Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του χώρου σπεύδουν να προστατέψουν τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Πρόκειται για τους ίδιους συνδικαλιστές, που, όταν το 2005 η διοίκηση της Wackenhut (που το 2002 συγχωνεύτηκε με τη Group4 Falck και το 2004 ακολούθησε η συγχώνευση του ομίλου Group 4 Falck με τον όμιλο Securicor) μεθόδευε την απόλυση του συνδικαλιστή Π. Κεφαλά, είχε φροντίσει να δουλέψει πολύμορφα για να επιβληθεί στον τόπο δουλειάς η σιγή ιχθύος που απαιτούσε η εργοδοσία. Ο Π. Κεφαλάς, αντιπρόεδρος τότε του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας και μέλος της διοίκησης του επιχειρησιακού σωματείου, είχε βρεθεί στο στόχαστρο της εργοδοσίας επειδή αντέδρασε σε απόλυση και μαζί με το ταξικό συνδικάτο του κλάδου πρωτοστάτησε στην οργάνωση των εργαζομένων ενάντια στα αντεργατικά σχέδια της εργοδοσίας. Μήνες ολόκληρους η εργοδοσία «τραβιόταν» για να πετύχει την άρση της συνδικαλιστικής του ιδιότητας και να τον ξεφορτωθεί.

Μήνες ολόκληρους κράτησε και η σιγή της κλαδικής Ομοσπονδίας, της ΟΜΥΠΑΕ, που αγνοούσε επιδεικτικά τις επίμονες προτάσεις του κλαδικού συνδικάτου για κήρυξη 24ωρης απεργίας. ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσει η ποινικοποίηση της αγωνιστικής δράσης στην εταιρεία. Οπως τίποτα δεν έκαναν και όταν οι εργαζόμενοι της Wackenhut στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» έκαναν πολυήμερες απεργίες το Δεκέμβρη του 2006 ενάντια στη χειροτέρευση των συμβάσεων εργασίας τους. Τίποτα δεν έκαναν και όταν - την ίδια περίοδο - οι εργαζόμενοι στο υποκατάστημα της Πάτρας περιφρουρούσαν τον πολυήμερο απεργιακό τους αγώνα, ζητώντας άμεση επαναπρόσληψη συναδέλφων τους που πετάχτηκαν στο δρόμο.

Αυτοί είναι οι «συνδικαλιστές» που σήμερα επικαλούνται «τα προβλήματα επιβίωσης» της εταιρείας για να συμβουλεύσουν τους εργάτες να σκύψουν κι άλλο το κεφάλι. Αυτοί είναι οι «συνδικαλιστές» που γαλουχούν οι αξίες της «ανταγωνιστικότητας» που με αυταπάρνηση υπηρετεί και η ηγεσία της ΓΣΕΕ κι ας ανακάλυψε - δήθεν - τώρα συνδικαλιστές - «εφιάλτες». Πρώτα εκθειάζουν την «επιχειρηματικότητα» και μετά μυξοκλαίνε για την αντεργατική επίθεση. Πρώτα στρώνουν το έδαφος στην υποταγή κι έπειτα μιλάνε για έλλειψη αγωνιστικών διαθέσεων. Πρώτα υπηρετούν απαρέγκλιτα ό,τι απαιτούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και μετά μιλάνε για «μοιραίες εξελίξεις», αφού πρώτα έχουν φροντίσει να παραδώσουν τους εργάτες στη μοιρολατρία και την υποταγή που χρειάζονται τα μονοπώλια...