Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Μια από τις διαφορές της Ιταλίας με τη χώρα μας - και όχι η κύρια - αφορά στο χρόνο εμφάνισης κάποιων φαινομένων. Το σύστημα, εδώ, εμφανίζεται να διαθέτει ακόμα εφεδρείες τις οποίες και προσπαθεί να συγκροτήσει σε στρατό ικανό να αντιμετωπίσει μια στρατηγική, που όχι μόνο διακηρύσσει πως στον καπιταλισμό δεν υπάρχει προκοπή για τα λαϊκά στρώματα, αλλά και καταθέτει πολιτική πρόταση για τη διέξοδο.

Στον Τύπο της αστικής τάξης πληθαίνουν τα «ρεπορτάζ» που - παρουσιάζοντας την ευχή ως πραγματικότητα - επιχειρούν να προβάλουν την άποψη πως το ΚΚΕ πρέπει να αλλάξει στρατηγική, για να ηττηθεί ο δικομματισμός μια και καλή. Αυτό που θέλουν να αποτρέψουν είναι ακριβώς η συνάντηση αυτής της στρατηγικής - από και για τους εργάτες - ευρύτερα με τα λαϊκά στρώματα. Εκεί και το κλειδί για την ερμηνεία του πολιτικο - δημοσιογραφικού περίγυρου.

Αναλύσεις για τη γειτονική χώρα, όπου καταγράφεται ήδη ο εξευτελισμός της κεντροαριστεράς - αφού πρώτα έπεισε τους Ιταλούς ότι αριστερά είναι η συμμετοχή στο ιμπεριαλιστικό άρμα - λένε ότι εκεί επιχειρείται κάτι από καιρό γνωστό: Ενας δικομματισμός του ενός πόλου: Μια πούρα δεξιά κι ένα δημοκρατικό κόμμα και τα δύο δεξιά. Και η αριστερά τάχα σαν πίεση στο σύστημα να εξανθρωπιστεί. Κοντά είμαστε...

Τη διαφορά την κάνει το γεγονός ότι εδώ υπάρχει ισχυρό ΚΚΕ με επεξεργασμένη στρατηγική, τέτοια που δε χωρά στα σενάρια διαχείρισης. Γι' αυτό και αναγκαίος για το σύστημα ο ρόλος μιας «ριζοσπαστικής αριστεράς», που υπερασπίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση και παριστάνει την εναλλακτική. Σε τι εναλλακτική; Μα, στο να αντιμετωπίσει την έλξη που ασκεί το ΚΚΕ. Γι' αυτό και όλη η φιλολογία περί ανάγκης να αλλάξει στρατηγική το ΚΚΕ. Εμποδίζει η στάση του. Στην εποχή του έντονου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού δεν υπάρχουν περιθώρια για πολιτικούς πλουραλισμούς. Η δικτατορία της αστικής τάξης πρέπει να ασκείται αδιατάραχτα. Θα ήταν καλός για τους αστούς ένας μονοπολικός πολυκομματισμός. Η ύπαρξη του ΚΚΕ αναγκάζει προς το παρόν σε έναν πολυκομματικό διπολισμό, για να αντιμετωπιστεί ο πραγματικός αντίπαλος, η εργατική τάξη και το Κόμμα της.

Κι εδώ, όπως και στην Ιταλία, το αδιέξοδο του συστήματος είναι ορατό, όπως ορατή είναι και η διαφορά ανάμεσα στο διαχειριστή και αυτόν που καλεί τα λαϊκά στρώματα να βάλουν πλώρη για τη δική τους εξουσία. Το μέλλον, έλεγε ένας από τους ποιητές της ήττας, έχει ξηρασία. Να μας συμπαθούν οι χειροκροτητές του, το μέλλον έχει μόνο σύγκρουση. Αναπόφευκτη, βίαιη, ζωογόνα εντέλει.