Ποιον θεωρούν τρομοκράτη; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ποιον θεωρούν τρομοκράτη;

Ο τρομονόμος και η σημασία του για το λαϊκό κίνημα

«Κάθε κίνημα, και η αντιτρομοκρατική του»... φαίνεται να είναι το σύνθημα της κυβέρνησης

Στη λαϊκή γλώσσα, η λεγόμενη «αντιτρομοκρατική νομοθεσία» έχει καθιερωθεί, πολύ επιτυχημένα, να λέγεται τρομονόμος, ο νόμος που φέρνει τρόμο δηλαδή. Ποιες είναι όμως οι βασικές αλλαγές που θα επιφέρει ο τρομονόμος, πώς αιτιολογούνται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που τις υποστηρίζουν και τι πραγματικά σημαίνουν αυτές για τις δημοκρατικές κατακτήσεις;

Ο «Μεγάλος Αδερφός»

1. Προβλέπεται η διευκόλυνση της παρακολούθησης τηλεφώνων, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου κλπ. Ηδη σήμερα ο νόμος το επιτρέπει και βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι αναπτύσσονται τέτοιες δραστηριότητες από τις δυνάμεις και υπηρεσίες καταστολής, ακόμη και παρά το νόμο. Ο τρομονόμος θα κάνει πιο εύκολη τη διαδικασία για να ληφθεί απόφαση για υποκλοπές και θα διευρύνει το φάσμα των προσώπων που μπορούν να υποστούν ηλεκτρονική παρακολούθηση. Στην πράξη, καθώς ο νόμος θα είναι πιο ελαστικός, αυτό σημαίνει ότι οι παράνομες δραστηριότητες τέτοιου είδους θα γιγαντωθούν.

2. Προβλέπονται οικονομικά κίνητρα, αλλά και άλλα μέτρα για τη δημιουργία ενός δικτύου πληροφοριοδοτών. Στην πραγματικότητα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις και το κλίμα για το στήσιμο ενός μηχανισμού κάθε λογής καταδοτών, από πληροφοριοδότες για τις πολιτικές δραστηριότητες που δεν είναι αρεστές στην κυβέρνηση μέχρι μηχανισμούς προσωπικής αντεκδίκησης, εκβιασμών και κάθε είδους παράνομων συναλλαγών στις οποίες θα εμπλέκονται πληροφοριοδότες και αστυνομία.

3. Προβλέπεται απαλλαγή από την ποινή των «μετανοούντων τρομοκρατών», έτσι ώστε να διευκολύνεται η συνεργασία τους με τις αρχές. Ετσι όμως προωθείται ο χαφιεδισμός και η συναλλαγή, ακόμη και οι αβάσιμες καταγγελίες για ιδιοτελείς σκοπούς. Επιπλέον, με βάση ανάλογες διατάξεις στην Ιταλία και αλλού, δράστες εγκληματικών πράξεων που εμφανίζονταν ως τρομοκράτες, ενώ στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών, απολαμβάνουν σήμερα σχεδόν ατιμώρητοι μια ήσυχη ζωή.

Τα τρία αυτά σημεία δικαιολογούνται από όσους υποστηρίζουν την ανάγκη νέου τρομονόμου, με το επιχείρημα ότι θα βοηθήσουν στον εντοπισμό και τη σύλληψη των δραστών. Γιατί όμως οι μέχρι σήμερα δυνατότητες νόμιμων υποκλοπών, που είναι αρκετά εκτεταμένες έτσι και αλλιώς, σε συνδυασμό με την παράνομη χρήση τέτοιων μεθόδων δεν απέδωσαν; 'Η μήπως θα πρέπει να καθιερώσουμε τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις σε όλη την κοινωνία (υιοθετώντας το πρότυπο το Οργουελ και του «Μεγάλου Αδερφού» που ακούει και κατασκοπεύει τα πάντα και τους πάντες) για να μη μας ξεφύγει κανείς εγκληματίας;

Αν η λύση είναι αυτή, γιατί δεν απέδωσαν οι προηγούμενοι τρομονόμοι; Απλούστατα, γιατί δεν αντιμετωπίστηκε η αιτία του φαινομένου και οι ρίζες του που δε βρίσκονται πολύ μακριά: αν ψάξει κανείς στα άδυτα των διαφόρων υπηρεσιών και μηχανισμών ίσως βρει πολλά αποκαλυπτικά για το ποιος καθοδηγεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τις λεγόμενες τρομοκρατικές οργανώσεις.

Αρα ο στόχος των ρυθμίσεων αυτών είναι άλλος: η δημιουργία ενός εφιαλτικού μηχανισμού παρακολούθησης του λαϊκού κινήματος, των αγωνιστών, οποιουδήποτε αμφισβητεί λιγότερο ή περισσότερο την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και όχι των «τρομοκρατών» της μιας ή άλλης οργάνωσης - φάντασμα.

Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που η αμερικάνικη προπαγάνδα, και όχι μόνο, προσπαθεί να συνδέει τις τρομοκρατικές οργανώσεις με το λαϊκό κίνημα και στη συνέχεια να χαρακτηρίζει ως τρομοκρατική δράση τους αγώνες των λαών. Οποιος δεν το πιστεύει, ας επισκεφθεί την ηλεκτρονική διεύθυνση της πρεσβείας των ΗΠΑ στο διαδίκτυο, καθώς και διάφορα δημοσιεύματα στην εφημερίδα «Το Βήμα» για να δει πώς μεθοδεύεται το ζήτημα.

Βέβαια, δεν τολμούν να ταυτίσουν την τρομοκρατία με το λαϊκό κίνημα ακριβώς γιατί ο ελληνικός λαός έχει και ιστορία και μνήμη και εμπειρίες. Γι' αυτό προχωρούν βήμα βήμα και προσεκτικά στην κατεύθυνση αυτή.

Κατηγορούμενος = Ενοχος

4. Καθιερώνονται οι ανώνυμες καταθέσεις ή καταθέσεις με ψευδώνυμο, κάποτε μάλιστα και χωρίς να παρίσταται ο μάρτυρας στο δικαστήριο. Με τον τρόπο αυτό διευκολύνεται η δυνατότητα σκευωρίας από τις διωκτικές αρχές σε βάρος αθώων κατηγορούμενων, αφού οι τελευταίοι και η κοινή γνώμη δε θα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν το βάσιμο των μαρτυρικών καταθέσεων και την αξιοπιστία του προσώπου του μάρτυρα.

5. Επιτρέπεται η χρήση αποδεικτικών μέσων που είναι παράνομα (πχ η χρήση μαγνητοταινιών που είναι προϊόν παράνομης υποκλοπής). Γενικά αυτό απαγορεύεται από το Ποινικό Δίκαιο ακριβώς για να μη δημιουργούνται σκευωρίες και να προστατεύεται ο πολίτης από την αυθαιρεσία των αρχών είτε και απλώς συγκεκριμένων προσώπων που στελεχώνουν τις διωκτικές αρχές και που για προσωπικούς λόγους διώκουν τον κατηγορούμενο. Με τον τρομονόμο αυτός ο περιορισμός παύει, με αποτέλεσμα να ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για χαλκευμένες κατηγορίες και στημένα ενοχοποιητικά στοιχεία.

6. Εξετάζεται η επιβολή υποχρέωσης των υπόπτων να υποβάλλονται σε διασταύρωση γενετικού υλικού (DNA). Επειδή ο κύκλος των υπόπτων θα είναι ευρύς και θα περιλαμβάνει τους αμφισβητίες του συστήματος και όχι τους τρομοκράτες, θα δοθεί η δυνατότητα στις διωκτικές αρχές να δημιουργήσουν ένα τεράστιο αρχείο με ευαίσθητα δεδομένα χιλιάδων πολιτών. Αυτά τα στοιχεία θα χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν, με νόμιμο ή παράνομο τρόπο, ενάντια στους μη αρεστούς στους εκάστοτε κυβερνώντες.

7. Αίρεται το δικηγορικό απόρρητο. Ετσι, στερεί τον όποιο κατηγορούμενο από τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και πιέζει το δικηγόρο να γίνει καταδότης. Το ίδιο θα ισχύει για τους ιερείς και τους γιατρούς, αφού και αυτών θα αίρεται το απόρρητο και τους αναγκάζει να καταδίδουν στις αρχές όποιον ύποπτο. Ετσι όμως είναι δυνατό η χώρα μας να μετατραπεί σε βασίλειο του τρόμου, όπου όλοι θα είναι ύποπτοι, αν όχι σαν τρομοκράτες, τουλάχιστον σαν συνεργάτες ή συμπαθούντες. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι η αμερικάνικη πρεσβεία θεωρεί ότι ο ελληνικός λαός ρέπει προς τον αντιαμερικανισμό άρα και προς την «τρομοκρατία».

8. Προβλέπονται ιδιαίτερα αυστηρές ποινές για τους τρομοκράτες. Η έννοια της τρομοκρατίας ερμηνεύεται ποικιλότροπα, γίνεται «λάστιχο» προκειμένου να τιμωρηθούν πολιτικά αντίθετοι στην εκάστοτε κυβέρνηση. Οι βαριές ποινές ισχύουν και για όσους με οποιοδήποτε τρόπο βοηθούν, υποθάλπουν, διευκολύνουν γενικά τους τρομοκράτες. Αυτό μπορεί να έχει σαν συνέπεια, με την κατάλληλη διεύρυνση της έννοιας της διευκόλυνσης, να τιμωρούνται με εξαιρετικά αυστηρές ποινές άνθρωποι που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με εγκληματικές πράξεις, αλλά που απλώς δεν είναι αρεστοί στην εξουσία. Για παράδειγμα, με βάση τον πρόσφατο αντιτρομοκρατικό νόμο στη Βρετανία, η καταστροφή γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων σε δημόσιο χώρο ως πράξη διαμαρτυρίας για τα μεταλλαγμένα μπορεί να θεωρηθεί πράξη που σχετίζεται με την τρομοκρατία.

9. Οι δίκες θα γίνονται από δικαστήρια χωρίς ενόρκους. Ετσι, γίνεται προσπάθεια να εξουδετερώνεται η όποια επίδραση της κοινής γνώμης που αντανακλάται σε κάποιο βαθμό στους ενόρκους περισσότερο από ό,τι στους δικαστές. Οι επαγγελματίες δικαστές είναι από τη θέση τους περισσότερο ευάλωτοι στις πιέσεις της κυβέρνησης και των διάφορων υπηρεσιών. Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι παλιότερα οι αγωνιστές του λαϊκού κινήματος δικάζονταν από δικαστήρια με ειδική σύνθεση (στρατιωτικά κλπ), καλύτερα ελεγχόμενα από την εξουσία ως προς τη σύνθεσή τους άρα και ως προς τις αποφάσεις τους.

Πώς αιτιολογούν, όμως οι υποστηρικτές του τρομονόμου τις επικείμενες αλλαγές; Υποτίθεται ότι οι ένορκοι είναι περισσότερο ευάλωτοι στους εκβιασμούς και στις απειλές των τρομοκρατών και έτσι τείνουν να τους αθωώνουν. Και γιατί οι δικαστές δεν είναι ευάλωτοι στις πιέσεις αυτές; Αρα το θέμα είναι αν και γιατί οι «τρομοκράτες» είναι τόσο ισχυροί, ώστε να είναι αποτελεσματικές οι απειλές τους και ανεπαρκής η αστυνομική προστασία. Μόνο σε μια περίπτωση μπορεί να συμβαίνει αυτό: όταν έχουν διασυνδέσεις με τον κρατικό μηχανισμό. Για παράδειγμα, η ιταλική και οι άλλες μαφίες έχουν τέτοιες δυνατότητες, επειδή διαθέτουν (αποδεδειγμένα τώρα πια) δεσμούς με τις διωκτικές αρχές, την κυβέρνηση, τις μυστικές υπηρεσίες κλπ.

Ολα αυτά στην πράξη σημαίνουν ότι αν κάποιος κατηγορηθεί από τις αρχές είναι σχεδόν απίθανο να αποδείξει την αθωότητά του και πολύ δύσκολα μπορεί να ξεφύγει την καταδίκη. Ετσι, θα τεθεί το ζήτημα της εφαρμογής του νόμου: πώς θα συρθούν με τέτοιες κατηγορίες λαϊκοί αγωνιστές, ενώ πρώτα το σύστημα μπορεί να δοκιμαστεί με κατηγορούμενους προερχόμενους από το πολιτικό ή και κοινωνικό περιθώριο.

Εχουν ανάγκη το Βέλγο ντετέκτιβ;

Και γιατί δεν αρκεί η κοινή ποινική νομοθεσία που έτσι και αλλιώς τιμωρεί την ανθρωποκτονία, την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία, τη χρήση εκρηκτικών, τη σύσταση συμμορίας κλπ. Το πρόβλημα δεν είναι να φτιάξουμε νέους και μάλιστα επικίνδυνα αόριστους ποινικούς νόμους. Το θέμα είναι να εφαρμοστούν, εφόσον υπάρχει ανάγκη. Αρα το ζήτημα είναι η σύλληψη των δραστών και όχι ενδεχόμενη τιμωρία και αθώων ανθρώπων, κάτω από το βάρος της σκόπιμα αόριστης έννοιας της τρομοκρατίας.

Οσο για τον εντοπισμό και τη σύλληψη αυτό είναι ένα ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα. Και τι προσέφεραν προηγούμενοι τρομονόμοι; Απολύτως τίποτα, αφού το πρόβλημα είναι να συλληφθούν οι δράστες. Γιατί όμως δε συλλαμβάνονται; Μήπως γιατί η ανάμειξη των Αμερικανών στην αντιτρομοκρατική αποπροσανατολίζει τις έρευνες όπως είχε δηλώσει η επιστημονική συνεργάτης της αντιτρομοκρατικής, καθηγήτρια Μ. Μπόση, η οποία στη συνέχεια έπεσε θύμα απόπειρας της «17Ν»; Μήπως διαφεύγουν της σύλληψης ακριβώς γιατί διαθέτουν ερείσματα στις διάφορες υπηρεσίες και στους σκοτεινούς μηχανισμούς; Γιατί άραγε οι Αμερικανοί πράκτορες που συνελήφθησαν τυχαία επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου με μάσκες, όπλα, αυτοκίνητα με συμβατικούς αριθμούς και άλλα εργαλεία της τρομοκρατίας, φυγαδεύτηκαν ταχύτατα στις ΗΠΑ;

Είναι εξάλλου φανερό ότι οι ενέργειες των τρομοκρατικών οργανώσεων στρέφονται σε βάρος του λαϊκού κινήματος, εξυπηρετούν τελικά τα πολιτικά και άλλα σχέδια των ΗΠΑ και της CIA. Γιατί δεν εφαρμόζεται από τις διωκτικές αρχές η θεμελιώδης αρχή της Εγκληματολογίας, ότι για την ανεύρεση του εγκληματία πρέπει να προσδιοριστεί ο κύκλος των εχόντων πραγματικό (και όχι φαινομενικό) συμφέρον από την εγκληματική ενέργεια; Χρειάζεται άρα να είναι κανείς Ηρακλής Πουαρό για να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα;

Σε κάθε περίπτωση τον τελευταίο λόγο θα έχει το λαϊκό κίνημα. Αυτό θα υπερασπιστεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις από τα άνομα σχέδια κυβέρνησης, ΝΔ και ξένων κέντρων.

Του
Δημήτρη ΚΑΛΤΣΩΝΗ