ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ: «"Το μερίδιο των κερδών βρίσκεται σήμερα ασυνήθιστα ψηλά (και το μερίδιο των μισθών και ημερομισθίων ασυνήθιστα χαμηλά)" (εκτίμηση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών). "Μεταξύ 1983 και 2006 η πτώση του μεριδίου των μισθών και ημερομισθίων στο ΑΕΠ των χωρών του G7 ήταν 5,8%" (εκτίμηση του ΔΝΤ). "Ο αποσυντονισμός μεταξύ αδύναμης προόδου των αμοιβών της εργασίας και ιστορικά υψηλών κερδών, μας κάνει να φοβόμαστε (...) ένταση της απόρριψης του καπιταλισμού και της αγοράς τόσο στις ΗΠΑ, όσο και αλλού" (εκτίμηση του Αλαν Γκρίνσπαν). Οταν στις πιο "σκληρές" φωλιές του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου φουντώνουν αυτού του είδους οι ανησυχίες, κάτι στραβό πρέπει να έχει δώσει η εξέλιξη των δύο τελευταίων δεκαετιών (...) κάτι δυνητικά εκρηκτικό: Μια μη διατηρήσιμη ανισορροπία που προξενεί κοινωνική πίεση - όσο κι αν πολιτικά δεν κατορθώνει να εκφρασθεί ακόμη (...) Δεν θα κρατήσει εύκολα για πολύ η κατάσταση πιεσμένης ανοχής που δημιουργείται όλον αυτόν τον καιρό. Ούτε θα λήξει με ομαλή προσγείωση» (στοιχεία και σχόλια από τον Α. Δ. Παπαγιαννίδη στο ΒΗΜΑ).

ΤΟ ΒΙΩΜΑ: «Η μία στις τρεις οικογένειες δεν κατορθώνει λόγω του χαμηλού της εισοδήματος να αντιμετωπίσει την τέταρτη εβδομάδα του μήνα (...) Το 2007 τα καταναλωτικά δάνεια αυξήθηκαν κατά 20%. Την ίδια χρονιά (...) οι κατασχέσεις λόγω αδυναμίας πληρωμής των στεγαστικών δανείων αυξήθηκαν κατά 36%. (...) Η χώρα των έντονων κοινωνικών ανισοτήτων βιώνει ταυτόχρονα και μια διάχυτη αμφισβήτηση της ικανότητας της πολιτικής στο σύνολό της να δώσει απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματα του πολίτη» (από τη Ρώμη ο Κ. Παπαϊωάννου / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Η ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ: «Ο Πρόντι έχει ήδη πετύχει να "διαπαιδαγωγήσει" τα υπολείμματα της Αριστεράς να αποδέχονται κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο (...) Ταυτόχρονα παίζεται ένα πολύ βαθύτερο πολιτικό παιχνίδι - αυτό της οριστικής εξόντωσης της πάλαι ποτέ ισχυρότατης κομμουνιστικής και αριστερής παράδοσης στην Ιταλία» (ο Γ. Δελαστίκ στο ΕΘΝΟΣ).