυτά που πρέπει να γίνουν:

Το αστικό πολιτικό σύστημα, οι καπιταλιστές, ψάχνουν να βρουν τους κατάλληλους τρόπους για να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους και αυτά των καπιταλιστών και μέσω των εκλεγμένων στην Τοπική Διοίκηση. Και όλα αυτά, σε μια περίοδο που κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, διαλύοντας τη λαϊκή οικογένεια, προκειμένου να βγει αλώβητο το κεφάλαιο από την κρίση. Τους βολεύει, λοιπόν, να ρίξουν πολλές υποψηφιότητες, για να ανακόψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την οργή του κόσμου. Για να θολώσουν τα νερά (...) Οσοι υποψήφιοι κι αν εμφανιστούν από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον ΛΑ.Ο.Σ. ή όσοι δήθεν «ανεξάρτητοι» κατέβουν και σε αυτές τις εκλογές, η ουσία δεν αλλάζει. Δύο γραμμές συγκρούονται στην κοινωνία, δύο γραμμές συγκρούονται και στις εκλογές. Το παράδειγμα της Ικαρίας, όπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν κοινό συνδυασμό ενάντια στο ΚΚΕ, το δείχνει πιο ανάγλυφα. Μία επιλογή έχουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Να ψηφίσουν ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ που στηρίζει το ΚΚΕ (οι επισημάνσεις στο χτεσινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).